Ὁ Ἅγιος Σάββας καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Μουταλάσκη τῆς
Καππαδοκίας καὶ ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Ἰωάννη καὶ τῆς Σοφίας .
Ἀπὸ μικρὸς εἶχε μοναχικὲς τάσεις καὶ μπῆκε στὸ μοναστήρι τῶν
Φλαβιανῶν. Ἦταν τόσο ἐγκρατὴς ποὺ ὁρισμένα συνηθισμένα φαγητὰ ποτὲ δὲν τὰ
δοκίμασε. Μάλιστα κάποια φορᾶ ἐργαζόμενος σὲ ἕνα κῆπο ἐπιθύμησε νὰ φάει ἕνα μῆλο
ὕστερα ἀπὸ σατανικὸ πειρασμὸ πρὶν τὴν ὥρα τοῦ διατεταγμένου γεύματος, τὸ πῆρε
στὸ χέρι του καὶ εἶπε: «Ὡραῖο στὴν ὅραση καὶ καλὸ γιὰ φάγωμα, ἀλλὰ αὐτὸ μας
θανάτωσε». Ἔπειτα τὸ πέταξε κάτω καὶ τὸ πάτησε καὶ ἔβαλε ὄρο νὰ μὴ φάει ποτὲ μῆλο
στὴ ζωή του. Εἶχε τόση πίστη ποὺ κάποτε μπῆκε σὲ ἕνα κλίβανο πυρὸς ἀπὸ τὸν ὁποῖο
βγῆκε ἀβλαβὴς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ἦταν δεκαοχτὼ ἐτῶν ἔφυγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῶν Φλαβιανῶν
καὶ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ ἐκεῖ κατευθύνθηκε πρὸς τὴν ἔρημό της Ἀνατολῆς γιὰ
νὰ συναντήσει τὸν Μέγα Εὐθύμιο. Ὁ Εὐθύμιος τὸν ἔστειλε σὲ ἕνα κοινόβιο, τὸ ὁποῖο
διηύθυνε ὁ ὅσιος Θεοκτιστός.
Ὁ Ἅγιος Σάββας κατὰ τὴν παραμονή του στὸ κοινόβιο ἔλαμψε
λόγω τοῦ χαρακτήρα του καὶ τῶν ἀρετῶν του. Ὅταν μεγάλωσε ὁ Μ. Εὐθύμιος τὸν πῆρε
μαζί του καὶ στὸ καιρὸ τῆς Μ. Σαρακοστῆς τὸν ἔπαιρνε μαζί του καὶ στὴ ἔρημο.
Μάλιστα ἦταν τόσο σοβαρὸς καὶ ἠθικὸς – παρὰ τὸ νεαρόν της ἡλικίας – ποὺ προσαγορεύτηκε
παιδαριογέροντας ἀπὸ τὸν Μέγα Εὐθύμιο.
Ὁ Ἅγιος Σάββας ὅσο μεγάλωνε τροφοδοτοῦσε ὅλο καὶ περισσότερό
το πνεῦμα του, γι’ αὐτὸ καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Τὸ
χάρισμα αὐτὸ τὸ ἐπιστράτευσε στὴν ὑπηρεσία τῶν φτωχῶν καὶ τῶν ἀσθενῶν καὶ ἔτσι ἐπιτέλεσε
σημαντικότατα ἔργα.
Γιὰ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του καὶ γιὰ τὴ μεγάλη του φήμη, εἶχε
σταλεῖ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων δυὸ φορὲς πρεσβευτὴς στὴν
Κωνσταντινούπολη, πρὸς τὸ βασιλιὰ Ἀναστάσιο καὶ ἔπειτα πρὸς τὸν Ἰουστινιανό.
Σὲ ἡλικία ἐνενήντα τεσσάρων ἐτῶν, τὸ 534 μ.Χ., ἀνῆλθε πρὸς
Κύριον ἐν εἰρήνη.
Ὁ Ἅγιος Σάββας ἵδρυσε καὶ τὴν περίφημη Λαύρα στὴν Ἰουδαία ἡ ὁποία
λειτουργεῖ ἀδιάκοπα ἐδῶ καὶ 1500 περίπου χρόνια, στηρίζοντας τὴν ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθοδοξία
καὶ ἐμπνέοντας γιὰ ἀγῶνες ἀσκητικοὺς καὶ ὑπὲρ τῆς Πίστεως. Ἐπίσης ἀποτελεῖ καὶ
τὴν κοιτίδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας τελετουργικοῦ Τυπικοῦ, ἐνῶ ἐδῶ ἔζησε καὶ ὁ
μεγάλος Πατέρας καὶ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Τὸ ἀνδρικὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι ἄβατο γιὰ τὶς
γυναῖκες. Στὶς γυναῖκες οἱ μοναχοὶ βγάζουν ἅγια λείψανα νὰ τὰ προσκυνήσουν στὴν
πύλη τῆς μονῆς καὶ μοιράζουν ἁγίασμα καὶ λαδάκι γιὰ νὰ σταυρώνονται ἰδιαίτερα ὅσοι
ἔχουν ὄγκους.
Ἐδῶ φυλάσσεται ὡς ἱερὸ θησαύρισμα τὸ ἄφθαρτο σκήνωμα τοῦ Ὁσίου
ἰδρυτοῦ της. Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σάββα τὸ εἶχαν πάρει οἱ σταυροφόροι, ἀλλὰ ἐπέστρεψε
θαυματουργικὰ στὸ μοναστήρι τὸ 1965 μετὰ ἀπὸ ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου στὸν Πάπα, στὸν
ὁποῖο εἶπε ὅτι ἤθελε νὰ γυρίσει σπίτι του.
