– Κατανοώ την ερώτησή σας. Να μισείτε την κακία
και την αμαρτία, όμως τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπάστε και να τον αγαπάτε.
Μόνον ο Θεός ξέρει. Μπορεί αυτός που εμείς μισούμε σήμερα, αύριο, με προσευχή,
με δάκρυα, με νηστεία, με μετάνοια, να καθαριστεί και ο Κύριος να τον
συμπεριλάβει στους Αγγέλους. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ιστορία.
Όταν έβριζαν η κατηγορούσαν τον άγιο, τον
ρωτούσαν με ειλικρινή απορία:
– Στ’ αλήθεια, Γέροντα, ακόμη τους
αγαπάς; – Τώρα πιο πολύ τους αγαπώ και τους λυπάμαι, απαντούσε
μελαγχολικά. Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και
παραπονιόταν:
– Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η
κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πως θα
αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό
τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.
Ο π. Γαβριήλ κατέβαινε στο ναό, γονάτιζε στον
άμβωνα και κήρυττε να περνούμε τις ημέρες μας με αγάπη. Αν είχε μαλώσει
κάποιον για τυχόν λάθη που διέπραξε και περνούσε η μέρα χωρίς να έρθει να του
ζητήσει συγχώρεση, τον έβρισκε Γέροντας κι έλεγε:
– Συγγνώμη αν σε στενοχώρησα.
Από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε:
"Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής"