Στο τέλος του σημερινού αναγνώσματος, υπάρχουν
λέξεις που τις προσπερνάμε πολύ συχνά. Ο τυφλός λέει στον Χριστό, «Και ποιός
είναι ο Υιός του Θεού;» κι ο Χριστός απαντά «Τον έχεις δει, είναι εκείνος που
μιλάει μαζί σου».
Για μας, οι πρώτες αυτές λέξεις είναι τόσο
φυσικές· το πρώτο γεγονός στην ζωή μας, το πρώτο γεγονός σε μια συνάντηση είναι
όταν δούμε ένα πρόσωπο, αλλά τι θαύμα ήταν γι’ αυτόν τον άνθρωπο που δεν είχε
ξαναδεί τίποτα στον κόσμο και ο οποίος με το άγγιγμα του ζωοδότη Χριστού,
ξαφνικά βλέπει! Κι το πρώτο πρόσωπο που είδε ήταν ο Κύριος και Θεός Του, ο
Χριστός, ο Υιός του Θεού.
Θυμάμαι έναν Ρουμάνο συγγραφέα να λέει στην
βιογραφία του, πόσο καθοριστική, πόσο βαθειά εντύπωση του έκανε το πρόσωπο του πρώτου
ανθρώπου που θυμάται. Θυμάται τον εαυτό του σαν παιδί, και επάνω του το
ανείπωτα όμορφο πρόσωπο του πατέρα του ο οποίος ήταν ιερέας, να τον κοιτάζει,
με όλη την ανθρώπινη αγάπη, μ’ όλη την τρυφερότητα, όλο το βάθος μιας
ανθρώπινης ματιάς. Και λέει ότι αυτή ήταν η πρώτη εικόνα του, η εικόνα που ένα
ανθρώπινο πρόσωπο μπορεί να έχει όταν φωτίζεται από μιαν εσωτερική αγάπη, μια
κατανόηση, ένα βάθος και την αιωνιότητα, μια εικόνα Θεού. Εδώ αυτός ο άνθρωπος
είδε τον Θεό με τα χαρακτηριστικά Εκείνου που ήταν Θεός και που είχε γίνει Υιός
του Ανθρώπου.
Θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή σας σε κάτι
διαφορετικό. Σε μια άλλη περίπτωση που διαβάζουμε στην ιστορία του παραλυτικού
που θεραπεύτηκε από τον Χριστό· και η Εκκλησία, ψάλλοντας ύμνους στον Θεό γι
αυτή την περίπτωση λέει, «Καθώς αυτός ο άνδρας δεν βρήκε κανέναν να δείξει
έλεος, συμπόνια, ενδιαφέρον, ο Υιός της Μαρίας, ο ίδιος ο Θεός, έσκυψε να τον
συναντήσει στην ανάγκη του» Επειδή αυτός ο άνθρωπος δεν βρήκε άλλον άνθρωπο να
του δείξει ευσπλαχνία, να δείξει συμπόνια, να τον νοιαστεί, ο Θεός ήλθε σ’
αυτόν. Τώρα ζούμε σ’ άλλη εποχή, ζούμε σε καιρούς που ο Θεός έχει πράγματι
γίνει άνθρωπος και ζει ανάμεσα μας, κι ακόμα περισσότερο: μας έκανε ζωντανά
μέλη του σώματος Του, μια σαρκωμένη, συγκεκριμένη παρουσία της Ενσάρκωσης Του,
ναούς του Πνεύματος, τόπο της Παρουσίας Του. Τώρα κάθε άνθρωπος που βρίσκεται
σε ανάγκη μπορεί την ίδια στιγμή να βρει στον καθένα από μας κάποιον που
κινείται από συμπόνια, που έχει μάθει το έλεος και κατάλαβε από τον Θεό που
έγινε άνθρωπος, και την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα, καθώς μας συναντά, θα μπορούσε
να δει την αγάπη του Θεού στα μάτια μας, και να αντιληφθεί, την ενεργή,
εφευρετική, δημιουργική ενέργεια της θεϊκής ευεργεσίας στα λόγια μας και τις
πράξεις μας.
Από τότε που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, ήλθε
και για τον άνθρωπο ο καιρός· αλλά όχι για τον άνθρωπο που αποκόπηκε από τον
Θεό, που χωρίστηκε από Αυτόν, έγινε ξένος γι’ Αυτόν, αλλά μία υπέροχη περίοδος
όπου στη ζωή του ανθρώπου, σ’ εκείνους που έχουν ανακαλύψει τον Χριστό, που
πίστεψαν σ’ Αυτόν, που έγιναν ένα με Εκείνον - εκείνοι στους οποίους έχει
εμπιστευθεί την φροντίδα του κόσμου Του – οι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν μαζί
την θεία και την ανθρώπινη ευσπλαχνία και να γνωρίσουν την ανθρώπινη συμπόνια,
την αγάπη, την χαρά.
Δεν είναι αυτό ένα σπουδαίο κάλεσμα, δεν είναι
κάτι που θα μπορούσε να μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα; Ο χρόνος του
Θεού και ο χρόνος του ανθρώπου είναι ένας, όχι μόνο μέσα από τον Υιό του Θεού,
αλλά και μέσα από την μυστηριακή σαρκωμένη παρουσία που ο καθένας μας
συμβολίζει, η παρουσία του Θεού στην σάρκα, στην ανθρώπινη συμπόνια, στην
ανθρώπινη αγάπη, κι αυτό είναι μια σοβαρή αξίωση και μια πρόκληση που το
Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει. Έχουμε για τον πλησίον μας και για όσους βρίσκονται
πιο μακριά, αυτό το είδος της ανθρωπιάς; Νέα ανθρωπιά, νέα πλάσματα, νέοι
άνθρωποι με μια φρεσκάδα μιας ζωής ανακαινισμένης, της ζωής του Θεού. Αυτό
είναι εκείνο που καλούμαστε να γίνουμε.
Ας προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτό, ας πάρουμε
μια απόφαση, ας κάνουμε μια κίνηση κι ας γίνουμε μια εικόνα του Θεού, όχι μόνο
με την αγάπη να λάμπει στα μάτια μας, όχι μόνο με τα λόγια που θα πούμε, αλλά
επίσης σε κάθε ενέργεια και πράξη, τότε ο ανθρώπινος χρόνος θα γίνει η ημέρα
του Υιού του Θεού, η ημέρα του Κυρίου. Αμήν
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
