Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι στὰ θεία νοήματα, ζεῖ τὰ γεγονότα ὁ ἄνθρωπος,
καὶ ἔτσι ἀλλοιώνεται».
«Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ μεγάλη Του ἀγάπη καὶ μὲ τὴν μεγάλη Του ἀγαλλίαση
ποὺ σκορπάει στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν μὲ ὅλες τὶς ἅγιες γιορτές Του, μᾶς ἀνασταίνει
ἀληθινὰ ἀφοῦ μᾶς ἀνεβάζει ψηλὰ πνευματικά. Ἀρκεῖ νὰ συμμετέχουμε καὶ νὰ ἔχουμε ὄρεξη
πνευματικὴ νὰ τὶς πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τὶς γλεντᾶμε πνευματικὰ καὶ
μεθᾶμε πνευματικὰ ἀπὸ τὸ παραδεισένιο κρασὶ ποὺ μᾶς φέρνουν οἱ Ἅγιοι καὶ μᾶς
κερνοῦν.
Τις γιορτὲς γιὰ νὰ τὶς ζήσουμε, πρέπει νὰ ἔχουμε τὸν
νοῦ μας στὶς ἅγιες ἡμέρες καὶ ὄχι στὶς δουλειὲς ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὶς ἅγιες
ἡμέρες. Νὰ σκεφτόμαστε τὰ γεγονότα τῆς κάθε ἁγίας ἡμέρας καὶ νὰ λέμε τὴν εὐχὴ
δοξολογώντας τὸν Θεό. Ἔτσι θὰ γιορτάζουμε μὲ πολὺ εὐλάβεια κάθε γιορτή».
«Νὰ μελετάει καὶ νὰ ζεῖ τὰ θεία γεγονότα συνέχεια. Ὅταν
κανεὶς μελετάει τὰ γεγονότα τῆς κάθε γιορτῆς, φυσιολογικὰ θὰ συγκινηθεῖ καὶ μὲ ἰδιαίτερη
εὐλάβεια θὰ προσευχηθεῖ. Ἔπειτα στὶς Ἀκολουθίες ὁ νοῦς νὰ εἶναι στὰ γεγονότα ποὺ
γιορτάζουμε καὶ μὲ εὐλάβεια νὰ παρακολουθοῦμε τὰ τροπάρια ποὺ ψέλνονται. Ὅταν ὁ
νοῦς εἶναι στὰ θεία νοήματα, ζεῖ τὰ γεγονότα ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἔτσι ἀλλοιώνεται.
-Γέροντα, μετὰ τὴν Ἀγρυπνία τῶν Χριστουγέννων δὲν
κοιμόμαστε;
-Χριστούγεννα καὶ νὰ κοιμηθοῦμε! Ἡ μητέρα μου ἔλεγε: «Ἀπόψε
μόνον οἱ Ἑβραῖοι κοιμοῦνται». Βλέπεις, τὴν νύχτα ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς οἱ ἄρχοντες
κοιμόνταν βαθιά, καὶ οἱ ποιμένες «ἀγραυλοῦσαν». Φύλαγαν τὰ πρόβατα τὴν νύχτα
παίζοντας τὴν φλογέρα. Κατάλαβες; Οἱ ποιμένες ποῦ ἀγρυπνοῦσαν εἶδαν τὸν Χριστό.
-Πῶς ἦταν Γέροντα, τὸ σπήλαιο;
-Ἦταν μία σπηλιὰ μέσα σὲ ἕναν βράχο καὶ εἶχε μία
φάτνη· τίποτε ἄλλο δὲν εἶχε. Ἐκεῖ πήγαινε κανένας φτωχὸς καὶ ἄφηνε τὰ ζῶα του. Ἡ
Παναγία μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἐπειδὴ ὅλα τα χάνια ἦταν γεμάτα καὶ δὲν εἶχαν ποῦ νὰ
μείνουν, κατέληξαν σὲ αὐτὸ τὸ σπήλαιο. Ἐκεῖ ἦταν τὸ γαϊδουράκι καὶ τὸ βοϊδάκι,
ποὺ μὲ τὰ χνῶτα τοὺς ζέσταναν τὸν Χριστό! «Ἔγνω βοὺς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν
φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ», δὲν λέει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας;
-Σὲ ἕνα τροπάριο, Γέροντα, λέει ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος
βλέποντας τὸν νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοὺ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω
σοὶ μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ ὑμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω
ἐπὶ σοῖ προσηγορίαν;»
-Αὐτὰ εἶναι τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἡ πολὺ μεγάλη
συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία δὲν μποροῦμε ἐμεῖς νὰ συλλάβουμε!
Γέροντα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε τὸ γεγονὸς τῆς
Γεννήσεως, ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστὸς «Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου»;
-Γιὰ νὰ ζήσουμε αὐτὰ τὰ θεία γεγονότα, πρέπει ὁ νοῦς νὰ εἶναι
στὰ θεία νοήματα. Τότε ἀλλοιώνεται ὁ ἄνθρωπος. «Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα
τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Ἅμα ὁ νοῦς μᾶς εἶναι ἐκεῖ, στὸ «παράδοξον», τότε
θὰ ζήσουμε καὶ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἐγὼ θὰ εὔχομαι ἡ καρδιά σας νὰ γίνη Ἁγία Φάτνη καὶ τὸ
Πανάγιο Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ νὰ σᾶς δώση ὅλες τὶς εὐλογίες Του.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Περὶ προσευχῆς», Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου,
Λόγοι ΣΤ”
