Του Πρωτοπρεσβυτέρου
Νικολάου Δαλαγιώργου
Επικίνδυνα όσο ποτέ άλλοτε είναι αυτή την χρονιά το ξεφάντωμα (ρεβεγιόν) παραμονή των Χριστουγέννων και μάλιστα σε μία εποχή που τα πάντα γύρω μας είναι εύθραυστα (η ειρήνη, η ευημερία, η κοινωνική συνοχή, η πίστη, η ελπίδα για καλύτερες ημέρες). Και αυτό διότι η Εορτή των Χριστουγέννων χαρακτηρίζεται ως ημέρα αφιερώσεως στον Θεό, αφού χωρίς τον ερχομό του Χριστού, τίποτα από όλ’ αυτά δεν θα εορτάζαμε. Πολλοί άνθρωποι ικανοποιούνται απλώς με τον εορταστικό διάκοσμο των ημερών αυτών και με την εγκόσμια χαρά, που τις συνδέει, χωρίς να ασχολούνται με την εμβάθυνση στις πνευματικές εμπειρίες του Μεγάλου αυτού Μυστηρίου.
Όταν ο Σωτήρ του κόσμου γεννιόταν ταπεινός και φτωχός στη γη μας, «ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Δεν βρέθηκε μια φιλόξενη στέγη για να τον σκεπάσει. Έμεινε τότε ο κόσμος ξένος και αδιάφορος μπροστά στην κορυφαία στιγμή της ιστορίας του. Αν και ο κόσμος εδονείτο από την προσδοκία του Λυτρωτή εν τούτοις τη νύχτα των Χριστουγέννων δεν αντιλήφθηκε την έλευση του Σωτήρα. Απορροφημένοι από τις παχυλές και υλιστικές τους αντιλήψεις, παγιδευμένοι στον ατέρμονα λαβύρινθο της αποσταστίας τους, δεν κατόρθωσαν να συμμετάσχουν στην υποδοχή του Αναμενόμενου και έχασαν την ευκαιρία να χαρούν την λύτρωση. Μόνο οι άγγελοι και οι απλοϊκοί ποιμένες της μακρινής Βηθλεέμ έζησαν το Θαύμα. Οι πολλοί έμειναν ψυχροί, παγεροί πνιγμένοι μέσα στο θόρυβο της βιωτής τους.
Αλλά αυτό συμβαίνει λίγο ως πολύ και σήμερα. Και σήμερα μετά από την πάροδο τόσων ετών χριστιανικής ζωής, πολλοί άνθρωποι αγνοούν τον Σωτήρα Χριστό. Και μαζί Του αγνοούν και το μέγα θέμα της σωτηρίας τους. Η άγνοια ή η παραγνώριση του Λυτρωτού είναι καθαρά προσωπικό θέμα του καθενός. Διότι η οικειοποίηση της εν Χριστώ σωτηρίας και απολυτρώσεως δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά πορεία επιστροφής. Επιστροφής προς το Χριστό και αποστροφής προς την αμαρτία.
Η πορεία όμως αυτή, καίτοι σωτήριος είναι παρά ταύτα οδυνηρή και κοπιώδης. Διότι είναι πορεία αυτοθυσίας και αυταπαρνήσεως, όδος ανηφορική και αγωνιστική, όπως κάθε οδός ανηφορική και αγωνιστική, όπως κάθε οδός ανυψώσεως. Προϋποθέτει ψυχική γενναιότητα και αντοχή, αγώνα και μάχες. Διά τούτο και λίγοι την ακολουθούν. Οι περισσότεροι αρέσκονται να αρκούνται σε ένοχες συμβατικότητες και ύποπτους συμβιβασμούς, σε μία πνευματική νωθρότητα που αποτελμώνει τις ψυχικές δυνάμεις.
Γι’ αυτό αδελφοί μου, τα φετινά Χριστούγεννα ας σημάνουν για όλους το εγερτήριο σάλπισμα για την επιστροφή όλων στο Χριστό. Ζωή χωρίς Χριστό είναι ατέρμονη δυστυχία, έρημος ξερή και άνυδρη. Ζωή χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα είναι ζωή κατώτερη. Για τούτο επείγει να προσφέρουμε στο Χριστό τόπο στην καρδιά μας για να έλθει εντός μας και να αναγεννήσει τη ζωή μας. Συνάμα δε να αναμορφώσει και την ατομική, οικογενειακή και εθνική μας ύπαρξη και για να δικαιώσει τους αγίους πόθους μας. Αυτό είναι το επιτακτικό αίτημα των καιρών μας. Θέλεις λοιπόν να χαρείς; Έλα στην Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, γέμισε την Εκκλησία με την προσευχή σου και διασκέδασε ανήμερα των Χριστουγέννων, μαζί με τον Χριστό!
