π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι φανερό πως η κρίση που διέρχεται ο τόπος μας δεν είναι μόνο οικονομική. Τα διάφορα προσωπικά και συλλογικά προβλήματα που παρουσιάζονται θέτουν εύλογα ερωτήματα για την παρουσία τού Θεού στη ζωή μας. Ενδιαφέρεται τελικά ή αδιαφορεί;
Νομίζω ότι οι διάφορες κρίσεις γίνονται δοκιμασίες που ξεκαθαρίζουν το ουσιαστικό από το περιττό, το γνήσιο από το κίβδηλο. Κι ακόμα, δίνεται η δυνατότητα να δούμε – κι αν θέλουμε να ζήσουμε – το Ευαγγέλιο του Χριστού από την πραγματική του θεώρηση κι όχι όπως νομίζουμε με βάση την εκκοσμικευμένη χριστιανική μας ζωή.
Ο Χριστός, στην επί του Όρους ομιλία Του, είπε ότι το πρώτο που χρειάζεται, ως μαθητές Του, να κάνουμε είναι να επιζητούμε τη Βασιλεία Του και τότε όλα τα αναγκαία για την επιβίωσή μας θα ακολουθήσουν. Μίλησε ακόμα για το αταίριαστο του άγχους με την πίστη, της σχέσης του Θεού με το χρήμα, του επίγειου με τον ουράνιο θησαυρό.
Η αναστάτωση που παρατηρείται, ακόμα και σε «ανθρώπους της Εκκλησίας», δεν είναι τόσο για το παρόν όσο για το αύριο. Στην πραγματικότητα απουσιάζει το ασκητικό πνεύμα, όπου ο χριστιανός, ως μαθητής του Εσταυρωμένου, ξέρει εμπειρικά ότι πορεύεται «την τεθλιμμένην του βίου οδόν» κι ότι «ουδείς ανήλθεν εις τον ουρανόν μετ’ ανέσεως».
Από τη μια η προσκόλληση της καρδίας στα υλικά κι όχι στο Χριστό κι από την άλλη η απουσία της διάθεσης για άρση του όποιου σταυρού φέρνουν σύγχυση, ταραχή και αγωνία. Δεν είναι αυτό επακόλουθο;
Αλήθεια, πώς τόσοι μάρτυρες άντεχαν και δεν αρνούνταν το Χριστό; Πώς η πλειοψηφία των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. αντιμετώπιζαν με θάρρος τα μαρτύρια των κατακτητών και τις ποικίλες κακουχίες; Πώς περνούν τους πόνους τόσοι συνάνθρωποί μας με τις διάφορες ασθένειες; Πώς βιώνεται τόσος ψυχικός πόνος τόσων ανθρώπων γύρω μας;
Θα μπορούσαμε ίσως να διαμαρτυρηθούμε στο Χριστό για τα τόσα βάσανα του κόσμου και να Του πούμε το πολύ λογικό και ανθρώπινο «ΓΙΑΤΙ;». Όμως ο δικός μας Θεός πέρασε πόνο, ψυχικό και σωματικό, σταυρό οδυνηρό και θάνατο! Τι να του πούμε, όταν είναι η ζωή Του όπως εμάς;
Διανύοντας τη Μ. Σαρακοστή που οδηγεί στη Μ. Εβδομάδα των παθών του Κυρίου, μπορούμε να συμπορευτούμε με τον ανθρώπινο πόνο «όπου γης». Να κατεβούμε στην άβυσσο του εαυτού μας, του φίλαυτου και άπιστου, που αστόχησε και παραστράτησε, ώστε να ποθήσουμε την άλλη ζωή, τη ζωή των αγίων. Τότε, τα όποια προβλήματα, δικά μας ή των άλλων, θα τα βλέπουμε μέσα από το Σταυρό του Χριστού που προαναγγέλλει Ανάσταση.
Ο Χριστός μας υποσχέθηκε Βασιλεία αιώνιο και ασάλευτη, αν σηκώσουμε το δυό μας σταυρό. Μας βεβαίωσε ότι δεν θα μας εγκαταλείψει, αν Τον ακολουθήσουμε έως τέλους, ούτε θα στερηθούμε τα αναγκαία. Εμείς καλούμαστε να εναρμονίσουμε τη ζωή μας με τη δική Του κι όχι Αυτός με τη δική μας. Αυτός είναι ο Κύριος και Θεός μας, ο Νικητής του θανάτου.
