Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου
...Αφού λοιπόν βάζει το θεμέλιο
της ελευθερίας μας ο Θεός, δηλαδή δεν μας εκβιάζει, δεν μας αναγκάζει, αλλά θέλουμε
να τον ακολουθήσουμε, αμέσως βάζει τον Εαυτό Του μπροστά. Ο Χριστός προπορεύεται και εμείς ακολουθούμε
και ενθυμούμαστε τον λόγο του Αποστόλου Πέτρου που λέει ότι «ο Χριστός έπαθε υπέρ ημών, αφήνων εις
υμάς υπογραμμόν, ώστε υμείς να ακολουθήσουμε τοις ίχνεσιν Αυτού».
Λέει ο Απόστολος Παύλος στην
προς Γαλάτας Επιστολή «εγώ γαρ τα
στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω». Ποιά είναι τα στίγματα του Χριστού με τα
οποία καυχιέται ο Απόστολος Παύλος;
Μήπως οι προφητείες, μήπως τα χαρίσματα, η άνεση, η δόξα του αποστολικού
αξιώματος; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Μας παραθέτει το περιστατικό ο Απόστολος Παύλος
για να κατανοήσουμε καλύτερα τα στίγματα που εβάσταζε έως τέλους. Παρεκάλεσε
τον Κύριο να αποφύγει την σκληρή δοκιμασία της ασθένειας, και ο Καλός Θεός του
αρνήθηκε δίνοντάς του το νόημα της πνευματικής ζωής λέγοντας ότι «η Δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Ο μαθητής του Κυρίου, ο οποίος έγινε
Απόστολος για την Αγάπη του Χριστού, ο οποίος θεράπευε όλο τον κόσμο, δεν του
επέτρεπε ο Θεός να θεραπεύσει τον ίδιο του τον εαυτό, διότι έβλεπε ο Θεός την
μεγάλη πνευματική ωφέλεια από την δοκιμασία της ασθένειας.
Δεν μπορούμε, αδελφοί μου, να πορευθούμε διαφορετικά… πρέπει να περπατήσουμε
τον ίδιο δρόμο που βάδισε Εκείνος. Εάν
δεν μπορείς να Τον ακολουθήσεις μπορείς να φύγεις, αλλά δεν μπορείς να τον
ακολουθήσεις με άλλον δρόμο όπως εσύ θέλεις. Δεν μπορείς να πεις π.χ. ότι εγώ
δεν Εκκλησιάζομαι γιατί προσεύχομαι μόνος μου, δεν μπορείς να πεις ότι δεν
εξομολογούμε γιατί τα λέω στην εικόνα και είναι το ίδιο, δεν μπορούμε να
κάνουμε ότι θέλουμε και όπως το θέλουμε αψηφώντας τον δρόμο που εχάραξε ο
Κύριος, την Νηστεία (40 ημέρες στην έρημο), την προσευχή (όρος ελαιών), την
υπακοή (έως 30 ετών έμεινε υποταγμένος στο θέλημα των γονέων του), την
συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία (Μυστικός Δείπνος ο οποίος επισφραγίσθηκε με την
Σταυρική Του θυσία). Ο Χριστός λοιπόν μας
έδειξε πώς να Τον Υμνούμε και να Τον Δοξάζουμε και Αυτού τα ίχνη να Ακολουθούμε.
Και γνωρίζουμε ότι ακολουθούμε τον δρόμο του Χριστού, βασταζοντας κι εμείς τα
δικά του στοιχεία, τα Δικά Του γνωρίσματα τα οποία είναι τα στίγματα. Και τα
στίγματα του Χριστού είναι οι θλίψεις, οι διωγμοί, οι στενοχωρίες, ο κόπος,
ο μόχθος, οι αγρυπνίες, οι εξορίες, οι αμφισβητήσεις, όλα αυτά τα οποία έζησαν
όλοι οι Άγιοι μας και οι Απόστολοι, γνωρίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι βαδίζουν
τον δρόμο του Κυρίου Ιησού .
Το να ακολουθήσει κανείς τον
Χριστό, σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβει καλά ποιος είναι αυτός ο δρόμος του
Κυρίου, ποιος είναι ο δρόμος ο οποίος βεβαιώνει την γνησιότητα της παρουσίας
του Χριστού. Θα ακούσουμε σε ένα τροπάριο
την Μεγάλη Εβδομάδα για τον σκανδαλισμό του Ιούδα περί της Τιμής δια του μύρου
που άλειψαν τα πόδια του Κυρίου μας: «Ιούδα
ην γαρ τον πλούτον ηγάπας, τι τον περί πτωχείας ηκολούθησας;» Ιούδα, γιατί ακολούθησες Αυτόν ο οποίος
έδειξε με την ζωή του άλλο δρόμο, έδειξε με την ζωή του άλλα πράγματα, ενώ εσύ
έμεινες στο πάθος της φιλαργυρίας και δεν άλλαξες για Εκείνον τον οποίον έλεγες
ότι τον Αγαπούσες; άρα Ιούδα έκανες λάθος , ακολούθησες λάθος δρόμο,
ακολούθησες λάθος δάσκαλο, δεν έπρεπε να διαλέξεις αυτόν που μιλούσε για άλλα
πράγματα. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου