Ὁ ‘Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Θαυματουργός, γεννήθηκε στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας γύρω στὰ 250 μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ πλούσιους γονεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀνέθρεψαν “ἐν παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου”.
Βρέφος ἀκόμη ἀπέδειξε ὅτι εἶχε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Μὲ θαυμαστὸ τρόπο στάθηκε ὄρθιος τὴν ὥρα τοῦ λουτροῦ χωρὶς καμία βοήθεια. Κάθε
Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ θήλαζε μόνο μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα καὶ μάλιστα μετὰ τὴ δύση
τοῦ ἡλίου.
Πολὺ νωρὶς ὁ Κύριος κάλεσε κοντά του τοὺς δύο
γονεῖς του καὶ ὁ ἴδιος, ἔχοντας πάντοτε ὁδηγὸ τὴ ρήση τοῦ Εὐαγγελίου “δότε Ἐλεημοσύνην”,
μοίρασε τὴν περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀφωσιώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ Λατρεία
τοῦ Ὑψίστου.
Εἶναι γνωστὴ καὶ ἀξιοθαύμαστη ἡ ἐνέργεια τοῦ αὐτὴ
νὰ βοηθήσει νύχτα καὶ κρυφὰ τὶς τρεῖς ἀδελφὲς μὲ ἀξιόλογο χρηματικὸ ποσό, γιὰ νὰ
μὴν ἀναγκαστοῦν, λόγω τῆς φτώχιας τους, νὰ παρασυρθοῦν στὴν ἀτίμωση.
Κινούμενος ὁ Νικόλαος ἀπὸ Ἱερὸ πόθο, ἀποφάσισε
νὰ ταξιδέψει γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. Καθὼς ἔπλεε τὸ πλοῖο, ἄρχισαν
νὰ πνέουν σφοδρότατοι ἄνεμοι καιξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Ἐπιβάτες καὶ πλήρωμα ἔχασαν
τὴν ψυχραιμία τους καὶ περίμεναν νὰ καταποντισθοῦν.
Ὁ Νικόλαος ὅμως γονατιστὸς προσευχήθηκε μὲ
θέρμη πρὸς τὸν Κύριο καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Οἱ ἄνεμοι ἔπαυσαν καὶ ἡ θάλασσα ἀμέσως
γαλήνεψε. Ὅμως κάποιος ναύτης, ποὺ ἦταν στὸ κατάρτι, γλίστρησε καὶ ἔπεσε στὸ
κατάστρωμα νεκρός. Ὅλοι στενοχωρήθηκαν, ποὺ χάθηκε ἕνας ἄνθρωπος. Χάρη ὅμως στὶς
θερμὲς προσευχὲς τοῦ Ἁγίου ὁ ναύτης ἀναστήθηκε, σὰν νὰ ξύπνησε ἀπὸ βαθὺ ὕπνο.
Μετὰ τὸ προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους ἐπέστρεψε
στὰ Πάταρα, ὅπου ζοῦσε μὲ ὁσιότητα καὶ δικαιοσύνη. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ
χειροτονηθεῖ πρεσβύτερος καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας
νὰ ἐκλεγεῖ Ἀρχιεπίσκοπος.
Ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀδυνάτους.
Ἵδρυσε στὴν ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ φτωχοκομεῖο, ξενώνα, νοσοκομεῖο καὶ ἄλλα
φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα.
Στὶς δύσκολες στιγμὲς τῶν διωγμῶν τοῦ
Διοκλητιανοῦ ἐμψύχωνε τὸ ποίμνιό του καὶ ἰδιαίτερά τους νέους. Γι’ αὐτὸ
συλλαμβάνεται, φυλακίζεται καὶ βασανίζεται. Ὑπομένει ὅμως ὅλες τὶς διώξεις καὶ
τὶς ταλαιπωρίες πρὸς δόξαν Κυρίου.
Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα
Μέγα Κωνσταντῖνο ἀναλαμβάνει καὶ πάλι τὸ ποιμαντικό του ἔργο στὰ Μύρα.
Τὸ 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στὴν Ἃ’ Οἰκουμενικὴ
Σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας, καὶ καταπολεμεῖ μὲ θάρρος καὶ τόλμη
τὶς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου. Ὑπερασπίζεται μὲ σθένος τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀναδεικνύεται
“κανὼν πίστεως” καὶ διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου. Γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ ἐμφανίστηκε
ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ ἔδωσε εὐαγγέλιο καὶ ἡ Μητέρα Παναγία, ποὺ τοῦ χάρισε ὠμοφόριο.
Ὅταν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴ Σύνοδο, συνέχισε τὸ
ποιμαντικό του ἔργο μέχρι τὰ βαθιὰ γεράματα, ὁπότε καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του
στὸν Πανάγαθο Θεὸ τὸ 330 μ.Χ.
Ὁ Κύριος τὸν τίμησε ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἐνάρετη
χριστιανικὴ ζωή του, ποὺ τὴ διέκρινε ἡ βαθιὰ πίστη στὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ ἡ ἀνεκτίμητη
ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀνέδειξε ποταμὸ ἰαμάτων καὶ πηγὴ θαυμάτων.
Θαυματουργοῦσε ὅταν ζοῦσε ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ τὰ θαύματα τοῦ εἶναι ἀναρίθμητα.
Τὸ ἔτος 1087, λόγω ταραχῶν, ἔγινε ἡ μετακομιδὴ
τῶν ἱερῶν λειψάνων του ἀπὸ τὰ Μυρὰ στὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας. Κατὰ τὴν τέλεση τῆς
θείας λειτουργίας ἔτρεχε τόσο πολὺ μύρο ἀπὸ τὰ ἱερὰ λείψανα, ποὺ οἱ πιστοί το
μάζευαν σὲ δοχεῖα γιὰ θεραπεία ἀπὸ διάφορες ἀρρωστιές, ἀρκετοὶ μάλιστα λιποθυμοῦσαν
ἀπὸ τὴν εὐωδία του.
Μὲ τὰ ὡραιότερα ἐγκώμια τὸν τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία.
“Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον” τὸν ὀνομάζει ὁ ὑμνωδῶς
καὶ “ποιμένα μέγαν” τὸν ἀποκαλεῖ. Ἀνατολὴ καὶ Δύση τοῦ ἀναγνωρίζουν ξεχωριστὴ
θέση μεταξύ των Ἁγίων. Μὲ ἐξαιρετικὴ λαμπρότητα καὶ δόξα τιμᾶται ἀπὸ τοὺς
Ρώσσους.
Ὁ ‘Ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ μεγάλος προστάτης τῶν
ναυτικῶν. Στὸ τιμόνι, στὴν πλώρη κάθε πλοίου εἶναι ἡ εἰκόνα του. Ἀμέτρητοι εἶναι
οἱ ναοὶ στὰ λιμάνια, στὰ νησιὰ καὶ στὰ ἀκρωτήρια, ποὺ φέρουν τὸ ὄνομά του,
τάματα τῶν ναυτικῶν σὲ δύσκολες στιγμές, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται: ‘Ἀϊ-Νικόλα,
βοήθα μέ!
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου
Νικολάου στὶς 6 Δεκεμβρίου καὶ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων του στὶς 20
Μαΐου, ἀλλὰ καὶ κάθε Πέμπτη ψάλλονται στὸν ‘Ἅγιο Νικόλαο ὡραιότατοι ὕμνοι,
διότι ἡ Πέμπτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας εἶναι ἀφιερωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στοὺς
δώδεκα ἀποστόλους καὶ στὸν ‘Ἅγιο Νικόλαο.