Πόσο δυνατὸ εἶναι κανεὶς πραγματικὰ νὰ κινεῖται, νὰ
σκέπτεται, νὰ ζεῖ, νὰ νταραβερίζεται, νὰ ἐργάζεται συνέχεια μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα,
μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Ὅλο ἀναμορφώνεται καὶ ὅλο ἀναγεννᾶται καὶ ἀνεβαίνει ἡ
στάθμη τῆς ψυχῆς του καὶ ὅλο περισσότερο ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Κύριο καὶ ἐπιτυγχάνει
τὴ θέωση κατὰ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.
Λοιπόν ἐκεῖνο ποῦ ἀποτελεῖ κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο εἶναι
ἡ συνήθεια, μεγάλο καὶ τρομερὸ κίνδυνο ἡ συνήθεια. Ἐμεῖς νὰ μὴν ἐπιτρέψουμε στὸν
ἑαυτό μας νὰ συνηθίζει, εἴτε τὴ Λειτουργία, εἴτε τὴν ψαλτική, εἴτε τὸ Ποτήριο τῆς
Ζωῆς εἴτε… νὰ μὴ τὸ συνηθίζουμε. Νὰ νοιώθουμε δέος κάθε φορᾶ ποῦ γίνεται
Λειτουργία.
Μὲ πολλὴ συγκίνηση καὶ συναίσθηση καὶ εὐγνωμοσύνη εἰς τὸν Θεὸν
νὰ παρακολουθοῦμε. Θὰ μπορούσαμε πάντοτε ὡς γιὰ πρώτη φορὰ καὶ τελευταία φορὰ νὰ
παρακολουθοῦμε τὴ Θεία Λειτουργία; Λοιπὸν εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος ἡ
συνήθεια. Συνήθεια καὶ στὸν κανόνα καὶ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ Λειτουργία καί,
καί, καί.
Ὅταν προσπαθεῖ κανεὶς νὰ νοιώθει τὸν Κύριο κοντά του καὶ νὰ
ζεῖ τὸ ἰδανικό του, δὲν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μά, καὶ νὰ μὴν προλάβει, ἃς ποῦμε,
νὰ κάνει τὸν κανόνα τοῦ ὅλον, ἂν κάνει κεῖνο τὸν κανόνα τὸν πιὸ λίγο καλά,
παστρικά, καθαρά, μὲ πολλὴ συναίσθηση, τὸν δέχεται ὁ Θεὸς σὰν δέκα κανόνες. Νὰ
εἶναι ὁ νοῦς καὶ ἡ σκέψις μᾶς εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ νοιώθουμε ἐκεῖ τὸν Θεὸν κοντά
μας. Ε, εὐλογεῖ, εὐλογεῖ τότε ὁ Κύριος καὶ ἁγιάζει.
Η ζωή μας νὰ περπατάει ἔξω ἀπὸ ἀδυναμίες καὶ μακριὰ ἀπὸ
ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς. Νὰ ἐπιδιώκουμε βίον ἁγνὸν καὶ ζωὴ ὁλοκάθαρη καὶ
Μυστηριακή. Νὰ μοσχοβολάει ἀπὸ προσευχή, ἀπὸ Λατρεία, ἀπὸ ἀγώνα πνευματικὸ καὶ ἅγιο.
Ὥστε ὅλα αὐτὰ νὰ βεβαιώνουν ὅτι εἴμαστε σταθεροὶ στὴν κλήση μας, καὶ ὅτι κρατᾶμε
δυνατὰ τὴν ἁγίαν παρακαταθήκην τῆς ζωῆς ποῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος.
Ε, αὐτὲς οἳ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες θέλουν περιφρόνηση,
περιφρόνηση θέλουνε καὶ κατακέφαλα νὰ τὶς χτυπᾶμε. Νὰ μὴ μᾶς παρασύρουνε ποτὲ οἳ
ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Νὰ πρυτανεύει τὸ καλλιεργημένο χωράφι καὶ νὰ πρυτανεύει ὁ
καλὸς καὶ ἀγαθὸς ἐαυτός μας, διότι ἔχουμε καὶ καλά. Ἐργασία χρειάζεται, ἐργασία,
ἐργασία, ἐργασία.
