π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Λέγεται ότι ο 20ος αιώνας υπήρξε δύσκολος και ακατάστατος. Πολλοί τοπικοί πόλεμοι, δύο παγκόσμιοι, προσφυγιά, ανακατατάξεις, ασθένειες πρωτόγνωρες, προβλήματα πρωτάκουστα. Όπως και εφευρέσεις σημαντικές για την ανθρωπότητα, που ευκόλυναν τη ζωή μας, που σμίκρυναν τις αποστάσεις, που έκαμαν τον κόσμο μια γειτονιά.
Όμως υπήρξε και ο αιώνας με τους μεγάλους αγίους ανάμεσά μας, όμοιους με άλλων εποχών. Ένας τέτοιος μεγάλος άγιος με μεγάλα χαρίσματα, υπήρξε και ο π. Πορφύριος – ο άγιος της Ομόνοιας, όπως το απεκάλεσαν.
Μέσα στην πολύβουη κοινωνία ζούσε την ησυχία της ερήμου και στην έρημο την κοινωνικότητα της αγάπης. Σε όποιο χώρο βρισκόταν μπορούσε να διαλέγεται με το Θεό, γιατί τον είχε μόνιμα στην καρδιά του ως φίλο αγαπημένο.
Διάβαζε το εσωτερικό των ανθρώπων, αποκάλυπτε τις πλεκτάνες του πονηρού, θαυματουργούσε με τρόπο φυσικό και αυθόρμητο, συμπαραστεκόμενος στα προβλήματα των ανθρώπων. Κοντά του ένιωθες την αξία του προσώπου σου, την αγάπη του Θεού για το πρόσωπό σου, την ομορφιά της ζωής σου ως δώρο Θεού. Όσοι τον γνώρισαν, γνώρισαν την ευλογία τού να συναντάς άνθρωπο του Θεού, την αίσθηση της ζωντανής παρουσίας Του στον κόσμο του πόνου και των θλίψεων. Μπροστά του αισθανόσουν πως ό,τι είχες και ό,τι ήσουν, όσο αρνητικό και να ήταν, ήταν ένα τίποτα γιατί υπάρχει ο «Χριστός που είναι το παν», όπως έλεγε, και μαζί Του γίνεσαι μέγας. Τα όποια κόμπλεξ υποχωρούσαν και έδιναν τη θέση τους στην ταπείνωση που αναπαύει.
Τον επισκέπτονταν άνθρωποι απλοί και σημαντικοί, κληρικοί και λαϊκοί, φτωχοί και πλούσιοι, πιστοί και άθεοι. Όλοι αγκαλιαστήκαν το ίδιο, χωρίς διακρίσεις, στοιχώντας στον Κύριό Του που ήλθε για «τους πονηρούς και αγαθούς, για τους δίκαιους και άδικους», για όλους. Πόνεσε με τον πόνο τους, χάρηκε με τη χαρά τους, έγινε «τοις πάσι τα πάντα». Δε ζούσε για τον εαυτό του, τον οποίο ξέχασε και ας του υπενθύμιζαν οι πολλές ασθένειες του σώματός του ότι ανήκει στα τέκνα του πρώτου Αδάμ …
Η αγάπη του, ο έρωτάς του για το Νέο Αδάμ, το Χριστό, ήδη από την παιδική ηλικία, γινόταν το μέσο που διακόνησε τους αδελφούς τού Χριστού και δικούς του αδελφούς «έως τέλους».
Όταν στις 2 Δεκεμβρίου 1991 έφευγε από τον κόσμο αυτόν προς την άνω Ιερουσαλήμ, μέσα από το τράνταγμα της ασθένειάς του, εκεί στην ερημιά των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους, στην πραγματικότητα παρέμενε συνεχίζοντας τη διακονία της αγάπης «εν ετέρα μορφή».
Ο όσιος πατήρ ημών Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, δεν ήταν απλά ένας καλός κληρικός. ΄Ηταν η ζωντανή παρουσία του ζώντος Κυρίου στις μέρες μας. Γιατί μάς μετάγγισε τη βεβαιότητα της αγάπης Του, που αγκαλιάζει τον κάθε ένα ό,τι και να ’ναι, όπως και να ζει. Και αυτή η βεβαιότητα γίνεται κίνητρο και δύναμη για τη μετάνοια που είναι μετάβαση από το θάνατο της αμαρτίας στη ζωή του Θεού.
Να γιατί η παρουσία αγίων ανάμεσά μας είναι η μεγάλη ευκαιρία να γνωρίζουμε «από πρώτο χέρι» για την αγιότητα ως ζωή, για τον αόρατο Θεό ως αγάπη, για τις δοκιμασίες ως ευλογίες. Τότε η πορεία έχει ταυτότητα, γίνεται με χαρά, βαδίζεις με ελπίδα.