Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· «᾿Ιδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ», ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1, 22-23)
«Και όλ’ αυτά έχουν γίνει, για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε από τον Κύριο μέσω του προφήτη, όταν έλεγε: Ιδού, η παρθένος θα έχει παιδί στην κοιλιά και θα γεννήσει γιο και θα καλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που όταν ερμηνεύεται σημαίνει: Ο Θεός είναι μαζί μας».
Οι ημέρες των Χριστουγέννων στην εκκλησιαστική παράδοση χαρακτηρίζονται από συχνές αναφορές στον προφητικό λόγο της Παλαιάς Διαθήκης. Κατανοούμε τα χρόνια στα οποία γράφτηκαν τα ευαγγέλια, ότι οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να επιβεβαιωθεί η μαρτυρία της Γραφής από λόγο αυθεντικό, λόγο μεσσιανικό, λόγο προσδοκίας. Άλλωστε, η εκζήτηση της προφητείας παραμένει σημείο και των δικών μας καιρών. Βεβαίως, οι προφήτες δεν ήταν οι μάντεις του μέλλοντος, όπως πολλοί πιστεύουν. Ήταν άνθρωποι φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού, ώστε να ανοίξουν με τον λόγο τους δρόμο στον κόσμο, για να δεχτεί την αλήθεια της παρουσίας του Θεού. Οι πολλοί στην εποχή τους αρνήθηκαν να πειστούν. Οι άνθρωποι δεν αρκούμαστε στα λόγια και τους λόγους, ακόμη κι αν βλέπουμε ότι αυτοί που τους εκφέρουν είναι πρόσωπα ξεχωριστά. Εμμένουμε στα δικά μας, στην άποψή μας. Εύκολα υποβιβάζουμε την αξία των διδάχων. Αναζητούμε ψεγάδια στη ζωή τους ή τους θεωρούμε «μωρούς», για να είναι εκφραστές του θελήματος του Θεού. Κυρίως όμως αισθανόμαστε ότι πρέπει να αλλάξουμε, ακούγοντάς τους και κάτι τέτοιο ανησυχία μάς προκαλεί, με αποτέλεσμα να τους απορρίπτουμε.
Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αφού καταγράψει το γενεαλογικό κατά άνθρωπον δέντρο του Χριστού, υπενθυμίζει αναφερόμενος στο ενύπνιο του Ιωσήφ, ότι εκπληρώνεται με τη γέννηση του Χριστού ο λόγος του προφήτη Ησαΐα ότι η παρθένος θα γεννήσει υιό, ο οποίος θα ονομαστεί Εμμανουήλ. Αυτή η εκπλήρωση λειτουργεί παρηγορητικά στους συμπατριώτες του Ιουδαίους, αλλά και για όλους τους χριστιανούς. Ο προφήτης είναι ιστορικό πρόσωπο. Όσα καταγράφει, φωτισμένος από τον Θεό, δεν είναι αν-ιστορικά, δεν ζητούν την έξοδο του ανθρώπου από την ιστορία, αλλά μαρτυρούν την είσοδο του Θεού στην δική μας ιστορική πορεία. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά. Ο Θεός δεν μας καλεί να φύγουμε από την πραγματικότητα του κόσμου, να πάμε σε μία έρημο, απομονωμένοι από τη ζωή, για να Τον συναντήσουμε, αλλά γίνεται ένας από εμάς. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι η πίστη σ’ Εκείνον και ο αγώνας μας να υπερβούμε το κακό, την αμαρτία, την αυτοθέωσή μας. Δύσκολος ο δρόμος, περνά από την ιστορία, έχουμε μαζί μας τον Θεό τον ίδιο που ήρθε για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας.
Τις ημέρες των Χριστουγέννων ζούμε μία παράδοξη κατάσταση. Ο πρωταγωνιστής που είναι ο Χριστός , έχει κρυφτεί για μια ακόμη φορά πίσω από τις ευχές, τα λαμπιόνια, τα δώρα, τα τραγούδια, το φαγητό, ακόμη και πίσω από τη φιλανθρωπία. Χρειαζόμαστε όμως ξανά και στον καιρό μας τον προφητικό λόγο για να μας παρηγορήσει και να μας υπενθυμίσει ότι «μεθ’ ημών ο Θεός». Ότι ακόμη και σ’ αυτή την εκκοσμικευμένη πραγματικότητα ο Θεός είναι παρών. Μας αγαπά, μας νοιάζεται, έγινε ένας από εμάς και μας καλεί σε σχέση, σε κοινωνία, στην οδό της ΑΓΑΠΗΣ. Κι αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την ιστορία. Ανεξαρτήτως του χαρίσματος και της προσωπικότητάς μας, κληθήκαμε να γινόμαστε συνεχώς παιδιά Του και αυτό βιώνεται στην Εκκλησία. Όσοι το νιώθουμε, ας μην μείνουμε έξω από τη ζωή της. Ας βάλουμε πιότερη πίστη στις καρδιές και στον νου μας και ας παλέψουμε διά της αγάπης να νικήσουμε τις κρυψώνες του θανάτου που μάς κάνει να νομίζουμε ότι αρκούμενοι στην επιφάνεια, θα γιορτάσουμε και στη συνέχεια, δεν πειράζει κι ας ξεχάσουμε.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου