“Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές”. (Λουκ. 13, 11)
“Εκεῖ βρισκόταν καὶ μιὰ γυναίκα, δεκαοχτὼ χρόνια ἄρρωστη ἀπὸ δαιμονικὸ πνεῦμα. ῏Ηταν κυρτωμένη καὶ δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ ἰσιώσει τὸ σῶμα της”.
Στα θαύματα του Χριστού, όπως και σε όλες τις στιγμές της επιγείου ζωής Του, έχει μεγάλη σημασία να μπορούμε να προσέξουμε κάποιες λεπτομέρειες που δίνουν ένα διαφορετικό περιεχόμενο σε ό,τι φαίνεται εύκολο να εξηγήσει κάποιος. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της θεραπείας της συγκύπτουσας, της κυρτωμένης επί 18 ολόκληρα χρόνια γυναίκας μιας συναγωγής, ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι εκείνη δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της.
Ο λόγος αυτός από την μία αποτυπώνει το μέγεθός του προβλήματός της. Από την άλλη μας κάνει να κατανοούμε ότι η θεραπεία της κατά άνθρωπον ήταν αδύνατη. Η γυναίκα αυτή είχε πάρει ως προς το σώμα της την οριστική του μορφή και εμφάνιση. Δεν μπορούσε να το ισιώσει καθόλου και, επομένως, η αποκατάσταση της υγείας της από τον Χριστό δεν είχε μόνο αισθητικό αποτέλεσμα, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο την έβλεπαν οι άνθρωποι, αλλά και ουσιαστικό: η γυναίκα θα ίσιωνε, που σημαίνει θα μπορούσε να δει τους άλλους ανθρώπους κατά πρόσωπον, ως ίση προς ίσους και όχι από χαμηλά προς τα ψηλά.
Η κύρτωσή της λοιπόν δεν είχε μόνο αισθητικές συνέπειες, αλλά και κοινωνικές. Ένας άνθρωπος που δεν αισθάνεται ίσιος με τον πλησίον του, δεν μπορεί να διεκδικήσει την θετική προσοχή του, ούτε να μπορέσει να ξεκινήσει να σχετίζεται μαζί του στην προοπτική ότι έχει να του προσφέρει κάτι και όχι απλώς να προσδοκά το οίκτο του για την εικόνα της ύπαρξής του ή την αποδοκιμασία του, διότι ο Θεός έχει τιμωρήσει την κυρτωμένη για κρίματα “οις Κύριος οίδεν”.
Η θεραπεία που προσφέρει ο Χριστός είναι ολοκληρωτική. Δίνει τη δυνατότητα στην ασθενούσα γυναίκα να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή. Την αποκαθιστά στα μάτια της ιουδαϊκής κοινότητας, για την οποία ήταν μια τιμωρημένη από τον Θεό, εφόσον ήταν ασθενούσα επί τόσα έτη. Αυτό το νόημα έχει η αναφορά του στον σατανά, ο οποίος είχε δεμένη την γυναίκα αυτή επί 18 έτη. Δεν ήταν από τον Θεό η δοκιμασία που περνούσε, αλλά από την μανία του διαβόλου, την οποία προσωρινά ανέχτηκε ο Θεός, για να ωφεληθούν από την περιπέτεια αυτή τόσο η γυναίκα, όσο και εκείνοι που διδάσκονταν από το παράδειγμά της. Την επιβραβεύει για την πίστη της, καθότι, παρά την αποδοκιμασία που υφίστατο, δεν έπαψε να πηγαίνει στην συναγωγή. Ο Χριστός, μάλιστα, αποδοκιμάζει την συμπεριφορά και την νοοτροπία του αρχισυναγώγου, ο οποίος μένει στην τυπολατρία και τον ευσεβισμό. Και την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζει την γυναίκα “θυγατέρα του Αβραάμ”, δείχνοντας ότι η πίστη ενώνει τους ανθρώπους που ακολουθούν την διαθήκη, την επαγγελία, την υπόσχεση που ο Θεός έδωσε στον Αβραάμ ότι θα είναι πάντοτε μαζί του. Μόνο που τώρα ο Χριστός θα γίνει ο αρχηγός της νέας, της Καινής Διαθήκης, στην οποία οι άνθρωποι θα είναι παιδιά του Θεού με δυνατότητα σωτηρίας από το κακό και τον θάνατο και κοινωνίας με τον Θεό, όχι μόνο ως ανήκοντες στην κοινότητα ενός λαού και μιας θρησκείας, αλλά ως μέλη της Εκκλησίας, εκεί όπου χωρούν όλοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, αρκεί να πιστεύουν και να παλεύουν να ζήσουν κατά Χριστόν.
Χρειαζόμαστε αυτό το παράδειγμα στη ζωή μας σήμερα. Εύκολα νομίζουμε ότι φτάνουμε στο τέλος, όταν περνάμε μια περιπέτεια είτε σωματική, είτε ψυχική, είτε κοινωνική. Απελπιζόμαστε. Αναρωτιόμαστε αν ο Θεός μας ξεχνά. Ας διδαχθούμε όμως από την συγκύπτουσα η οποία παρέμεινε πιστή και νίκησε με την παρουσία του Χριστού τόσο το κακό που υφίστατο η ίδια, όσο και τους λογισμούς που έτρεφαν γι’ αυτήν οι άλλοι. Το θαύμα της θεραπείας της είναι βαθιά ελπιδοφόρο για όλους μας. Ας μην το παραβλέψουμε!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου