Π. Αντώνιος Μπλούμ – Μητροπολίτης Σουρόζ (1914- 2003)
Ακοή
Είπα πριν ότι δεν αρκεί να βλέπουμε. Πρέπει
επίσης να ακούμε. Η ακοή είναι μία πράξη εντατικής προσοχής. Για να ακούσουμε
δε φτάνει να δανείσουμε απλά τα αυτιά μας, αλλά πρέπει επίσης να δοκιμάσουμε
και να καταλάβουμε το νόημα και την ένταση των λέξεων. Να ακούμε, σημαίνει να
σκύβουμε τα κεφάλια μας με ταπείνωση, γιατί αυτή είναι ικανή να αποδεχτεί αυτό
που το άλλο πρόσωπο σπέρνει στο έδαφος του μυαλού και της καρδιάς μας. Αυτό
είναι το αληθινό νόημα της αγγλικής λέξης «humility» (=ταπείνωση). Προέρχεται από
το λατινικό «humus», γόνιμο χώμα, αυτό το χώμα που πια δεν το προσέχουμε γιατί
είμαστε συνηθισμένοι σ’ αυτό, βουβό και σκοτεινό, ικανό να χρησιμοποιεί σωστά
τα σκουπίδια που αναποδογυρίζουμε πάνω του, ικανό να μετασχηματίζει τα απόβλητά
μας σε πλούτο, να αποδέχεται κάθε σπόρο, να του δίνει σώμα, ζωή, ανάπτυξη έτσι
ώστε αυτός να ολοκληρωθεί στον εαυτό του, χωρίς ποτέ να του αλλάζει τη φύση
του. Όπως η πλούσια, σιωπηρή και δημιουργική γη, θα πρέπει κι εμείς να
προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Άλλο.
Ταπείνωση και υπακοή
Αλλά η ταπείνωση αυτή είναι επίσης και υπακοή.
Η λατινική λέξη obaudire σημαίνει και να ακούς και να υπακούς. Πρέπει να
προσέχουμε για να ακούσουμε και να εκμεταλλευόμαστε αυτό που ακούμε. Αυτή είναι
η σωστή συμπεριφορά προς το Θεό, ολοκληρωτική προσοχή, γιατί πρέπει να τον
ακούσουμε και να έχουμε την αποφασιστική επιθυμία να δεχτούμε το μήνυμά του και
να το χρησιμοποιήσουμε, δηλαδή να μετασχηματιστούμε, να αλλοιωθούμε, να
σταματήσουμε να είμαστε αυτό που είμαστε και να γίνουμε αυτό για το οποίο
κληθήκαμε.
Αυτή η θεμελιώδης στάση προσευχής μοιάζει λίγο
με έναν τσιλιαδόρο. Σηκώνεται νωρίς το πρωί γιατί πρέπει να φτάσει τα χωράφια
και τα δάση πριν ξυπνήσουν τα πουλιά, έτσι ώστε να μην τον δούνε να έρχεται.
Είναι σιωπηρός και τελείως ακίνητος. Είναι γεμάτος μάτια και αυτιά. Είναι
ευαίσθητος σε κάθε ήχο και κίνηση. Ακούει και κοιτά αλλά δεν θα δει τι γίνεται
γύρω του παρά μόνο, αν είναι ελεύθερος από προκαταλήψεις, έτοιμος να ακούσει
αυτά που θα πει ο Θεός. Είναι μία στάση αυτό-παράδοσης που είναι ταυτόχρονα
εξαιρετικά ενεργητική. Αυτό-παράδοση γιατί σαν τη γη, το «χώμα», προσφέρεται
χωρίς ενδοιασμό. Ενεργητική, γιατί είναι έτοιμος να αποκριθεί σε κάθε πρόταση
του Θεού, σε κάθε κλήση.
Κατά συνέπεια, αν θέλουμε να έχουμε μία
πραγματική συνάντηση με το Θεό, χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από τα σκέτα
όργανα της ακοής και της όρασης. Πρέπει να έχουμε τον ενθουσιασμό και τη
λαχτάρα, πρέπει να θέλουμε να δούμε και ν’ ακούσουμε.
