Το δοξαστικό των στιχηρών του Εσπερινού της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου μας λέει τα εξής, σε ήχο πλάγιο του δ’:
«Μετά το τεχθήναι σε, Θεόνυμφε Δέσποινα, παρεγένου εν Ναώ Κυρίου, του ανατραφήναι εις τα Άγια των Αγίων, ως ηγιασμένη. Τότε και Γαβριήλ απεστάλη προς σε την πανάμωμον, τροφήν κομίζων σοι. Τα ουράνια πάντα εξέστησαν, ορώντα το Πνεύμα το Άγιον εν σοι σκηνώσαν. Διό άσπιλε αμόλυντε, η εν ουρανώ και επί γης δοξαζομένη, Μήτηρ Θεού, σώζε το γένος ημών».
«Μετά τη γέννησή σου, Δέσποινα Θεοτόκε που έγινες Νύμφη του Θεού, παρουσιάστηκες στον ναό του Κυρίου, για να λάβεις την ανατροφή σου όχι από τους φυσικούς σου γονείς, αλλά στα Άγια των Αγίων, ως ο αγιασμένος άνθρωπος. Τότε στάλθηκε από τον Θεό ο αρχάγγελος Γαβριήλ προς εσένα, την κατά πάντα άμωμη, φέρνοντάς σου τροφή. Όλα τα του ουρανού εξεπλάγησαν βλέποντας το Άγιο Πνεύμα να κατοικεί σε σένα, κάνοντας σκηνή. Γι’ αυτό άσπιλε, αμόλυντε, εσύ που δοξάζεσαι και στον ουρανό και στη γη, Μητέρα του Θεού, να σώζεις σε παρακαλούμε το γένος των ανθρώπων».
Μέσα από αυτόν τον υπέροχο ύμνο βλέπουμε τα βήματα της Παναγίας και την ίδια στιγμή τα βήματα που καλούμαστε να ακολουθήσουμε εμείς οι άνθρωποι. Η Παναγία γεννήθηκε εκπληρώνοντας το θέλημα του Θεού και με υπέρβαση των φυσικών νόμων στους κατά σάρκα γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα, που ήταν σε προχωρημένη ηλικία. Δεν την κράτησαν για να την μεγαλώσουν ως παιδί τους, ως κτήμα τους, αλλά την παρέδωσαν στον ναό των Ιεροσολύμων, για να μείνει εκεί. Και ανατράφηκε όχι με την ανθρώπινη τροφή ούτε με τις αξίες και τις νοοτροπίες τις δικές μας, αλλά στα Άγια των Αγίων, έχοντας καταστεί ένα πρόσωπο μοναδικό και ξεχωριστό, αυτή που αγιάστηκε στον χειροποίητο ναό προτού αγιαστεί από την κυοφορία του Αχωρήτου Θεού, καθιστάμενη αχειροποίητος ναός. Τροφή της ο άρτος των Αγγέλων. Απεσταλμένος ο Γαβριήλ, ο οποίος θα της αναγγείλει και την σάρκωση του Θεού αργότερα. Έτσι καθίσταται σκηνή του Αγίου Πνεύματος. Και στη δόξα της παρουσίας του Θεού εντός της μπορεί και σώζει το γένος των ανθρώπων.
Πρώτο βήμα το θέλημα του Θεού, τόσο για τους γονείς της όσο και την ίδια. Δεν ανήκει στους γονείς της, αλλά στον Θεό. Οι άνθρωποι θεωρούμε τα παιδιά μας κτήμα μας, όμως αυτά ανήκουν στον Θεό. Οι γονείς της Παναγίας την κρατάνε για τρία χρόνια. Για λίγο τους ανήκει. Μόλις αρχίζει να κατανοεί την ύπαρξή της, άλλος γίνεται γονέας της. Ο Θεός. Δρόμος δύσκολος οι άνθρωποι να παραιτηθούμε από την εξουσία, το δικαίωμα του έχειν επάνω στα παιδιά μας. Κάποτε και απέναντι σε όλους τους άλλους. Να βλέπουμε ότι δεν μας ανήκει τίποτα και κανείς, αλλά ό,τι όλοι ανήκουμε στον Θεό.
