Πώς να ακολουθήσω τον Δρόμο του Κυρίου μας; Γ΄ ΜΕΡΟΣ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου

...Υπάρχει ένας φοβερός λόγος που είπε ο Κύριος μας: « αι αλώπεκες φωλεούς έχουσιν, και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε Υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη».  Ο Χριστός μας πραγματικά από την ώρα που γεννήθηκε δεν είχε που «την κεφαλήν κλίνη», «ουκ ην τόπος εν τω καταλλήματι» και όλη την ζωή Του δεν είχε που την κεφαλήν κλίνη.  Θυμάστε μετά την Βάπτιση ο Ανδρέας μαζί με έναν άλλο μαθητή του Ιωάννη Βαπτιστή θέλησαν να δουν το Χριστό και να μιλήσουν με Εκείνον και τον ρώτησαν που μένει κι εκείνος τους απάντησε ελάτε να δείτε, και έκπληκτοι αντίκρισαν την ύπαιθρο, το χώμα.  Ο Χριστός μας λοιπόν, δεν είχε που την κεφαλήν κλίνη.  Μία φορά όμως αναφέρει το Ευαγγέλιο έκλινε την κεφαλήν του… στον Σταυρό «και κλίνας την κεφαλήν, παρέδωκεν το πνεύμα».  Άρα ο Σταυρός είναι ο τόπος της αναπαύσεως του Χριστού.  Εκεί όπου είναι ο Σταυρός, εκεί αναπαύεται ο Χριστός. Εκεί όπου υπάρχει η δυσκολία, η θλίψη, ο πόνος, εκεί υπάρχει η Χάρις του Θεού.

   Το «οπίσω μου ελθείν» δηλώνει κάτι πολύ σημαντικό, ότι ο Χριστός είναι μπροστά μας.  Ξέρετε τι μεγάλη παρηγοριά είναι στην ζωή μας, όταν στις θλίψεις στις δοκιμασίες που συναντούμε στο δρόμο μας, αντί να βλέπουμε το χάος, αντί να βλέπουμε ομίχλη, να βλέπουμε τον Χριστό όπως ακριβώς μας παραγγέλει ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους Επιστολή «τρέχομεν τον προκείμενον αγώνα» «αφορώντες τον της πίστεως και τελειωτήν Ιησούν».  Το «αφορώντες», δηλώνει ότι βλέπουμε συνεχώς τον Εσταυρωμένο Χριστό μπροστά μας, Ο Οποίος είναι Ο Αρχηγός της Ζωής μας.

   Εάν στην ζωή μας κάθε φορά που συναντούμε μία δυσκολία, κάθε φορά που συναντούμε μία θλίψη και θέλουμε να διακόψουμε από τον δρόμο του Χριστού, τότε ακριβώς πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στον Σταυρό του Κυρίου μας, που βρίσκεται μπροστά μας για να μην εγκαταλείψουμε ποτέ τον αγώνα μας. Είναι Σωτηριολογικός ο λόγος που η Εκκλησία μας τοποθέτησε τον Εσταυρωμένο ακριβώς απέναντί μας, ώστε «αφορώντες», να μην λησμονούμε την αγάπη Του, τον πόνο Του, την θυσία Του… και για όσους δεν βλέπουν τον Εσταυρωμένο πίσω στην Αγία Τράπεζα, τοποθέτησε τον «Τίμιον Σταυρόν» ψηλά στο τέμπλο, για να τον αντικρίζουν όλοι.

   Άρα βαδίζουμε τον δρόμο μας μαζί με τον Χριστό, ο Οποίος μας οδηγεί στην Σωτηρία μας.  Εάν λίγο ξεφύγουμε από την οδό, εάν λίγο παρεκκλίνουμε από το θέλημα του Θεού, αρχίζουμε τα ανθρώπινα, γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό, γιατί να το πάθω εγώ αυτό, γιατί να μου πουν εμένα έτσι, γιατί να με αδικήσουν, γιατί να με συκοφαντήσουν.  Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί χάσαμε από μπροστά μας τον Χριστό, γιατί εάν βλέπαμε τον Χριστό τι να πεις μπροστά στον Σταυρό του Κυρίου; Μπορείς να πεις για τον δικό σου σταυρό; μπορείς να πεις ότι υποφέρεις, ότι αδικείσαι , ότι πονάς;  Μπορείς να τα πεις όλα αυτά βλέποντας τον Σταυρό του Κυρίου; Δεν μπορείς… γιατί ο Σταυρός από μόνος του, σου κλείνει το στόμα και παράλληλα γίνεται Αυτός που αναπαύει τον κόπο, την θλίψη, την στεναχώρια. 

   Υπάρχει μια ωραία πρωτύπωσις του Σταυρού του Χριστού στην παλαιά Διαθήκη, όταν ο λαός του Ισραήλ πηγαίνοντας προς την γη της επαγγελίας βρέθηκε σε μία δυσκολία… διψούσαν και δεν είχαν νερό να πιούν και βρήκαν μία πηγή όπου τα νερά της ήταν πικρά και δηλητηριώδη.  Τότε ο Καλός Θεός λέγει στον Μωϋσή να ρίξει τη ράβδο του στην πηγή και κάνοντας υπακοή, η πηγή εκείνη άρχισε να αναβλύζει γλυκό νερό, και αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Γραφή «το πικρόν ύδωρ επί Μωσέως εις γλυκή μεταποιήσας».  Γι’ αυτό όπου υπάρχει ο Σταυρός του κυρίου μας, η πίκρα γίνεται χαρά, το σκοτάδι γίνεται φως και οι δυσκολίες γίνονται «ζωήν αιώνιον».

   Όταν αδελφοί μου βλέπουμε και ακολουθούμε τον Σταυρό του Κυρίου μας, ζούμε  αυτό που έλεγε ο Δαυίδ «προορώμην τον Κύριόν μου ενώπιόν μου διαπαντώς, ίνα μη σαλευθώ» βλέπω δηλαδή συνεχώς μπροστά μου τον Χριστό για να μην σαλεύσει, να μην αλλάξει ο δρόμος μου, να μην χάσω την Βασιλεία του Θεού.

   Αυτό είναι σημαντικό για τον πνευματικόν σου αγώνα.  Εάν δεν έχεις στην ζωή σου τον Χριστό μπροστά να περπατά και τον χάσεις, τότε θα λειτουργήσεις ανθρώπινα, τότε θα σου φταίνε όλα.  Όσο είναι ο Χριστός μπροστά, τότε και κουράγιο έχεις, και δύναμη έχεις και παρηγοριά έχεις… γιατί βλέπεις Τον Εσταυρωμένον Χριστό να βαδίζει Πρώτος και εσύ ακολουθείς.  Τον βλέπεις να βαδίζει στη Γεθσημανή, τον βλέπεις να βαδίζει στις φυλακές, τον βλέπεις να βαδίζει στο πραιτόριο, τον βλέπεις να βαδίζει στον Γολγοθά, να δέχεται τους εμπτυσμούς, τους ραβδισμούς, την χλαμύδα την κοκκίνην, τον ακάνθινον στέφανον, τον όξος, την χολήν τον Σταυρόν, τον θάνατον, την ταφήν.  Και εφόσον τα δεις αυτά στην ζωή σου, λαμβάνεις την πληροφορία ότι ακολουθείς τον Δεσπότην Χριστό. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)