ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ-Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΖΩΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ

 Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου

Η αγιότητα είναι ένα «επάγγελμα» που τείνει να εκλείψει, διότι ουδείς ασχολείται  με αυτή την εντολή του Θεού «άγιοι γίνεσθαι οτί εγώ άγιος ειμί».   Καθημερινά η Εκκλησία μας υπενθυμίζει ως μάνα αυτή την αγιότητα και μας προτρέπει να την ακολουθήσουμε.  Εμείς όμως, όχι μόνο αδιαφορούμε, αλλά εργαζόμαστε μακριά από την Εκκλησία, γι’ αυτό και δεν γνωρίζουμε τις καθημερινές ακολουθίες. 

Η Αγιασμένη οικογένεια του Αγίου Φιλουμένου (κατά κόσμον Σοφοκλής Ορουντιώτης) που κατάφερε ως υπερπολύτεκνη που ήταν με 14 παιδιά, να δώσει ένα άγιο στην Εκκλησία.  Ποιες πνευματικές όμως βιταμίνες έδωσε προκειμένου ένα παιδί να ασκηθεί στον κόσμο και να προσφέρει τον εαυτό του στον Θεό;

Η Μητέρα λοιπόν του Αγίου Φιλουμένου δεν μπορούσε μόνη της να μεγαλώσει 14 παιδιά και ζήτησε την βοήθεια της μητέρας της, της Λωξανδρού (Αλεξάνδρα) την οποίαν φώναζαν έτσι γιατί ήταν κοντή.  Αυτή η γυναίκα ήταν ο πρώτος σπόρος της ασκητικής διότι η αγιότητα θέλει άσκηση δεν είναι αποτέλεσμα αναπαύσεως και τροφής «Ουκ έστιν η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και  άσκησις, συν αγιασμώ·»

Η Λωξανδρού είχε φτιάξει το δικό της ασκητικό πρόγραμμα.  Πήγαινε σε άλλη ενορία διότι εκεί αναπαυόταν επειδή είχε σκοτάδι, λιγότερα φώτα, δηλαδή ποιο ασκητική. Και ο Εφημέριος, ο παπά-Νεόφυτος ήταν απλός και ταπεινός, ακόμα και όταν λειτουργούσε.    Είχε κανόνα να πηγαίνει από νωρίς στον εξάψαλμο και έμεινε όρθια μαζί με τα παιδιά και τα απαγόρευε να κάνουν και τον σταυρό τους ακόμα.  Μετά ξεκινούσε να κάνει μετάνοιες στην εικόνα του Χριστού της Παναγίας και του Αρχαγγέλου. Και τα παιδιά 10 χρονών ότι έκανε η γιαγιά τους έκαναν και αυτά τα ίδια. Σήμερα φυσικά οι γονείς δεν ακολουθούν αυτή την ασκητική παράδοση προκειμένου μα εντρυφήσουν τα παιδιά στην ευσέβεια, παρά χαλαρώνουν την ημέρα της Κυριακής και μαζί με αυτούς και τα παιδιά τους.

Την εποχή εκείνη τα μπακάλικα εκτός από όσπρια πωλούσαν και βίους Αγίων (1923-1925) και μαζί με τον καφέ έπαιρναν και βίους αγίων όπως τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλυβύτη που έμεινε χαραγμένος στην ψυχή του Αγίου Φιλουμένου.  Δεν ήξερε γράμματα η Λωξανδρού και παρακαλούσε τα εγγόνια της, να της διαβάσουν τον βίο.   Μία παιδαγωγική μέθοδο που έχει εκλείψει στις μέρες μας κι έχει αντικατασταθεί με τις δραστηριότητες και τα φροντιστήρια. Έκανε μετάνοιες μαζί με τους γονείς στην βραδινή τους προσευχή και στο τέλος συγχωρούσε ο ένας τον άλλον, μαθαίνοντας στις ευαίσθητες ψυχές των παιδιών να συγχωρούν εύκολα.  Σήμερα οι γονείς όχι μόνο δεν προσεύχονται αλλά τιμωρούν και τα παιδιά γιατί δεν κάνουν ησυχία για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους εκπομπή στην τηλεόραση. Που να μείνει καιρός για προσευχή….και τα παιδιά αγριεύουν σιγά-σιγά.  Ακόμα και τα βρέφη λόγω έλλειψης προσευχής δεν ηρεμούν ούτε το βράδυ και οι γονείς ξενυχτούν για να τα ηρεμήσουν.

Την ίδια ασκητική διαμόρφωσαν και οι γονείς του αγίου στην ψυχή των παιδιών τους.  Ο Γεώργιος (ο πατέρας) είχε ένα χάνι, ένα πανδοχείο το οποίο δεν τον έφερε εμπόδιο στο να νηστεύει, να προσεύχεται, να εξομολογείται, και να Εκκλησιάζεται.  Το ιδίωμα ήταν η φιλοξενία του, το φιλακόλουθον και η απέραντη αγάπη στην γυναίκα του. Η Μαγδαληνή, η μητέρα του Αγίου, ήταν η σκιά μέσα στην οικογένεια.  Ήταν φιλόξενη και ήθελε αφάνεια δεν ήθελε να φαίνεται και διακονούσε με αγάπη τους πάντες χωρίς φωνές και νεύρα. 

Όλο αυτό το βίωμα διαμόρφωσε τους χαρακτήρες των παιδιών, στην ευσέβεια, στην καλοσύνη, στην υπακοή, στην ταπείνωση, στην μυστηριακή ζωή.  Γι’ αυτό κι έδωσαν δύο από τα 14 παιδιά τους στην Εκκλησία προκειμένω, όπως έλεγαν,  να τους μνημονεύουν όταν πεθάνουν αλλά και να προσεύχονται για τ’ αδέλφια τους.  Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος εκοιμήθει 29 Νοεμβρίου 1979 την ημέρα της εορτή του (Άγιος Φιλούμενος τον Καισαραία 3^ος αι.) και ταυτόχρονα την ημέρα των γενεθλίων του, διότι εγεννήθη στην Βασιλεία του Θεού. Νομίζω όμως ότι η ζωή του Αγίου είναι μία αντίδραση στην απάθεια για την αγιότητα. Μία αντίδραση στην χλιαρότητα που διακρίνει όλους τους Έλληνες Όρθόδοξους Χριστιανούς και εύχομαι πραγματικά όλοι μας να γίνουμε Άγιοι της Μίας Αγίας και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Αμήν. Γένοιτο.