Δεύτερο βήμα ο ναός των Ιεροσολύμων. Τοι κάνει ένα παιδί εκεί; Διακονεί. Μαθαίνει. Ακούει για τον Θεό. Προσεύχεται στον Θεό. Και λαμβάνει την τροφή του Θεού, για να είναι αναθρεμμένο εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Χάνει αυτό το παιδί; Όχι, διότι λαμβάνει χάρη, μία, εν πολλοίς, άγνωστη έννοια στον καιρό μας. Χάρη σημαίνει άγγιγμα Θεού. Σημαίνει φώτιση. Σημαίνει τροφή ουράνια, που είναι να λέμε «γενηθήτω το θέλημά Σου». Είναι η χαρά να αισθανόμαστε παιδιά του Θεού. Είναι επίγνωση του ποιοι είμαστε. Είναι η ζωή του ναού. Δρόμος δύσκολος να γίνεται ο ναός ζωή μας, γιατί εκεί εμπεριέχεται η χάρις. Στη συνάντηση με τον Θεό. Στην μετοχή στη Θεία Ευχαριστία. Στη χαρά της συνάντησης με τον πλησίον και της προσευχής, αλλά και της ελεημοσύνης σ’ αυτόν στο όνομα του Δοτήρος της χαράς. Ο ναός σπίτι μας, ανώτερο από το γονεϊκό. Κι εμείς τον καθιστούμε σπίτι μας, τον ζούμε έτσι, ή όσοι έχουμε την ευθύνη τον έχουμε μετατρέψει σε έναν χώρο εισδοχής ανθρώπων που ξένοι εισέρχονται και ξένοι εξέρχονται; Αλλά και η διάθεση της καρδιάς μας είναι να γίνουμε οικείοι της χάριτος και οικείοι των άλλων;
Τρίτο βήμα ο άρτος του Αγγέλου. Κοινωνία ουρανού. Αυτόν που εμείς έχουμε ως Άρτο της Ζωής, την παρουσία του Χριστού. Η Παναγία είχε το υλικό ψωμί, ως σημάδι του ουρανού. Εμείς έχουμε τον ίδιο τον Χριστό ως άρτο της ζωής που μας κάνει να νικούμε την απολλυμένη βρώση, δηλαδή τον εντοπισμό του νοήματος στις εργασίες μας, στα υλικά μας, στις ηδονές μας, στην τροφή που πρόσκαιρα μας κάνει να επιβιώνουμε, αλλά στο τέλος δεν είναι ικανή να μας σώσει από τον θάνατο. Γιατί απουσιάζει ο ουρανός από τη ζωή μας.
Τέταρτο βήμα, η ενσκήνωση του Αγίου Πνεύματος. Μυστήριο μέγα. Πώς ο Θεός αγιάζει μία κοπέλα και την κάνει να περνά από τον χειροποίητο ναό στον αχειροποίητο; Δική του βουλή. Όμως η Παναγία ετοιμάζεται να πει το μεγάλο ΝΑΙ. Εμείς; Ψηλαφούμε τον αχειροποίητο στο μυστήριο της ευχαριστίας, στην οδό της πίστης και της αγάπης ή έχουμε την καρδιά μας ερμητικά κλειστή στον Θεό και την παρουσία Του; Διώχνουμε, αντί να δεχόμαστε;
Ερωτήματα που η απάντησή τους ανοίγει οδό σωτηρίας. Δεν μπορούμε να τα απαντήσουμε εύκολα. Αφήνουμε αυτήν όμως που εκπλήρωσε την οικονομία του Κτίστου να φωτίσει και τα δικά μας βήματα, να βρούμε την οδό της. Να ανατραφούμε για τον Χριστό. Εις πείσμα των καιρών. Στο χέρι μας να ζούμε και να χαιρόμαστε το μυστήριο της προκαταγγελίας του Χριστού τοις πάσι. Αυτού που λείπει από τη ζωή μας!