Νομίζω, εἴτε στὸν ἑαυτὸ μᾶς παρατηροῦμε ἀδυναμίες καὶ
πέφτουμε, εἴτε στοὺς παραέξω, μπροστὰ στὴ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ χαρὰ τοῦ
Οὐρανοῦ, δὲν πρέπει νὰ στεκόμαστε καθόλου. Μπροστὰ στὴν ἁγίαν ἀποστολήν μας, ὄχι
ἁπλῶς νὰ ξεχνᾶμε τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, ἀλλὰ οὐδόλως νὰ στέκουν
στὴ σκέψη μας. Τελεία – τελεία – τελεία περιφρόνησις.
Στη μετάνοια τοῦ Τελώνου νὰ στεκόμαστε. Οὔτε στὸ ἐλάχιστο
νὰ μὴ νιώθει κάποιος ὅτι εἶναι καλύτερος ἀπὸ τὸν ἄλλο….
Η ἓν μετάνοια ἀδελφὴ εἶναι σιωπηλή, εὐχάριστη,
ταπεινή. Ἀκτινοβολεῖ. Δὲν ἐκφράζει γνώμη, δὲν σχολιάζει, δὲν ἐλέγχει. Οὔτε γιὰ
τὸν κόσμο ποῦ ζεῖ στὴν ἁμαρτία ἐκφράζεται ἄσχημα. Λέει: «ἄραγε αὐτοὶ εἶχαν τὶς
δικές μου εὐκαιρίες;» Καὶ συμπεριφέρεται μὲ ἐπιείκεια. Τότε ἀπολαμβάνει τὸν
κανόνα της, τὴν προσευχή, τὴ λατρεία, τὴ συγχώρηση ποῦ ζητάει κάθε βράδυ.
Μετάνοια ἴσον τελεία ἀλλαγή. Πρῶτα το ἔργο τῆς
μετανοίας καὶ κατόπιν τῆς διακονίας. Ἅμα προηγεῖται ἡ μετάνοια εἶναι
χαριτωμένος ὁ ἄνθρωπος. Τὸν ἑαυτὸ τοῦ παρακολουθεῖ καὶ ἐλέγχει. Ἀγωνίζεται γύρω
ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά του, καὶ λέει συνέχεια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησαν μέ, τὸν ἁμαρτωλό»….
Λοιπὸν ἡ ἀφιερωμένη ψυχὴ ποῦ ζεῖ ἐν μετάνοια δὲν φοβᾶται κανένα δύσκολο σημεῖο.
Ἀφήνει μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.
Σας μεταφέρω μιὰ παραγγελία τοῦ οὐρανοῦ: Ἡ Νύμφη τοῦ
Χρίστου νὰ εἶναι εἰρηνική, χαρούμενη καὶ αἰσιόδοξη, ὅσες δυσκολίες κι ἂν
συναντάει.
Νὰ καταφέρνει ὁ πνευματικὸς καὶ ἀφιερωμένος ἄνθρωπος νὰ εἶναι
πάντοτε ξάστερος. Νὰ στέκεται παραπάνω ἀπὸ καταστάσεις, ἀπὸ κάτι ποῦ θὰ συμβεῖ,
ἀπὸ δυσκολίες. Νὰ τὸ πνίγει μέσα του.
