Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη
προς τον Θεό
Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η
λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με
κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ' αποκτήσομε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια
ζωή.
Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη
προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσομε όλους τους ανθρώπους
μυστικά. Θα νιώθομε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον
Θεό, αν δεν περάσει απ' τους ανθρώπους. Γιατί, «ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού,
ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;». Ν' αγαπάμε, να
θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί
ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια,
καθαρή, ακραιφνής.
Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους.
«Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη• υμείς δε εστε μέλη Χριστού
και μέλη εκ μέρους». Αυτό είναι Εκκλησία• εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος να
αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα. Η φιλαυτία είναι
εγωισμός. Να μη ζητάμε, «εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο», αλλά να
νιώθομε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.
Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι,
θα ζούμε στον Παράδεισο. Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι «σαρξ εκ
της σαρκός μας». Μπορώ ν' αδιαφορήσω γι' αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να
τον μισήσω; Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι
ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει
απ' αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι
ο Παράδεισος. Ας διαβάσομε απ' τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή.
Προσέξτε τους στίχους: «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς... ίνα πάντες εν ώσι, καθώς
συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι... ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν... ίνα ώσι
τετελειωμένοι εις εν... ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ' εμού».
Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την
ενότητα. Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό! Όπως ένα είναι ο
Χριστός με τον Πατέρα. Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της
Εκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δεν λέγει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη
λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνομε όλοι ένα συν Χριστώ. Εκεί βρίσκεται
το πλήρωμα. Σ' αυτή την ενότητα, σ' αυτή την αγάπη, την εν Χριστώ. Καμία
διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε
κόλαση. Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού. Μπορείς να φθάσεις να λέεις
τότε με τον Απόστολο Παύλο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν έμοί Χριστός».
Μπορούμε πολύ εύκολα να φθάσομε σ' αυτό το
σημείο. Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας.
«Κρούει την θύραν» και «καινά ποιεί πάντα», όπως λέγει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία,
γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος. Αν, όμως, δεν ανοίξομε του κρούοντας
την θύραν, αν δεν έχομε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοί Του, τότε
δεν μπαίνει στην καρδιά μας. Για να γίνομε όμως άξιοί Του, πρέπει ν' αποθάνομε
κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνομε ποτέ πλέον. Τότε θα ζούμε εν
Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι θα έλθει η θεία χάρις.
Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.
Στο Άγιον Όρος είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε
πολύ. Μέσα σε μία βάρκα στη θάλασσα μοναχοί κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα.
Καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, εν τούτοις έλεγαν, «αυτό είναι δικό
μας» και όχι «δικό μου».
Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ
"Περί της αγάπης προς τον πλησίον"
Από το «Βίος και Λόγοι», εκδ. Ιερά Μονή
Χρυσοπηγής, Χανιά-Κρήτης 2004.