–Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου έχουνε μεγάλη
αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντες και τους τεθνεώτας.
Αν είχατε ακούσει, προ ετών, ένα καράβι που
βυθίστηκε εδώ στην Κρήτη το »Ηράκλειο»…
Λοιπόν, μία γυναίκα με πήρε. Πήρε τηλέφωνο,
και λέει:
»Πάτερ, οι συγγενείς μας πνίγηκαν στο καράβι».
–Την ρώτησα: Δεν θα κάνης μνημόσυνο στον άνδρα
σου, στους συγγενείς σας;
–Μπα… δεν χρειάζονται τα μνημόσυνα, λέει.
Εγώ έδωσα 5.000 στο Ορφανοτροφείο της Χαλκίδος. Το ίδιο είναι. Πάτερ μου, εσύ
τι λες γι αυτό;
–Λέω, άκουσε παιδί μου να σου πω, εφόσον με
ρωτάτε. Άλλο, παιδί μου, η προσευχή και άλλο η ελεημοσύνη. Άλλο, με συγχωρείτε,
η προσευχή που κάνουμε με το μνημόσυνο. Διότι, έτσι τα βρήκαμε. Έτσι είναι. Και
από τους Αποστολικούς χρόνους, αλλά, και από τις ημέρες που ήταν ο Μωϋσής, ο
Προφήτης της Π. Διαθήκης. Όταν απέθανε, λέει, δίναν ελεημοσύνες και κάναν
μνημόσυνα… και αυτά δίναν τότε. Για την ψυχή του Μωϋσή και τους Αγίους της
Εκκλησίας μας. Αυτά παιδιά μου, είναι εξ αμνημονεύτων χρόνων. Είναι αιώνες
ολόκληροι, δεν μπορεί κάποιος να κόψη αυτά τα πράγματα.
Γι αυτό της είπα καί γω έτσι. Και
η ελεημοσύνη πιάνει την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά, άλλο το μνημόσυνο, η προσευχή.
Διότι βγάζουν μερίδα στην Αγία Πρόθεση και τις μερίδες αυτές τις μεταφέρουν
Άγγελοι στον ουρανό.
–Εμείς εδώ σηκωνόμαστε τη νύχτα για να μνημονεύσουμε
αυτά τα ονόματα. Έχουμε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι
ευεργέται του Μοναστηριού πριν 38 χρόνια που ήρθα στο Μοναστήρι. Άλλος με έδωσε
αυτό το ποτηράκι, άλλος αυτό το φλυτζανάκι, αυτό το νάϋλον, άλλος τη λάμπα,
άλλος μία εικονίτσα, άλλος ένα καδράκι, άλλος εκείνον τον μπουφέ, άλλος ένα
ρολόϊ, και έχω τα ονόματά τους από το 1952 που χειροτονήθηκα ιερέας του Υψίστου
και τα μνημονεύω. Αυτοί φύγαν απ τη ζωή, οι περισσότεροι.
Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου βοηθούν πολύ.
Έχει μεγάλη αξία η μερίδα που μοιράζει ο ιερέας και διαβάζουμε αυτά τα ονόματα.
Τα παίρνει κάθε πρωϊ Άγγελος Κυρίου, διότι την ώρα που αρχίζει η προσκομιδή
κατεβαίνουν Άγγελοι Κυρίου. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έβλεπε την ώρα που
άρχιζε η προσκομιδή, απ τη σκεπή απάνω της Εκκλησίας, να πετάνε λευκοφόρα
παλληκάρια, Άγγελοι Κυρίου. Και σε κάθε Χριστιανό στεκόταν Άγγελος Κυρίου, ο
φύλακας του ανθρώπου, της ζωής του. Και μέσα το Ιερό γεμάτο Άγγελοι και
έπαιρναν την αναφορά αυτή, την πάνε στον θρόνο του Θεού. Έτσι παιδιά μου είναι
αυτά, γιατί »εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», τά λέγε ένας Πατριάρχης.
Πρέπει να είμαστε όλοι άγιοι, έλα όμως που
είμαστε και άνθρωποι. Εμείς έχουμε ανάγκη από την Εκκλησία, διότι ο ιερέας
είναι ανώτερος και από τον Βασιλέα.
