Είναι συνήθεια στους ανθρώπους να γιορτάζουν
το τέλος του χρόνου και την έναρξη του επόμενου και να γίνονται διάφορες
εορταστικές εκδηλώσεις.
Όλα αυτά είναι ωφέλιμα γιατί στη ζωή του
ανθρώπου είναι καλό να υπάρχουν αυτές οι εκδηλώσεις ώστε να μην υπάρχει αυτή η
μονοτονία στη σημερινή ζωή.
Ωστόσο εμείς, ως μέλη της Εκκλησίας, πρέπει να
βλέπουμε τα πράγματα ακριβώς μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας μας και να δούμε πως
η Εκκλησία αποδέχεται και προσλαμβάνει αυτό το γεγονός του χρόνου.
Θα έπρεπε βέβαια, αν βλέπαμε τα πράγματα μέσα
από την ανθρώπινη λογική μόνο και αν βλέπαμε τη ζωή μας μέσα στα περιθώρια
αυτού του κόσμου και του παρόντος αιώνος, όταν περνά ένας χρόνος να είμαστε
θλιμμένοι γιατί ο κάθε χρόνος που περνά κατεργάζεται πάνω μας το μυστήριο της
φθοράς μας και του θανάτου μας, αφού είμαστε θνητά όντα και ο χρόνος μας είναι
περιορισμένος.
Έτσι όταν χάνουμε χρόνο τότε για μας αυτό το
γεγονός δεν θα έπρεπε να είναι τόσο χαρούμενο αλλά ένα γεγονός θλιβερό.
Όμως μέσα στην Εκκλησία συμβαίνει κάτι το
παράδοξο. Όπως είπε ο Χριστός « Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω»,
δηλαδή είναι το ίδιο πρόσωπο αυτός που ήρθε και αυτός που θα έρθει, έτσι και
στην Εκκλησία γιορτάζουμε το πέρασμα του χρόνου και ταυτόχρονα γιορτάζουμε την
έλευση του νέου χρόνου. Ακόμη και μέσα στα απλά λειτουργικά πλαίσια της
Εκκλησίας μας, όπως στην ακολουθία του εσπερινού, όταν δύει ο ήλιος μαζευόμαστε
στο ναό και υμνούμε και ευχαριστούμε το Θεό διηγούμενοι τα μεγαλεία του Θεού
και πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός με τόση σοφία και
μεγαλοπρέπεια για τον άνθρωπο. Και την ίδια ώρα που ευχαριστούμε για τη δύση
του ήλιου ταυτόχρονα δοξολογούμε και το Θεό διότι δεχόμαστε και την ανατολή της
νέας ημέρας εφόσον γιορτάζουμε πλέον την έναρξη της επόμενης. Με το τροπάριο
του εσπερινού «Φως ιλαρόν άγιας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου,
μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν,
υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν…» οι άνθρωποι της Εκκλησίας
βιώνουμε όχι μόνο την απλή ωρολογιακή δύση της ημέρας αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε
και προσδοκούμε και βιώνουμε την παρουσία του ιλαρού φωτός του Πατρός και του
Υιού και του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Δεν μας αφήνει δηλαδή η Εκκλησία να
ζήσουμε αυτή την κατάθλιψη της απώλειας μίας μέρας αφού ταυτόχρονά μας δίνει
την παρηγοριά της παρουσίας του Φωτός της Αγίας Τριάδος. Όλη η ζωή της
Εκκλησίας μας είναι μια ταυτόχρονη παρουσία δυό αντιθέτων φαινομενικά πραγμάτων.
Εκεί που πεθαίνει κανείς βρίσκει την ανάσταση και τη ζωή, εκεί που στερείται
βρίσκει πλούτο, εκεί που αγρυπνά βρίσκει πιο μεγάλη ξεκούραση, εκεί που
νηστεύει βρίσκει την πιο μεγάλη ευχαρίστηση, εκεί που πτωχαίνει για το Χριστό
γίνεται πλούσιος, όπου υπάρχει ο Χριστός το σκότος γίνεται φως και η κόλαση
παράδεισος. Μπορούμε να παρομοιάσουμε και τη ζωή μας μέσα σ’αυτό τον κόσμο σαν
ένα ταξίδι. Λέει ένας Άγιος «να ξέρεις ότι σ’αυτό τον κόσμο είσαι ένας διαβάτης
, ένας περαστικός και όχι ένα πολίτης» και γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνιμος
σ’αυτό τον κόσμο τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις πως θα αξιοποιήσεις τα
γεγονότα του παρόντος κόσμου. Αυτά δεν είναι για να μας πιάνει η κατάθλιψη,
αυτό το γεγονός που εξελίσσεται σε ψυχική νόσο, αλλά ξεκινά πολλές φορές από πνευματικές
αιτίες, ότι δηλαδή όλα γύρω μας μας φαίνονται μαύρα, τα πάντα γύρω μας μυρίζουν
θάνατο και μοιάζουν σαν να μην έχουν νόημα. Και αυτό φαίνεται έντονα στους
νέους, οι οποίοι δεν ευχαριστιούνται με τίποτα και δεν προσδοκούν τίποτα.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)