Anthony
Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
Μετά από τις εβδομάδες της προετοιμασίας που
προηγήθηκαν, κατά τις οποίες εξετάσαμε την ψυχή μας, τη ζωή
μας, όλες τις σχέσεις μας ενώπιον του βλέμματος και της κρίσεως του
Θεού, μπαίνουμε σήμερα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή - στη χαρά της
Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή συμπίπτει με την άνοιξη -
είναι μία αρχή ζωής, μία αρχή καινότητας, μία νέα εποχή. Είναι μία περίοδος
κατά την οποία δεν θέλουμε πια να θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, δεν θέλουμε πια
να φέρνουμε στο νου μας εικόνες από παραβολές για την πίστη και τη μετάνοια,
αλλά να ατενίζουμε τους Αγίους που άρχισαν τη ζωή τους όπως κι εμείς:
εύθραυστοι, αδύναμοι, αμφιταλαντευόμενοι, αλλά με τη χάρη του Θεού και τη
δύναμή Του έγιναν αυτό που έγιναν: άνδρες, γυναίκες, παιδιά που εμείς τώρα μπορούμε
να τιμούμε, με τους οποίους μπορούμε να ευφραινόμαστε, να τους έχουμε ως
παράδειγμα και να απευθυνόμαστε σε αυτούς ζητώντας τους να προσεύχονται για τη
σωτηρία μας.
Απόψε, αρχίζουμε ένα ταξίδι· ένα ταξίδι που θα
μας οδηγήσει από την αμαρτωλή μας κατάσταση -την αναγνωρίσαμε, μετανοούμε γι'
αυτήν-σε μία νέα εποχή, στην Ανάσταση του Χριστού που για μας σηματοδοτεί την
έναρξη της αιώνιας ζωής μας. Ξεκινάμε το ταξίδι μας απόψε όπως ο λαός του
Ισραήλ ξεκίνησε από τη γη της Αιγύπτου προς τη Γη της Επαγγελίας: είμαστε ακόμη
ευάλωτοι, βαρυφορτωμένοι, όχι απόλυτα ελεύθεροι. Το θάρρος όμως και την
έμπνευση για να φτάσουμε στην τελική νίκη, στην καινότητα της ζωής που είναι η
κλήση μας και η υπόσχεση του Θεού, δεν θα το βρούμε κοιτάζοντας πίσω τον εαυτό
μας, αλλά ατενίζοντας τον Ζώντα Θεό, που είναι η Ζωή και η σωτηρία, και τους
Αγίους που νίκησαν με τη δική Του δύναμη. Θα πρέπει να ταξιδέψουμε μαζί και ας
μην έχουμε ψευδαισθήσεις: θα είμαστε δύσκολοι συνοδοιπόροι ο ένας για τον άλλο,
αλλά θα στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον αν θέλουμε να φθάσουμε τελικά στο σκοπό
μας - κατά τον ίδιο τρόπο που oι Ισραηλίτες διάβηκαν την έρημο: δεν ήταν πάντα
υπάκουοι στο Θεό, ούτε πάντα "εντάξει" μεταξύ τους, ωστόσο,
χρειάζονταν τον κάθε άλλον για να φθάσουν στο υπεσχημένο τέλος.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τώρα· ας σκεφθούμε τι
γιορτάζουμε την επόμενη Κυριακή: τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Όχι τον θρίαμβο
των Ορθοδόξων επί άλλων ανθρώπων, αλλά τον θρίαμβο του Θεού επί των ανθρώπων.
Τον θρίαμβο της Αλήθειάς Του, τον θρίαμβό Του στη ζωή μας.
Και στη συνέχεια, ας δούμε τον έναν άγιο μετά
τον άλλον, κι ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν: Γρηγόριος Παλαμάς, Ιωάννης της
Κλίμακος, Μαρία η Αιγυπτία και όλοι όσοι ακολούθησαν τα ίχνη του Χριστού. Και
τέλος θα φθάσουμε στο σημείο που θα πρέπει να ξεχάσουμε όλους και όλα, δεν θα
θυμόμαστε τίποτε, κανέναν, παρά μόνον τον Κύριο Ιησού Χριστό: Ποιός είναι, τι
έχει κάνει για μας, τι κάνει για μας; Ας μάθουμε όλες αυτές τις εβδομάδες να
ξεχνάμε τον εαυτό μας, χαρούμενοι και ευγνώμονες που μπορούμε τώρα να το κάνουμε,
και να κοιτάζουμε μόνο προς το Θεό. Και όταν για άλλη μία φορά, έρθει η
εβδομάδα του Πάθους, μ' ένα καινούριο τρόπο, με καινούρια απόφαση, με καινούρια
παραίτηση από τον εαυτό μας θα στραφούμε και θα κοιτάζουμε το Θεό που έγινε
άνθρωπος για να σωθούμε· με ευγνωμοσύνη ας θυμόμαστε μόνον Αυτόν και Εκείνος θα
μας θυμηθεί για τη σωτηρία μας.
