Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων και
Κοζάνης (+))
Ευχαριστούμεν σοι και υπέρ της Λειτουργίας
ταύτης, ην εκ των χειρών ημών δέξασθαι κατηξίωσας.
Σ’ ευχαριστούμε και γι’ αυτήν εδώ τη Λειτουργία, που μας έκρινες άξιους να
δεχθής από τα χέρια μας.
Η θεία Λειτουργία η η θεία Ευχαριστία είναι η
ίδια θυσία που έκαμε ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας ο ίδιος τον εαυτό του για
τη σωτηρία του κόσμου. Το βράδυ στο μυστικό δείπνο, έκοψε το ψωμί, έδωκε στους
μαθητές του και τους είπε· «Λάβετε φάγετε· τούτό εστι το σώμα μου...» Ευλόγησε
ύστερα το ποτήριο, έδωκε στους μαθητές του και τους είπε· «Πίετε εξ αυτού
πάντες· τούτό εστι το αίμα μου...». Και τις δυό φορές είπε καθαρά και εννοούσε
κυριολεκτικά αυτό που έλεγε· «αυτό είναι το σώμα μου» και «αυτό είναι το αίμα
μου». Αλλά δεν τους εβεβαίωσε μόνο γι’ αυτό, αλλά και τους έδωκε εντολή και
τους είπε· «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησι», αυτό να κάνετε, για να με
ενθυμήσθε. Έτσι λοιπόν η Εκκλησία τώρα, με την εντολή του Ιησού Χριστού, τελεί
την θεία Λειτουργία και συνεχίζει την ίδια θυσία και το Μυστήριο της θείας
Ευχαριστίας.
Μέσα στα λόγια του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του είναι και η συνέχιση της
θυσίας και η κοινωνία από το σώμα και το αίμα του. Η Λειτουργία δηλαδή και η
θεία Ευχαριστία δεν είναι μόνο θυσία και ανάμνηση του μυστικού δείπνου, αλλά
και η κοινωνία των πιστών. Η Εκκλησία τελεί τη θεία Λειτουργία και συνεχίζει τη
θυσία του Ιησού Χριστού, για να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του. Όταν λέμε
θυσία του Ιησού Χριστού», εννοούμε το σταυρικό του θάνατο, αλλά και την ύστερ’
από τρεις ημέρες ανάστασή του. Κι όταν τελούμε τη θεία Λειτουργία, καθώς το
λέει σε μια ευχή ο λειτουργός Ιερέας, «τον θάνατον αυτού καταγγέλλομεν, την
ανάστασιν αυτού ομολογούμεν». Όταν ο Ιησούς Χριστός στο μυστικό δείπνο σύστησε
το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, μιλούσε για το θάνατο και την ανάστασή του.
Για το άγιο σώμα του, που θα πέθαινε στο σταυρό και για το τίμιο αίμα του, που
θα έρρεε από την πλευρά του. Για το σώμα του, που έλαβε κατά την ενανθρώπησή του
και που σε τρεις μέρες θα ανασταινότανε άφθαρτο και αθάνατο, αυτό που στο θείο
μυστήριο μεταδίδεται τώρα «εις βρώσιν τοις πιστοίς, εις άφεσιν αμαρτιών και εις
ζωήν αιώνιον».
…….Όλα όσα γίνονται στη θεία Λειτουργία δεν τα χωράει το μυαλό μας, γι’ αυτό πρέπει
να έχωμε πίστη για να τα ζούμε μέσα μας. Είναι πάντα πολύ περισσότερο ένα
πράγμα να το ζούμε μέσα μας παρά μόνο να το καταλαβαίνωμε στεγνά με το μυαλό
μας. Και η θεία Λειτουργία δεν είναι μια νεκρή, αλλά ζωντανή πράξη της
Εκκλησίας, που τόσο καλύτερα την καταλαβαίνομε, όσο πιο ζωντανά μετέχομε σ’
αυτήν. Όχι όταν παρακολουθούμε σαν θεατές όσα γίνονται μέσα στο ναό, αλλά όταν
είμαστε εμείς οι ίδιοι που ζωντανά τελούμε τη θεία Λειτουργία. Θα το
επαναλάβωμε και θα το ξαναπούμε, αυτό που είναι βασική αλήθεια και θεία
πραγματικότητα· δεν είναι δηλαδή η Εκκλησία κάτι ξένο κι έξω από μας, που
λειτουργεί κι εμείς πηγαίνομε στη θεία Λειτουργία, μα εμείς συναγμένοι είμαστε
η Εκκλησία, που κάθε φορά τελούμε τη θεία Λειτουργία.
Τα θέματα βέβαια της θείας Λειτουργίας έχουν όλα ένα πολύ βαθύ νόημα, που δεν
μπορούμε εύκολα να το συλλάβωμε και να το εκφράσουμε· δεν μπορούμε πάντα να
εκφράσουμε όσα θα σκεφθούμε, γιατί όσα μπορεί να σκαφθεί ο νους δεν μπορεί να
τα εκφράσει το στόμα. Μα κι όσα μπορεί να πη το στόμα δεν μπορούμε εύκολα να τα
γράψουμε, μ’ έναν τέτοιο τρόπο όχι μόνο απλό, μα και όμορφο, έτσι που να μας
διαβάζουν όλοι με ευχαρίστηση και να μας καταλαβαίνουν. Και πριν απ’ όλα να
οικοδομούνται, γιατί σκοπός μας πάντα είναι όχι απλώς να μαθαίνουν, αλλά να
οικοδομούνται οι χριστιανοί, που θα πη να χτίζεται μέσα τους και να μεγαλώνει η
πίστη κι η ελπίδα τους στο Θεό και η αγάπη μεταξύ τους. Αμήν.
