Βρισκόμαστε στην περίοδο ανάμεσα στη γιορτή
της Ανάληψης του Κυρίου και τη γιορτή της Αγίας Τριάδας κι έτσι θα ήθελα να πω
κάτι σχετικό και με τις δύο.
Ο προφήτης Ησαΐας λέει στο 53ο
κεφάλαιο του βιβλίου του (Ησ. 53.4) ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας πληγώθηκε για
τις αμαρτίες μας, ότι επωμίστηκε τις αδυναμίες μας, ότι οι μώλωπές Του μας
έχουν θεραπεύσει. Όταν σκεφτόμαστε τον αναστημένο Χριστό να εμφανίζεται στους
μαθητές Του και να τους δίνει να αγγίξουν τα χέρια Του, να προσκαλεί τον
Απόστολο Θωμά να εξετάσει την πραγματικότητα και το βάθος των πληγών πάνω στα
χέρια και τα πόδια και την πλευρά Του, τείνουμε να ξεχάσουμε ότι ο Χριστός και
κατά την Ανάληψή Του έφερε στη σάρκα Του τις πληγές που Του προκάλεσαν οι
αμαρτίες μας - ότι με τρόπο ακατάληπτο ο Χριστός, όχι μόνο ύστερα από την
Ανάσταση αλλά και ύστερα από την εις ουρανούς Ανάληψη και την ένδοξη ενθρόνισή
Του στα δεξιά του Θεού Πατέρα φέρει στην ανθρώπινη σάρκα Του τα τραύματα που
Του κατάφερε η ανθρώπινη αμαρτία. Εξακολουθεί να μεταφέρει την ανθρώπινη
ασθένειά μας στους ώμους Του και τόσο η Ανάσταση όσο και οι φρικώδεις μέρες του
Πάθους είναι τώρα, θα μπορούσαμε να πούμε, τυλιγμένες, αποθεμένες μέσα στο
μυστήριο του Τριαδικού Θεού, της Αγίας, Ακατάληπτης, Μεγάλης Τριάδας. Όλες οι
οδύνες του κόσμου, όλη η αμαρτία, οι θλίψεις, η φρίκη του, βάρυναν το Χριστό κι
Εκείνος δεν τις πέταξε ούτε με την Ανάσταση, ούτε με την ένδοξη Ανάληψή Του. Ο
Χριστός παραμένει «το αρνίον το εσφαγμένον προ καταβολής κόσμου υπέρ της του
κόσμου σωτηρίας».
Όταν τη μέρα της Πεντηκοστής, τη μέρα που
γιορτάζουμε ως τη μέρα της Αγίας Τριάδας, στέλνει το Άγιο Πνεύμα Του στους
μαθητές Του, τους Αποστόλους Του, την Εκκλησία, για την αναγέννηση του κόσμου
ολόκληρου, Το στέλνει με τρόπο διττό. Από τη μια μεριά είμαστε το Σώμα του
Χριστού, το ζωντανό, παλλόμενο, μαρτυρικό, λαβωμένο στους αιώνες, το «βαστάζον
τα στίγματα του Κυρίου Ιησού», κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου (Γαλ.17)
το «ανταναπληρούν τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού» (Κολ. 1.24)· από αιώνα
σε αιώνα η Εκκλησία καλείται να είναι το Σώμα του Χριστού το «κλώμενον εις
άφεσιν αμαρτιών», το «μελιζόμενον υπέρ της του κόσμου σωτηρίας». Κι επειδή είμαστε
το Σώμα αυτό, όσο ανάξιοι κι αν είμαστε, μόνο και μόνο επειδή ανήκουμε στο
Χριστό, επειδή είμαστε η Εκκλησία, μετέχουμε στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Από
την άλλη μεριά το Άγιο Πνεύμα έρχεται σ' εμάς διότι είμαστε αδύνατοι,
αμαρτωλοί, και γι' αυτό μόνο η θεϊκή ισχύς μπορεί να μας σώσει.
Οφείλουμε να προετοιμαστούμε με ιδιαίτερη
προσοχή για την Κυριακή της Πεντηκοστής. Θα έλθουμε βέβαια με την αμαρτωλότητά
μας, ας έλθουμε όμως εντελώς ανοικτοί, με όλο τον ένθεο πόθο μας, πεινασμένοι
και διψασμένοι για τον ερχομό του Κυρίου που θα δώσει ζωή στις ψυχές μας, που
θ' αλλάξει τη ζωή μας, που θα γεμίσει το χάσμα το οποίο χωρίζει μέσα μας το
θεοειδές από αυτό που ακόμα ανήκει στη φθορά, την αμαρτία και το θάνατο.
Ας περάσουμε αυτή την εβδομάδα συγκεντρωμένα,
ας την περάσουμε μέσα στην αναμονή και την προσευχή ώστε όταν θα ψάλλουμε μαζί
την επίκληση προς το Άγιο Πνεύμα «ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν», αυτά να μην
είναι λόγια που θα πούμε από συνήθεια αλλά το αποκορύφωμα του πόθου μας για το
Θεό, της αγάπης μας, το άνοιγμά μας μπροστά Του, παρόμοιο με το άνοιγμα της
ψυχής στην αγάπη και τη χαρά. Θα μπορέσουμε τότε, παρ' όλη την ασθένεια και
αμαρτωλότητά μας, να δεχτούμε για μίαν ακόμη φορά, με καινούριο τρόπο, ένα νέο
μέτρο της χάρης εκείνης που μας κάνει πιο κοντινούς και πιο αγαπητούς στο Θεό,
το Θεό Εκείνο ο οποίος μπήκε στη δόξα με τη σάρκα που φέρει αγιάτρευτα τα
τραύματα από την αμαρτία μας, αγιάτρευτα εφ' όσον η αμαρτία εξακολουθεί να
υπάρχει. Πόσο θαυμαστός είναι ο Θεός μας! Με πόση ευγνωμοσύνη δεν πρέπει να Τον
σκεφτόμαστε! Μας αγαπά παρ' όλη την απιστία μας, την άσχημη ζωή μας· πάντα
πιστεύει, πάντα δύναται, πάντα ελπίζει· με τη δύναμή Του μπορεί να μας χαρίσει
τα πάντα, φτάνει εμείς να Του δώσουμε το δικαίωμα, την εξουσία, την ευκαιρία να
δράσει ελεύθερα. Ας προετοιμαστούμε ευλαβικά για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος
σ' εμάς.
