Κάποιος ἔγραψε κάπου το ἑξῆς πολὺ σωστό. «Ὅλοι
οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀξιοθαύμαστοι, ὄχι ὅμως καὶ ἀξιομίμητοι…». Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, καὶ
μάλιστα οἱ Ὅσιοι, ἀνέλαβαν καὶ ἐκτέλεσαν παράδοξα, ποὺ ὅλα εἶναι βέβαια ἐμπνευσμένα
ἀπὸ ἀληθινὴ ἀρετή. Δὲν εἶναι ὅμως γιὰ ὅλους, γι’ αὐτὸ καὶ τέτοια ἔργα ὄχι μόνο ἀξιομίμητα
δὲν εἶναι, ἀλλὰ κι ὅλοι δὲν εἶναι ἄξιοι νὰ τὰ μιμηθοῦν. Ἕνα τέτοιο ἔργο ἀξιοθαύμαστο,
ἀλλ’ ὄχι καὶ ἀξιομίμητο εἶναι τὸ κατόρθωμα τῶν στυλιτῶν. Πολλοὶ Ὅσιοι πέρασαν
ζωὴ ὁλόκληρη ἐπάνω σ’ ἕνα στύλο, ἐκτεθειμένοι στὸν καύσωνα τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ
στὸν παγετὸ τοῦ χειμώνα. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ ἅγιος Δανιὴλ ὁ Στυλίτης, τοῦ ὁποίου
ἡ Ἐκκλησία σήμερα γιορτάζει τὴν μνήμη. Δὲν πρέπει, γιατί καὶ δὲν μποροῦμε, νὰ τὸν
μιμηθοῦμε. Ἀξίζει, ὅμως νὰ τὸν θαυμάζουμε γιὰ τὴν καρτερία του καὶ πολλὰ νὰ
διδασκώμαστε ἀπὸ τὴν αὐταπάρνησή του. Ὁ Σταυρὸς ἔχει δική του ἀξία, ἔξω ἀπὸ
κάθε κοινωνικὴ ὠφελιμότητα.
Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Στυλίτης, λοιπόν, γεννήθηκε τὸ
410 μ.Χ., στὸ χωριὸ Μαρουθὰ τῆς περιφερείας Σαμοσάτων. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τοῦ ὀνομάζονταν
Ἠλίας καὶ Μάρθα. Ὁ Δανιὴλ γεννήθηκε ἐνῶ ἡ μητέρα τοῦ ἦταν στείρα. Γι’ αὐτὸ καὶ
οἱ γονεῖς τοῦ ὑποσχέθηκαν νὰ τὸν ἀφιερώσουν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἀνέθρεψαν
μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια, καὶ οἱ κόποι τους δὲν πῆγαν χαμένοι. Ὁ Δανιὴλ ἀπέδωσε
καρπούς.
Νεαρὸς ἀκόμα, πήγαινε στὶς γειτονικὲς πόλεις
καὶ ἐξηγοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔπειτα πῆγε σὲ κοινόβια Μονή, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ εὐσεβεῖς
ἀσκήσεις, θεολογικὲς μελέτες καὶ καλλιέργεια τῆς ταπεινοφροσύνης. Κάποτε, σ’ ἕνα
ταξίδι μὲ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, συνάντησε τὸ Συμεὼν τὸ Στυλίτη (βλέπε 1
Σεπτεμβρίου) καὶ πῆρε τὴν εὐλογία του.
Ὅταν πέθανε ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ὁ Δανιὴλ
ξαναπῆγε στὸ Συμεὼν καὶ ζήτησε τὴ συμβουλή του ποὺ νὰ πάει. Ὁ Συμεὼν τὸν
συμβούλευσε νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη, πράγμα ποὺ ὁ Δανιὴλ ἔπραξε. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε
στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ τοῦ ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ στὴν Προποντίδα.
Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, εἶδε ὅραμα τὸ Συμεὼν νὰ τὸν
καλεῖ. Ὁ Δανιήλ, ἐρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ ὅραμα, ἔκτισε ὑψηλὸ στύλο καὶ ἐγκαταστάθηκε
πάνω σ’ αὐτόν. Σκοπὸς τῆς ἐγκατάστασής του πάνω στὸ στύλο, ἦταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν
ἐξάλειψη τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπόκτηση περισσότερων ἀρετῶν. Ἔλαβε τὸ προορατικὸ
χάρισμα, ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ἦταν σημαντικὴ ἡ συμμετοχή του στὴ Σύνοδο τῆς
Χαλκηδόνας.
Πέθανε 80 χρονῶν, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν
διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Πρὸς Φιλιππησίους, ἃ’ 11). Δηλαδὴ γεμάτος από καρπούς, που παράγει η αρετή και που
κατορθώνονται δια του Ιησού Χριστού.
