Ο Χριστός και Θεός μας φωνάζει καθημερινά
ολοκάθαρα δια του ευαγγελίου του, «μακάριοι είναι οι πτωχοί στο φρόνημα, διότι
δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών».
Ακούγοντας λοιπόν εμείς αυτό οφείλουμε να
προσέχουμε και να εξετάζουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας, αν είμαστε
πραγματικά τέτοιοι πτωχοί, ώστε να είναι και δική μας η βασιλεία των ουρανών
τόσο, ώστε να έχουμε με συναίσθηση της ψυχής σίγουρη την κτήση αυτής και τόσο
να κατέχουμε τον πλούτο της, ώστε να αισθανόμαστε αδίστακτα ότι υπάρχουμε μέσα
σ’ αυτήν και να ευφραινόμαστε εντρυφώντας με τα εκεί καλά. Διότι ο Κύριος είπε
ότι αυτή βρίσκεται μέσα μας.
Σημεία και απόδειξη ότι αυτή βρίσκεται μέσα σε
κάποιον, είναι ότι αυτός δεν επιθυμεί κανένα από τα ορώμενα και φθειρόμενα,
εννοώ δηλαδή τα πράγματα και τα τερπνά του κόσμου αυτού, ούτε πλούτο, ούτε
δόξα, ούτε τρυφή, ούτε άλλη βιωτική η σωματική απόλαυση, αλλά τόσο απέχει από
όλα αυτά και με τόση αηδία διάκειται προς αυτά κατά τη ψυχή και προαίρεση, με
όση διάκεινται εκείνοι που διαπρέπουν στην εξουσία και τη βασιλική τιμή προς
εκείνους που ζουν επάνω σε πορνική σκηνή, και όσο αποστρέφονται τη δυσωδία και
το βόρβορο όσοι φορούν καθαρά ρούχα και είναι αλειμμένοι με ευωδιαστό μύρο.
Διότι εκείνος που περιστρέφεται γύρω από ένα πράγμα αυτών των ορωμένων ούτε
είδε τη βασιλεία εκείνη των ουρανών ούτε οσφράνθηκε ούτε γεύθηκε την ευφροσύνη
και γλυκύτητά της.
Και πάλι λέγει· «μακάριοι είναι εκείνοι που
πενθούν, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν». Ας δούμε λοιπόν πάλι και ας εξετάσουμε
τους εαυτούς μας, αν έχουμε μέσα μας το πένθος, και τι εννοεί με την
παρηγορία που ακολουθεί το πένθος. Πρώτα είπε ότι οι πτωχοί στο πνεύμα είναι
μακάριοι, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.
Οι πτωχοί όμως στο πνεύμα, όπως είπαμε, δεν
έχουν καμμιά συμπάθεια προς τα παρόντα ούτε προσκολλούν προς αυτά με εμπάθεια
τον λογισμό, έστω και γι’ απλή ευχαρίστηση. Πως λοιπόν θα πενθήσει και γιατί
αυτός που σιχάθηκε όλον τον κόσμο κι’ απομακρύνθηκε από αυτόν ως προς τη
διάθεση του λογισμού περισσότερο, από όσο τον προσεγγίζει κατά το σώμα;
Αυτός που δεν έχει την επιθυμία σε κάτι
από τα ορώμενα για ποιό πράγμα άραγε θα λυπηθεί η θα χαρεί, και πως θα πενθήσει
εκείνος που έχει την βασιλεία των ουρανών και ευφραίνεται μέσα σ’ αυτήν
καθημερινά; Διότι είπε ότι εκείνοι που πενθούν δέχονται την παράκληση. Αλλά
προσέχετε, παρακαλώ, τα λεγόμενα και θα αντιληφθείτε το νόημα και τον σκοπό του
λεγομένου.
Ο πιστός άνθρωπος, που προσέχει πάντοτε με
ακρίβεια τις εντολές του Θεού, όταν εκτελέσει όλα τα οριζόμενα από τις θείες
εντολές και ανεβάσει τη διάνοιά του προς το ύψος αυτών, δηλαδή προς την άψογη
διαγωγή και καθαρότητα, τότε εξετάζοντας τα μέτρα του, θα βρει ότι είναι
ασθενής και ανίκανος να φθάσει στο ύψος εκείνο των εντολών, θα βρει ότι είναι
πολύ πτωχός, δηλαδή ανάξιος να υποδεχθεί τον Θεό, να του αποδώσει ευχαριστία
και να τον δοξολογήσει, διότι δεν απέκτησε ακόμη κανένα δικό του αγαθό.
Αυτός που με συναίσθηση ψυχής σκέπτεται
αυτά για τον εαυτό του θα πενθήσει οπωσδήποτε με το μακαριότατο πραγματικά
πένθος, το οποίο και την παρηγορία δέχεται και πραεία καθιστά τη ψυχή.
Η προκαλούμενη δηλαδή από το πένθος παρηγοριά
είναι αρραβώνας της βασιλείας των ουρανών. Διότι η πίστη, κατά τον απόστολο,
είναι υπόσταση ελπιζομένων πραγμάτων, παρηγορία είναι η γινομένη από την
έλλαμψη του Πνεύματος επιδημία του Θεού στις ψυχές που πενθούν, που τις
βραβεύει για την ταπεινοφροσύνη τους, η οποία ονομάζεται και σπόρος και
τάλαντο.
Αυτή, αυξανόμενη και πολλαπλασιαζόμενη στις
ψυχές των αγωνιστών καρποφορεί για τον Θεό κατά τριάντα και εξήντα και εκατό,
καρπό άγιό των χαρισμάτων του Πνεύματος. Διότι, όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση,
εκεί υπάρχει και βυθός ταπεινοφροσύνης· και όπου υπάρχει ταπεινοφροσύνη, εκεί
υπάρχουν και ελλάμψεις του Πνεύματος.
Και όπου υπάρχουν οι ελλάμψεις του Πνεύματος,
εκεί υπάρχει φωτοχυσία Θεού και Θεός με σοφία και γνώση των μυστηρίων του. Όπου
πάλι υπάρχουν αυτά, εκεί υπάρχει βασιλεία ουρανών και επίγνωση βασιλείας και οι
κρυμμένοι θησαυροί της γνώσεως του Θεού, μεταξύ των οποίων είναι η φανέρωση της
πνευματικής πτωχείας.
Όπου τέλος υπάρχει αίσθηση πνευματικής
πτωχείας, εκεί υπάρχει και το χαρμόσυνο πένθος, εκεί και τα αδιάκοπα χυνόμενα
δάκρυα, που καθαρίζουν τη ψυχή που τ’ αγαπά και την καθιστούν τελείως
φωτεινότατη.
(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κατηχητικός
Λόγος Β , Ε.Π.Ε Φιλοκαλία των νηπτικών και Ασκητικών 19Γ , σ. 323-333)
