Μελετώντας κανείς τη ζωή του Κυρίου μας μέσα
άπο τις σελίδες της Αγίας Γραφής διαπιστώνει πως ύπαρχουν κάποια μικρά σημεία,
κάποιες λεπτομέρειες, που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αν
όμως τις έξετάσει προσεκτικότερα, θα δει πως και αύτές οι λεπτομέρειες έχουν τη
θέση τους, την σημασία, την άξια τους.
Μια τέτοια συγκλονιστική λεπτομέρεια μας
περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς.
Μεσάνυχτα Πέμπτης προς Παρασκευή ο Κύριος
βρίσκεται ενώπιον των αρχιερέων Άννα και Καϊάφα. Μόνος. Χωρίς τη συνοδεία, τη
συμπαράσταση των μαθητών, την υποστήριξη του Πέτρου, την οποία λίγο πριν Του
είχε υποσχεθεί.
Την ίδια ώρα, στον Ιδιο τόπο, μπροστά σε μια
δούλη αυτός ο μαθητής, ο Πέτρος, θα αρνηθεί τον Κύριο τρεις φορές. Και μάλιστα
με όρκους και αναθεματίζοντας και καταρώμενος τον έαυτό του, είπε ότι δεν
γνωρίζει τον Κύριό του! Ο πειρασμός ήταν μεγάλος και το αμάρτημα βαρύ. Εκείνη
τη στιγμή ακούστηκε το λάλημα του πετεινού. Ήταν το σημάδι που είχε βάλει ο
Κύριος για να τον ξυπνήσει. «Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν η τρις απαρνήση μη
ειδέναι με» του είχε πει (Λουκ. κβ' 34).
Την ίδια στιγμή ο Κύριος, είτε από την ανοικτή
πόρτα της αίθουσας όπου δικαζόταν, είτε από κάποιο παράθυρο του διαδρόμου άπ’
όπου Τον οδήγησαν στην επίσημη αίθουσα του συνεδρίου, έριξε ένα βλέμμα στον
Πέτρο γεμάτο πόνο και συμπάθεια. «Ενέβλεψε τω Πέτρω», σημειώνει ο ευαγγελιστής
Λουκάς. Βρισκόταν ενώπιον των παρανόμων δικαστών, δεν λησμόνησε όμως τον μαθητή
του. Θα μπορούσε, σημειώνει ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, «να
του στρέψη οριστικούς τα νώτα και να μη ρίψη πλέον κανένα βλέμμα εις αυτόν.
Καίτοι δε ο Πέτρος είναι ήδη ένοχος βαρέος εγκλήματος, εν τούτοις ο Ιησούς
αποφεύγει να τον εκθέση και να τον καταισχύνη. Δεν του φωνάζει, αλλά ρίπτει βλέμμα
επ’ αυτού, την σημασίαν του οποίου μόνος ο Πέτρος ηδύνατο να εννοήση».
Βλέμμα πόνου. Αυτό το βλέμμα ήταν ένας πολύ
δυνατός λόγος προς τον μαθητή. Μιλούσε για τον πόνο που του προξένησε η αμαρτία
του Πέτρου. Έλεγε ότι πονάει και λυπάται βαθύτατα ο Κύριος για το κατάντημα του
μαθητή.
Αλλά είναι και βλέμμα εκπλήξεως και ελέγχου.
Σαν να του έλεγε: Εσύ, Πέτρε, δεν με γνωρίζεις; Εσύ που ήσουν τρία ολόκληρα
χρόνια μαζί μου; Εσύ του οποίου πριν από λίγο έπλυνα τα πόδια και έδωσα το Σώμα
και το Αίμα μου; Εσύ που με διαβεβαίωσες για τη μέχρι θανάτου αφοσιωσή σου;
Πέτρε! Πόσο ασυνεπής φάνηκες! Δεν μπόρεσες να κρατήσεις το λόγο σου! Πόσο
χαμηλά έπεσες εσύ ο γενναίος!
Ήταν όμως και βλέμμα γεμάτο στοργή και
συμπάθεια. Και στην πτώση σου είμαι κοντά σου, Πέτρε, του έλεγε. Και
προηγουμένως προσευχήθηκα να μη χαθείς. Και τώρα όμως στην ώρα της αδυναμίας
σου δεν σε απορρίπτω. Είμαι κοντά σου.
Ήταν τέλος και βλέμμα καθοδηγήσεως. Του έλεγε:
Θυμήσου, Πέτρε, την κλίση σου. Θυμήσου τότε που περπάτησες πάνω στα κύματα και,
όταν άρχισες να βυθίζεσαι, φώναξες «Κύριε, σώσον με». Τότε άπλωσα το χέρι μου
και σ’ έσωσα. Τώρα τα χέρια μου είναι αλυσοδεμένα. Και ο κίνδυνος στον οποίο
βρίσκεσαι, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερος. Απλώνω λοιπόν το βλέμμα μου, για να σε
βοηθήσω να σηκωθείς από τη φοβερή πτώση σου. Στο βάθος της ψυχής σου γνωρίζω
ότι συνεχίζεις να με άγαπας. Γι' αυτό και σε καλώ να επιστρέψεις.
Αυτό το βλέμμα ήταν μια δυνατή πρόσκληση
μετάνοιας στον Πέτρο. Αυτό το βλέμμα έμεινε χαραγμένο για πάντα στην καρδιά του
μαθητή. Κι εκείνος το δέχθηκε. Αμέσως συναισθάνθηκε το αμάρτημά του,
συναισθάνθηκε το βάθος στο οποίο τον έριξε η αυτοπεποίθηση του «και
εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. κς' 75). Μετανόησε, έχυσε πικρά, καυτά
δάκρυα συντριβής, ολοκληρωτικής μετάνοιας.
Ίσως κάποιες φορές βρισκόμαστε και μεις στη
θέση αυτή του Πέτρου.
Βρισκόμαστε:
-Όταν παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού και
τις υποσχέσεις που δώσαμε.
-Όταν γεμίζουμε με απροσεξίες τη ζωή μας μ’
αυτά που λέμε, που ακούμε, που βλέπουμε, που κάνουμε.
-Όταν αμφιβολίες, ολιγοπιστίες και διλήμματα
γεμίζουν το εσωτερικό μας μπροστά στις δοκιμασίες, στις θλίψεις και στα
προβλήματα της ζωής.
Τότε το βλέμμα του Κυρίου στρέφεται και σε
μας. Είτε μέσα από την εικόνα Του, είτε από τον αιώνιο Λόγο Του, είτε από τη
συμβουλή του Πνευματικού μας, είτε από τη φωνή της συνειδήσεώς μας.
Αισθανόμαστε το βλέμμα του με την ίδια αγάπη και στοργή να μας καλεΐ ξανά κοντά
του, να μας δυναμώνει και να μας στηρίζει για να βρούμε πάλι το σωστό δρόμο,
την ορθή πορεία μας κοντά του, παιδιά δικά του αγαπημένα, ξανά μαθητές του.
Αρκεί να το βλέπουμε, να Τον πιστεύουμε και να
μετανοούμε.
