Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού, και του
Αγίου Πνεύματος.
Όταν η Σαμαρείτιδα επέστρεψε βιαστικά στην
πόλη της και κάλεσε όλους όσους ζούσαν κοντά της να δουν τον Χριστό, είπε:
«Ελάτε! εδώ είναι ένας άνθρωπος που μου είπε όλα όσα έχω κάνει!» Και
τα πλήθη συνέρρευσαν, κι άκουσαν όσα ο Χριστός είχε να πει.
Κάποιες φορές σκεφτόμαστε, πόσο εύκολο
ήταν γι’ αυτήν την γυναίκα να πιστέψει και πόσο εύκολο της ήταν, μετά
από αυτήν την συγκλονιστική εμπειρία, να στραφεί στους άλλους και να πει:
«Ελάτε! Ακούστε κάποιον που μιλά όπως κανένας άλλος δεν μίλησε
ποτέ, κάποιον, που χωρίς μια δική μου λέξη είδε στα βάθη της καρδιάς
μου, στο σκοτάδι της ζωής μου και γνώριζε τα πάντα.
Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί
στον καθένα μας. Ο Χριστός δεν της είπε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Της είπε ποιά
ήταν· ποιά ήταν η ζωή της, πως την έβλεπε ο Θεός. Αλλά αυτό μπορεί να μας το
λέει κάθε μέρα στη ζωή μας, όχι σαν μια μυστική εμπειρία, όχι όπως συμβαίνει σε
κάποιους αγίους, αλλά με τον απλούστερο δυνατό τρόπο.
Αν στραφούμε στο Ευαγγέλιο και το διαβάζουμε
κάθε μέρα, η το διαβάζουμε μια φορά για λίγο αλλά με πνεύμα ανοιχτό που δεν το
έχουμε πάντα, πιθανόν να σκεφτούμε ότι ο Χριστός κρατάει μπροστά μας έναν
καθρέφτη στον οποίο βλέπουμε τους εαυτούς μας όπως είναι: είτε με μια αγαλλίαση
από αυτό που βλέπουμε, η αντίθετα, συγκλονισμένοι από το γεγονός ότι είμαστε
τόσο διαφορετικοί απ’ αυτό που φαίνεται η που φανταζόμαστε ότι είμαστε.
Ο Χριστός είπε στη Σαμαρείτιδα: Φώναξε τον
άνδρα σου! Κι αυτή είπε: «Δεν έχω άνδρα.» Κι ο Χριστός απάντησε: «Είπες την
αλήθεια. Είχες πέντε άνδρες κι εκείνος που έχεις τώρα δεν είναι άνδρας σου
περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.»
Κάποιοι πνευματικοί συγγραφείς έχουν σχολιάσει
αυτό το εδάφιο λέγοντας ότι ο Χριστός ήθελε να της πει: Ναι, είχες δεθεί με όλα
όσα οι πέντε αισθήσεις σου έδιναν, και διαπίστωσες ότι σε καμία δεν βρήκες
ικανοποίηση, πληρότητα. Και τώρα ο,τι σου έχει απομείνει είναι ο εαυτός σου, το
σώμα, το μυαλό σου και αυτό, δίχως πια να σε ικανοποιούν οι πέντε αισθήσεις
σου, σου δίνει αυτήν την πληρότητα χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις.
Δεν είναι αυτό που μας λέει ο Χριστός στο
Ευαγγέλιο, όταν μας παρουσιάζει αυτό που μπορούμε να είμαστε, όταν μας καλεί σ’
αυτό το μεγαλείο, που είναι το δικό μας μέσα από το Θεικό κάλεσμα· το μεγαλείο
που ο Παύλος περιγράφει, καλώντας μας να φτάσουμε «εις μέτρον ηλικίας του
πληρώματος του Χριστού» - να γίνουμε άνθρωποι όπως Εκείνος, με τον ίδιο τρόπο,
όπως ο Χριστός είναι πραγματικός άνθρωπος πλήρης από την σχέση Του με τον Θεό.
Έτσι λοιπόν, ας μάθουμε από αυτήν τη γυναίκα
ότι προσπαθήσαμε να βρούμε τρόπους για να δεχθούμε το μήνυμα τούτου του κόσμου
και να ολοκληρωθούμε, και να ανακαλύψουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας γεμίσει,
γιατί η ψυχή του άνθρώπου είναι πιο βαθιά από τα υλικά και τα ψυχολογικά
πράγματα - μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το βάθος. Αν μπορούσαμε μόνο να
το συνειδητοποιήσουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην θέση της Σαμαρείτιδας. Δεν
μας χρειάζεται να συναντήσουμε τον Χριστό στο πηγάδι· το πηγάδι, βεβαίως είναι
το Ευαγγέλιο, ο τόπος απ’ όπου ίσως πηγάζει το ύδωρ της ζωής - όχι ένα
πραγματικό πηγάδι, εκείνο το πηγάδι είναι ένα σύμβολο. Το νερό που θα πιούμε
είναι διαφορετικό.
Ας μιμηθούμε αυτή τη γυναίκα, ας συνέλθουμε,
ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ολοκληρωθήκαμε από όλα όσα έχουν δεσμεύσει την
ζωή μας· κι ας αναρωτηθούμε: «Ποιός είμαι σε σχέση με το όραμα του Θεού;» Και
μετά μπορούμε να πάμε στους άλλους και να πούμε: Συνάντησα κάποιον που κρατούσε
έναν καθρέφτη μπροστά στα μάτια μου, και είδα τον εαυτό μου όπως είμαι, και
είπε για μένα: έλα και δες! Έλα - κι άκουσέ Τον! … Και άλλοι θα έρθουν, θ’
ακούσουν, και θα γυρίσουν να μας πουν: Δεν είναι πλέον η μαρτυρία σας που μας
έκανε να πιστέψουμε - είδαμε με τα μάτια μας, ακούσαμε με τ’ αυτιά μας,
γνωρίσαμε. Πιστεύουμε. Αμήν.
