Του Πρωτοπρεσβυτέρου
Νικολάου Δαλαγιώργου
Έβδομος χρόνος συμπληρώνεται από την Εκδημία του Μακαριστού
Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος & Φαναριοφερσάλων κ. Κυρίλλου Β΄, του Επισκόπου
της απέραντης αγάπης, της υπομονής, της σιωπής.
Ένας διάστημα που πονά η καρδιά στην μνημόνευση του ονόματός του κατά την
Αγία Πρόθεση, φέρνοντας στο νου μας τον λίγο χρόνο που είχαμε για να διδαχθούμε
ζωντανά το Ευαγγέλιο της Αγάπης και της προσφοράς.
Ο Μακαριστός Γέροντας Κύριλλος, όπως τον αποκαλούσαμε από
αγάπη για την Πατρότητα που αύγαζε προς όλους τους ανθρώπους, ήταν πάντοτε
χαμογελαστός όταν σε συναντούσε και το πρώτο πράγμα που θα ρωτούσε από αγάπη
και ενδιαφέρον πάντοτε, ήταν εάν η οικογένειά σου είναι καλά στην υγεία και σε
ανάπαυε αμέσως με ένα του λόγο. Κάποτε
του ζήτησα να προσεύχεται για κάποιον που είχε πρόβλημα υγείας και μου έλεγε «- Κάνε προσευχή και θα τον έχω κι εγώ στην
δική μου». Ως διάκονος, τελέσαμε την
βάπτιση ενός παιδιού στον Μητροπολιτικό Ναό της Καρδίτσας. Όταν τελειώσαμε τον πλησίασε μία κυρία με το
παιδί στην αγκαλιά, η οποία ήταν μαθήτριά του, κατά την θητεία του ως
Εκπαιδευτικός. «-Δεν με θυμάστε; Σας ζήτησα να
προσευχηθείτε για να αποκτήσω παιδί και η προσευχή σας εισακούστηκε!»
Ευλόγησε το παιδί με σιωπή και έφυγε γρήγορα.
Μετά κατάλαβα ότι έκρυβε τα χαρίσματά του.
Ένα απόγευμα πέρασα να τον πάρω από την Επισκοπή για να πάμε
σε Εσπερινό μέσα στην Πόλη της Καρδίτσας. Ήθελε να περπατά και να χαιρετά τους
Καρδιτσιώτες, να τους βλέπει στο πρόσωπο, την «Εικόνα του Θεού» όπως
έλεγε. Μπορεί και να καθυστερούσαμε να
πάμε στο Ναό από τον λαό που τον σταματούσε διαρκώς να πάρει την ευχή του. «-Προχώρησε,
μου έλεγε, ξέρω τον δρόμο!» δεν ήθελε από αγάπη να ταλαιπωρεί κανέναν,
τέτοιο μεγαλείο ψυχής και φιλανθρωπίας.
Κάποια φορά, όταν βγήκαμε από την Επισκοπή, τον πλησίασε κάποιος και του
ζήτησε ελεημοσύνη. Έκανα την κίνηση να
του δώσω εγώ για να μην ενοχλούν τον Επίσκοπο, όμως μου έπιασε το χέρι λέγοντας
«-Εσύ παιδί μου έχεις οικογένεια». Φυσικά δεν υπήρχε άνθρωπος που να του ζητούσε
βοήθεια και να μην την έδινε.
Αγαπούσε την ευπρέπεια στους Ναούς όταν επισκεπτόταν την
Επαρχία. Όταν έβλεπε καθαρό Ναό έκανε σα
μικρό παιδί από την χαρά του, όταν όμως έβλεπε ακαταστασία, διόρθωνε με
διάκριση για να μην τον προσβάλει και έκλαιγε η καρδιά του. Περάσαμε κάποτε από ένα χωριό για μια
υπόθεση. Προσκυνήσαμε στο Ιερό και δεν
ήθελε να βγει γιατί όλα άστραφταν από καθαριότητα. Όταν φύγαμε ήταν διαρκώς με ένα
χαμόγελο. Του λέγω: «- Σεβασμιώτατε πολύ καθαρός Ναός!»
«-Μακάρι να είχα πολλούς σαν
αυτούς τους Ιερείς να μας έβλεπε ο Θεός και να μας καμάρωνε… να δώσει ο Θεός».
Όλα αυτά, είναι μερικές από τις πολλές ευλογημένες στιγμές
χαράς με τον Επίσκοπο της Αγάπης. Εμείς,
ως πνευματικά του τέκνα, οφείλουμε να τον μιμηθούμε σε όλα αυτά, στην διάκριση,
στην αγάπη, στην ενότητα της τοπικής Εκκλησίας, στην ευπρέπεια των Ναών, στην
διακονία των πασχόντων ανθρώπων. Τότε
βλέποντάς μας από την χορεία των Αγίων θα χαίρεται, θα μας ευλογεί και θα μας
σκεπάζει με την άπειρη αγάπη του, ψάλλοντας με τον Κο Ευθυμιάδη που τόσο
αγαπούσε: «– Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών , συ εί ο Θεός ο ποιών
θαυμάσια μόνο». Αμήν. Την Ευχή του να έχουμε.
