«Ὅταν λοιπὸν ἐρχόμαστε γιὰ
προσευχή, πρῶτα ἃς εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης καὶ τῶν κοινῶν ἀγαθῶν».
Γιατί, ἂν καὶ οἱ εὐεργεσίες
τοῦ Θεοῦ εἶναι κοινές, ἀλλὰ κι ἐσὺ σώθηκες μὲ τὴν κοινὴ εὐεργεσία. Ὥστε καὶ γιὰ
τὴ δική σου σωτηρία ὀφείλεις κοινὴ χάρη, καὶ γιὰ τὴν κοινὴ σωτηρία θὰ ἐνεργοῦσες
σωστὰ ἂν ἐξέφραζες πρὸς τὸ Θεὸ μιὰ ὅλως ἰδιαίτερη εὐχαριστία. Καθ’ ὅσον τὸν ἥλιο
τὸν ἄναψε ὄχι μόνο γιὰ σένα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὅμως μέσα
στὸ ἐπὶ μέρους ἔχεις τὸ ὅλο. Γιατί ἔγινε τόσο μεγάλος γιὰ τὸ κοινό. Καὶ βλέπεις
ἐσὺ μόνος τόσο, ὅσο εἶδαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.
Ἑπομένως ὀφείλεις τόση εὐχαριστία,
ὅση ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ πρέπει νὰ εὐχαριστεῖς τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὰ κοινὰ ἀγαθά,
καὶ γιὰ τὴν ἀρετὴ τῶν ἄλλων. Καθ’ ὅσον πολλὰ καλά τα δεχόμαστε ἐξ’ αἴτιας τῶν ἄλλων.
Καὶ πράγματι, ἂν βρίσκονταν
στὰ Σόδομα δέκα μόνο δίκαιοι, δὲν θὰ πάθαιναν ἐκεῖνα ποὺ ἔπαθαν. Ὥστε πρέπει νὰ
εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὴν παρρησία τῶν ἄλλων. Καθ’ ὅσον ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι
ἀρχαῖος, φυτεμένος στὴν Ἐκκλησία ἀπ’ τὴν ἀρχή.
Ἔτσι καὶ ὁ Παῦλος εὐχαριστεῖ
τὸ Θεὸ ὑπὲρ τῶν Ρωμαίων, ὑπὲρ τῶν Κορινθίων, ὑπὲρ ὅλης της οἰκουμένης…».
(Ἀπ’ τὴν Β΄ Ὁμιλία τοῦ «ΕΙΣ
ΤΗΝ Β’ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ»)
«Ἀγρυπνώντας σὲ αὐτὴν μὲ εὐχαριστία».
Αὐτὸ λοιπόν, λέγει, ἃς εἶναι τὸ ἔργο σας, νὰ εὐχαριστεῖτε στὶς προσευχές σας,
καὶ γιὰ τὰ φανερὰ καὶ γιὰ τὰ κρυφά, καὶ γιὰ τὶς εὐεργεσίες ποὺ μᾶς κάνει μὲ τὴ
θέλησή μας καὶ χωρὶς τὴ θέλησή μας, καὶ γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ γιὰ τὴ
γέεννα τοῦ πυρός, καὶ γιὰ τὶς θλίψεις καὶ γιὰ τὶς ἀνέσεις μας. Γιατί ἔτσι εἶναι
ἡ συνήθεια στοὺς Ἁγίους νὰ προσεύχονται καὶ γιὰ τὶς κοινὲς εὐεργεσίες νὰ εὐχαριστοῦν.
Γνωρίζω ἐγὼ κάποιον ἅγιο ἄνδρα
ποὺ προσεύχεται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Τίποτα δὲν ἔλεγε πρὶν ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά, ἂλλ’
ὅτι,
Σ’ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλες τὶς
εὐεργεσίες Σου ποὺ ἀπ’ τὴν πρώτη ἡμέρα μέχρι σήμερα ἔγιναν σὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους.
Γιὰ ὅσες γνωρίζουμε καὶ ὅσες
δὲν γνωρίζουμε,
γιὰ τὶς φανερὲς καὶ γιὰ τὶς
κρυφές,
γι’ αὐτὲς ποὺ ἔγιναν μὲ ἔργο,
γι’ αὐτὲς ποὺ ἔγιναν μὲ λόγο,
γι’ αὐτὲς ποὺ ἔγιναν ἑκούσια,
γι’ αὐτὲς ποὺ ἔγιναν ἀκούσια,
γιὰ ὅλες ποὺ ἔχουν γίνει σὲ μᾶς
τοὺς ἀνάξιους.
Γιὰ τὶς θλίψεις,
γιὰ τὶς ἀνέσεις,
γιὰ τὴ γέεννα τοῦ πυρός,
γιὰ τὴν κόλαση,
γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Σὲ παρακαλοῦμε νὰ φυλάξεις τὴ
ψυχὴ μᾶς ἁγία, μὲ καθαρὴ συνείδηση, μὲ τέλος ἄξιό της φιλανθρωπίας Σου.
Ἐσὺ ποὺ μᾶς ἀγάπησες, ὥστε νὰ
παραδώσεις γιὰ χάρη μᾶς τὸ μονογενῆ Υἱό σου, ἀξίωσέ μας νὰ γίνουμε ἄξιοί της ἀγάπης
Σου.
Δῶσε σοφία στὸ λόγο σου καὶ
στὸ φόβο σου.
Χριστέ, ποὺ εἶσαι μονογενής,
βάλε μέσα μας τὴ δύναμή Σου.
Ἐσὺ ποὺ ἔδωσες γιὰ χάρη μᾶς τὸ
μονογενῆ Υἱό σου, καὶ ἐξαπέστειλες τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιο γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν
μας, ἐὰν μὲ τὴ θέλησή μας ἢ χωρὶς τὴ θέλησή μας κάναμε κάποια ἁμαρτία,
συγχώρησε τὴν καὶ μὴ τὴ λογαριάσεις.
Θυμήσου ὅλους ποὺ ἐπικαλοῦνται
τὸ ὄνομά Σου ἀληθινά.
Θυμήσου ὅλους ποὺ θέλουν τὸ
καλό μας ἢ καὶ τὸ κακό μας, γιατί ὅλοι εἴμαστε ἄνθρωποι.
Ἔπειτα προσθέτοντας τὴν
προσευχὴ τῶν πιστῶν, σταματοῦσε ἐδῶ, ἀφοῦ σὰν ἐπίλογο καὶ σύνδεσμο ἔδινε τὴν εὐχή
του γιὰ ὅλους.
Γιατί ὁ Θεὸς μᾶς δίνει πολλὲς
εὐεργεσίες καὶ χωρὶς τὴ θέλησή μας, πολλὲς φορὲς καὶ χωρὶς νὰ γνωρίζουμε, ποὺ εἶναι
καὶ οἱ μεγαλύτερες. Κι ὅταν λοιπὸν προσευχόμαστε γι’ αὐτὰ ποὺ δὲν πρέπει κι Αὐτὸς
κάνει τὰ ἀντίθετα, εἶναι φανερὸ ὅτι καὶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουμε μᾶς εὐεργετεῖ».
(Ἄγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου,
ἀπὸ τὴν I’ ὁμιλία του «Πρὸς Κολασσαεῖς»)