Ἐφόσον ἐγκαταλείψαμε τὰ πάντα, θέλουμε δὲν θέλουμε θὰ
περπατήσουμε στ’ ἀχνάρια τῶν Λγίων. Αὐτὸ καλούμεθα νὰ κάνουμε. Καὶ κατ’ ἀκολουθίαν
δὲν μᾶς κουράζει καὶ δὲν μᾶς ἀπογοητεύει καμμιὰ δυσκολία. Διότι ἂν οἳ Μάρτυρες ἀντιμετώπισαν
τὸ Μαρτύριο μὲ χαρὰ καὶ μὲ ἐνθουσιασμό, ἐμεῖς εἶναι νὰ στεκόμαστε σὲ τυχὸν
μικροδυσκολίες;
Συναντήσαμε ἐμεῖς δυσκολίες ποῦ συνάντησε ὁ Παῦλος;
Μπορεῖ νὰ εἴμαστε λίγο ἀδύνατοι καὶ μᾶς στοιχίζει. Ἔτσι, παιδί μου, θὰ μᾶς
κάνει μεγάλο παράπονο ὁ Κύριος. «Βρὲ παιδί μου», θὰ πεῖ «ἐγὼ πάνω στὸ Σταυρὸ
παραπονέθηκα; Δέχτηκα καρφιά. Παραπονέθηκα ἐγώ; Παρουσιάστηκα σκυθρωπὸς καὶ
κατηφὴς καί… καί… καὶ ἀπογοητευμένος; Ἔσυ, γιατί, παιδί μου; Γιατί ἀφήνεις τὸν ἑαυτό
σου καὶ ἀπογοητεύεσαι»;
Νὰ λέμε: «Εἶσαι καλὴ δυσκολία, ἦλθες νὰ μὲ ὠφελήσεις. Ἦλθες
νὰ μὲ γεμίσεις μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου. Καὶ τί εἶσαι σὺ
δυσκολία μπροστὰ στὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου; Λοιπὸν ἔτσι νομίζω· ὡς Πνευματικὸς μικρὸς
καὶ ταπεινός, αὐτὸ ἔχω νὰ καταθέσω. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὸ κάθε τί ποῦ
λέμε ἀπαρατήρητο καὶ νὰ μὴν τὸ ἐφαρμόζουμε. Διότι θὰ μοῦ ζητήσει λόγο ὁ Θεὸς ἐκεῖ
πάνω. Θὰ μοῦ πεῖ: «τί ἔκανες ἐκεῖ κάτω; Γιατί δικαιολογοῦσες τὶς δυσκολίες τῆς
καθεμιᾶς καὶ προχωροῦσε ὁ καιρὸς μὲ τὰ ἐλαττώματά της;».
Λοιπόν, παρακαλῶ τὸ δύσκολο νὰ τὸ βλέπουμε εὔκολο καὶ τὸν
πειρασμὸ νὰ τὸν βλέπουμε ὡς εὐκαιρία γιὰ νὰ ὠφελούμεθα. Νὰ ἔχουμε πιὸ πολλὴ
Χάρη, πιὸ πολὺ πλοῦτο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νὰ
λέμε: «δόξα Σοί, ὁ Θεός», νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν κάθε δύσκολη στιγμή.
Γιατί μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε κάτι, νὰ παρουσιάσουμε κάτι.
Να ἐνισχύσουμε λίγο περισσότερο τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ
καταλάβουμε ὅτι τὰ δύσκολα σημεῖα εἶναι οἳ πλατιοὶ δρόμοι καὶ οἱ λεωφόροι ποὺ μᾶς
ὁδηγοῦν στὸν Οὐρανὸ καὶ στὸν Παράδεισο. Νὰ τὸ ζεῖ αὐτὸ ὁ ἀφιερωμένος ἄνθρωπος. Ἡ
δυσκολία εἶναι τὸ ὡραιότερο, τὸ ἁγιώτερο, τὸ πιὸ εὐχάριστο γεγονὸς γιὰ τὸ
Χριστιανό. Καθ’ ὃν χρόνον ὁ Λπόστολος Παῦλος τὸ ἐπαναλαμβάνει «Χαίρω ἐν τοῖς
παθήμασιμου».
Μας καλεῖ ἡ δυσκολία νὰ προσευχηθοῦμε περισσότερο καὶ
νὰ γονατίσουμε περισσότερο καὶ νὰ ἔλθουμε περισσότερο κοντὰ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ
γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας. Οἳ ἀδυναμίες εἶναι ἐκεῖνες οἳ ὅποιες πολύ μας
βασανίζουν. Διότι δὲν στεκόμαστε στὸ μεγαλεῖο του ξεκινήματός μας καὶ τοῦ ἰδανικοῦ
μας…. Ἂν ἔχετε ταξιδέψει μὲ ἀεροπλάνο, θὰ εἴδατε κάτω τὶς πεδιάδες, τὰ ποτάμια,
τοὺς δρόμους, τὰ χωριά. Ἔτσι εἶδε ὁ Παῦλος τὸν Παράδεισο! Λοιπόν, τί ὡραῖο νὰ
ζοῦμε ἀπὸ ἐδῶ αὕτη τὴν Πολιτεία, ποῦ μᾶς περιμένει!
Σύντομο βιογραφικὸ καὶ πατρικὲς νουθεσίες τοῦ
πολυχαρισματούχου Γέροντος Εὐσεβίου Γιαννακάκη (1910-1995), ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη 2009
