"Τα πόδια του Χριστού"- ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!! Κυριακή της Πεντηκοστής 2018!

   Οι εμφανίσεις του Αναστάντος Κυρίου που μαρτυρούνται μέσα στην Καινή Διαθήκη έχουν διπλό σκοπό, αφενός μεν για να βεβαιωθούν και πειστούν πέραν πάσης αμφιβολίας οι μαθητές ότι ο Κύριος «ανέστη όντως» και αφετέρου να λάβουν από τον ίδιο τον Αναστάντα Κύριο την εντολή, αλλά και τη δύναμη να κηρύξουν στα πέρατα της οικουμένης το ευαγγέλιο. 

    Η εορτή της Πεντηκοστής είναι η πρώτη και μεγάλη μέρα των εσχάτων, η πρώτη μέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας, η απόλαυση του Αγίου Πνεύματος που μας οδηγεί στην γνώση της αιωνίου ζωής, στην γνώση της αγάπης και της λατρείας του Αγίου Τριαδικού Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.  Αυτήν την αγάπη του Αγίου Τριαδικού Θεού, βιώνουν τα παιδιά τα οποία από μικρή ηλικία μαθαίνουν στον Εκκλησιασμό και στην Θεία λατρεία, αναζητώντας τον τρόπο της Λατρείας και Δοξολογίας του Θεού.   Τα παιδιά έχοντας την αγνότητα, βιώνουν ποιο έντονα την Παρουσία του Θεού, αλλά είναι και ποιο ευήκοα στα αιτήματα προς τον Πανάγαθο Δημιουργό του Παντός, όταν τα ίδια καλλιεργούν την πίστη και την ελπίδα της ζωντανής παρουσίας του Χριστού, αλλά και της Αναστάσεώς του.

 Την Μεγάλη αυτή ημέρα της Πεντηκοστής, σήμερα που όλα αμφισβητούνται και υποβάλλονται σε κρίση, ο Γεώργιος, παιδί μιας Πολύτεκνης Ιερατικής Οικογένειας, έσπευσε να ξυπνήσει ποιο νωρίς απ' ότι συνήθως τις Κυριακές, για τον Εκκλησιασμό.  Γνώριζε από τον πατέρα του ο οποίος ήταν Ιερέας σε μία μικρή Ενορία Επαρχίας, ότι αυτήν την ημέρα, την ώρα που θα διαβάζονται οι Ευχές του Αγίου Πνεύματος, όσοι έχουν καθαροί καρδιά και κάνουν προσευχή, θα δούν το Άγιο Πνεύμα.   Είχε όμως απορία τι να περιμένει να δει, αφού το Άγιο Πνεύμα είναι αόρατο...

Έτσι διαβάζοντας τις δύο πρώτες ευχές, γονατιστός και προσευχόμενος με όλη του την δύναμη, έλεγε συνεχώς το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με..".   Μάταια όμως, δεν είδε τίποτε.. ρώτησε τον Πατέρα του, που με την ολόλευκη στολή έλαμπε ολόκληρος σα να έπεφτε δυνατό φως πάνω του, τι άλλο πρέπει να λέει για να δει το Άγιο Πνεύμα.

-"Να λες Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισέ με..." του είπε ο πατέρας του με σιγουριά σταυρώνοντας το κεφάλι του τρεις φορές. 

-"Έτη και έτη κλίναντες τα γόνατα..."  φώναξε ξανά ο Ιερεύς Πατέρας του.

Ο μικρός Γεώργιος, έσκυψε και πάλι το κεφάλι του μέχρι να ακουμπήσει στο πάτωμα και ευχόταν διαρκώς "Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισέ με...".  
-"Μα Κύριε", του γεννήθηκε η απορία, "ούτε εσένα έχω δεί... πώς λοιπόν ζητώ να δω το Άγιο Πνεύμα!"  

Κι ενώ η απορία ήταν χαραγμένη στο νου του Γεωργίου,  συνέχιζε με πίστη την ευχή, σα να μην περίμενε τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτήν την περίεργη χαρά που άρχισε και ένιωθε ακούγοντας τις ευχές.

Ξαφνικά όμως, κάτι άλλαξε στην καρδιά του...  Ο "ετάζων καρδίας και νεφρούς", αυτός που γνωρίζει τα "κρύφια της καρδίας μας", Αυτός που κελεύει να έλθουν τα παιδία κοντά Του και να μην τα κωλύουμε από την Βασιλεία των ουρανών, ρώτησε τον Γεώργιο:  
-"Γεώργιε θέλεις να με δεις;  σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε κάτω μόνο".   
Και ο Γεώργιος, ακούγοντας την φωνή του "Καλού Ποιμένος", χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι Αυτός που του μιλά, μιας και ο πατέρας του διάβαζε στην ωραία πύλη τις τελευταίες ευχές,  βλέπει μπροστά του ζωντανά τα πόδια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με τις πληγές από την Αγάπη της Σταυρικής Θυσίας προς τον άνθρωπο,  πληγωμένες ακόμα και ανοιγμένες σα να τελείωσε μόλις το μαρτύριο, με φανερό το αίμα της Δικής Του θυσίας ως λύτρο των αμαρτιών μας, ζωντανά μπροστά του μέσα σε ένα άχτιστο δυνατό φως που περιέλουσε την λευκή σάρκα....   Σήκωσε ο Γεώργιος το κεφάλι του να δει τον Κύριο της Δόξης, να Τον αγκαλιάσει, να τον συμπονέσει για τις πληγές,  αλλά Εκείνος, "άφαντος εγένετο".

    Ο Αναστάς Κύριος που συνέτριψε τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου και άνοιξε τις πύλες της αιώνιας και ατελεύτητης βασιλείας του, έδωσε στην Μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής, στην απαρχή της Μακαρίας Βασιλείας του Θεού, αυτή τη χαρμόσυνη και ελπιδοφόρα αλήθεια την οποία βιώνουμε σε κάθε θεία λειτουργία... ότι ο Κύριος είναι παρών η Ανάστασή του και η Ουράνια Βασιλεία είναι μια πραγματικότητα.  Λέγει χαρακτηριστικά η ευχή της θείας λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου: «Έσχομεν του θανάτου σου την μνήμην• είδομεν της αναστάσεώς σου τον τύπον• ενεπλήσθημεν της ατελευτήτου ζωής…». 

Είναι ανάγκη να εορτάζουμε λοιπόν και σωματικά [συμμετέχοντας στα τελούμενα], αλλά και πνευματικά [σε ησυχία με πνευματική μελέτη και νοερά προσευχή]• όπου και τους λόγους των υμνωδών θα κατανοήσουμε καθαρότερα και σαφέστερα.  Διότι με αυτόν τον τρόπο θα  ενωθούμε με Αυτόν το Λόγο και Θεό και Κύριο ημών Ιησού Χριστό, σε κάθε τελουμένη Θεία Λειτουργία, στην αληθινή εορτή και αγαλλίαση των σωζομένων με τον Οποίο η δόξα και η τιμή στον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.