"Η Οσιότητα του βίου μας"

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου

  

  Στην ευχή του Τρισαγίου που διαβάζει ο Ιερεύς στην Θεία Λειτουργία προς το τέλος εύχεται στον Πανάγαθο Θεό «και δός ημίν εν οσιότητι λατρεύειν σοι πάσας τας ημέρας της ζωή ημών».

Ο Κύριος μας μετά τη Βάπτισή Του, οδηγήθηκε  στην έρημο προκειμένου να μας διδάξει το ασκητικό φρόνιμα που πρέπει να έχει ο άνθρωπος του Θεού, νηστεύοντας  «ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» με σκοπό να μας υπενθυμίσει ότι εάν θέλουμε να πετύχουμε μεγάλους στόχους, η νηστεία είναι το μεγάλο οχύρωμα σε αυτούς που αγωνίζονται εναντίον του δαίμονα.  Εκεί απεδέχθηκε εκούσια τους πειρασμούς του πονηρού, με κορύφωση τους τρεις μεγάλους πειρασμούς α) μεταβολή των λίθων σε άρτους, δια να χορτάσει με υλικά αγαθά, β) θαυματουργική πτώση από το πτερύγιο του ναού και διάσωσή Του με παρέμβαση των αγγελικών δυνάμεων, έτσι ώστε να εντυπωσιάσει τα πλήθη και γ) προσκύνηση του Σατανά προς επίτευξη της κυριαρχίας επί των όλων των βασιλέων του κόσμου, όπου αντιστοιχεί ακριβώς με την σύγχρονη περί Μεσσίου Ιουδαϊκή αντίληψη.

    Με την αρχή της δημόσιας δράσης Του, κηρύττει στους ανθρώπους την μετάνοια, βάζοντας όρους στους ανθρώπους προκειμένου να έλθουν κοντά Του λέγοντας χαρακτηριστικά «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον στυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» και «ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. Ος δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν»  (ΜΤΘ 16:24). Η Οσιότητα του βίου μας εξαρτάται απόλυτα με την θέλησή μας, αν δηλαδή είμαστε διατεθειμένοι να αρνηθούμε τα πράγματα με τα οποία είμαστε δεμένοι, με μόνον σκοπό να σώσουμε την ψυχή μας.  Εάν κάποιος είναι δεμένος και αγαπά π.χ. τα χρήματα ή είναι σαρκικά δεμένος με την αμαρτία, θα πρέπει να χάσει την ψυχή του, να χάσει τις επιθυμίες του και μόνον έτσι θα σώσει αυτήν (την ψυχήν) βρίσκοντάς την στα χέρια του Θεού.

     Ο Κύριος μας δεν είχε ανέσεις διότι γνώριζε ότι οι ανέσεις δεν οδηγούν στην Βασιλεία του Θεού.  Δεν γίνεται δηλαδή να σωθούμε από τον καναπέ, εάν δεν κοπιάσουμε στην προσευχή, εάν δεν Εκκλησιαζόμαστε, εάν δεν έχουμε εν γένει ένα ασκητικό φρόνιμα.  Γι’ αυτό δίδασκε ξεκάθαρα πως μπορούμε να σωθούμε λέγοντας «εισέλεθετε δια της στενής πύλης.  Ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής» (ΜΤΘ ζ:14). Γι’ αυτό και οι μαθητές που ήθελαν να Τον ακολουθήσουν, Τους το ξεκαθάριζε από την αρχή «αι αλώπεκες φωλεούς έχουσιν και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη» (ΜΤΘ 8:20).  Η ομολογημένη εκούσια ακολουθία του Σωτήρος Χριστού είχε ως αποτέλεσμα να αφήνονται πίσω με χαρά, η εργασία, τα δίχτυα, οι γυναίκες, τα παιδιά, οι γονείς…

    Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφει πως «όπου αν φανεί ο Ιησούς, εκεί και η σωτηρία». Παρ’ όλ αυτά δεν τον δέχτηκαν στην πατρίδα του αφήνοντας υπογραμμόν «ουκ έστιν προφήτης άτιμος ει μη εν τη πατρίδι αυτού και εν τοις συγγενεύσιν αυτού και εν τη οικία αυτού» (Μτθ.13:58)

    Στην ΣΤ΄ ομιλία περί νηστείας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει την «ανάγκη φιλοτιμίαν».  Αφού είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε με πόνο πάνω στην γη τουλάχιστον να ασκηθούμε εκούσια και να προσφέρουμε εκούσιους πόνους, όπως η προσευχή, η νηστεία, η αγρυπνία κ.α.  Διά τούτο είναι ο παρηγορητικός ο λόγος του Μεγάλου Βασιλείου «την περίοδο των νηστειών άγγελοι Κυρίου κατεβαίνουν και καταγράφουν τους νηστεύοντας». Είναι πράγματι δύσκολος ο δρόμος χωρίς τον Χριστό προς την Οσιακή βιωτή και Σωτηρία… όμως εάν επιθυμούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό ας γνωρίζουμε ότι εάν «ο ζυγός μου Χριστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί» (ΜΤΘ 11:30).