– Γέροντα, οι αδελφές να καίνε στα κελλιά όσα
κεριά θέλουν;
– Ας κάψουν, να καεί και ο διάβολος. Εδώ
καίγεται ο κόσμος όλος. Μόνο να έχεί νόημα το κεράκι που θα ανάψουν· να
συνοδεύεται με προσευχή.
Όταν αφεθεί κανείς στον Θεό, είναι μεγάλο
πράγμα. Εμείς τρώμε γλυκούς καρπούς και προσφέρουμε την ρητίνη των δένδρων στον
Θεό με το θυμιατήρι. Τρώμε το μέλι και προσφέρουμε στον Θεό το κερί, και αυτό
συχνά το ανακατεύουμε με παραφίνη. Ένα κερί προσφέρουμε στον Θεό από
ευγνωμοσύνη για τις πλουσιοπάροχες ευλογίες Του, και αυτό να το μουρνταρεύουμε;
Που να μας ζητούσε ο Θεός να Του προσφέρουμε το μέλι! Φαντάζομαι τότε τι θα
κάναμε! Η ζουμιά θα δίναμε η λίγο ζαχαρόνερο. Ο Θεός να μη μας πάρει στα σοβαρά!
Σε όλα μπορεί να κάνει κανείς οικονομία εκτός από την λατρεία στον Θεό. Στον Θεό
θα προσφέρει το πιο καθαρό, το πιο καλό.
– Γέροντα, ο κόσµος δεν καταλαβαίνει εύκολα
ότι είναι ανευλάβεια να καίµε κεριά από παραφίνη.
– Να πείτε στον κόσµο: «Για την υγεία σας δεν
κάνει να καίτε κεριά από παραφίνη στους Ναούς». Έτσι θα το σκεφθούν λιγάκι
αυτό. Αν είναι και µικρός ο Ναός, τότε είναι που πάει να σκάση κανείς. Καλύτερα
να ανάψουν ένα µικρό κεράκι και να είναι γνήσιο παρά ολόκληρη λαµπάδα µέ
παραφίνη. Πολλοί στις Εκκλησίες γι? αυτό ζαλίζονται και λιποθυµούν. Να είναι
µικρός ο Ναός και να καίγεται όλη αυτή η παραφίνη!… Και να ήταν µόνον αυτό;
Λάδια, που δεν τρώγονται, θέλουν να τα βάλουν στα κανδήλια! Που φθάνουν οι
άνθρωποι! Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι το λάδι που θα χρησιµοποιούσαν
στον Ναό έπρεπε να το φτιάχνουν από ελιές που µάζευαν πάνω από τα δένδρα και
όχι από αυτές που έπεφταν κάτω. Μήπως ο Θεός έχει ανάγκη από αυτό το λάδι η από
το θυµίαµα; Όχι, αλλά συγκινείται ο Θεός, γιατί είναι µια προσφορά, µε την
οποία εκφράζεται η ευγνωµοσύνη και η αγάπη του ανθρώπου προς Αυτόν. Στο Σινά
µου είχε κάνει εντύπωση: Οι Βεδουίνοι δεν έχουν, οι καηµένοι, τίποτε να
προσφέρουν. Και βλέπεις, µαζεύουν κανένα πετραδάκι που λίγο διαφέρει από τα
άλλα, τόσο µικρούτσικο, η, αν βρουν σε καµµιά ρωγµή δύο-τρία φυλλαράκια, τα
παίρνουν, ανεβαίνουν επάνω στην πέτρα που χτύπησε ο Μωυσής µε το ραβδί του και
βγήκε το νερό και τα αφήνουν εκεί. Η οι µητέρες που θηλάζουν πάνε και στάζουν
λίγο γάλα εκεί, µε τον λογισµό: «Να µού δίνη γάλα ο Θεός, για να θηλάζω τα
παιδιά µού»! Βλέπεις τι ευγνωµοσύνη έχουν! Δεν είναι µικρό πράγµα. Και εµείς τι
κάνουµε! Θα µάς κρίνουν αυτοί οι άνθρωποι. Αφήνουν εκεί πάνω ξυλαράκια,
φυλλαράκια, πετραδάκια… Έχει ο Θεός ανάγκη από αυτά; Όχι, αλλά βοηθάει ο Θεός,
γιατί βλέπει την αγαθή καρδιά, την αγαθή διάθεση. Έτσι εκφράζεται η αγαθή
προαίρεση!!!
(Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γέροντος
Παϊσίου Αγιορειτου Λογοι, τ. Β/ –
Πνευματική αφυπνιση», εκδ.Ι. Ησυχαστ. “Ευαγγελιστής Ιω.
Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 149-151)