«Οὐ φίλημα σοὶ δώσω καθάπερ ο Ιουδας», λέμε κάθε φορᾶ ποὺ
κοινωνοῦμε. Δηλαδὴ δὲν θὰ μιμηθῶ τὸν Ἰούδα ποὺ μόλις κοινώνησε, ἁμάρτησε,
(πρόδωσε μὲ φίλημα τὸν Χριστό!).
Θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ εἴμαστε πολὺ προσεκτικοὶ μετὰ τὴ Θ. Κοινωνία! ‘Ἔχουμε
βάλει μέσα μας τὸ Χριστό! Σκεφθεῖτε νὰ ὑβρίζουμε τὸν πλησίον μας, νὰ τὸν ἀδικοῦμε,
νὰ τὸν κλέβουμε! «Ἐνῶ ἔχουμε φάει «ἀμνό», νὰ γινόμαστε «λύκοι»! Ἐνῶ ἔχουμε φάει
«πρόβατο», νὰ ἁρπάζουμε σὰν τὰ λιοντάρια! Πῶς θὰ ἀπολογηθοῦμε, ὅταν κάνουμε
τέτοιες ἁμαρτίες , ἔχοντας προηγουμένως κοινωνήσει;» ( Ἅγιος Ι. P.G. 58:
508).Μιὰ τέτοια ἁμαρτία (μετὰ τὴ Θ. Κοινωνία ) ζυγίζει πολὺ βαριά!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης καυτηριάζει ἀκόμα καὶ ὅσους μετὰ τὴ Θ. Κοινωνία τὸ
ρίχνουν στὸ κρασὶ καὶ στὸ φαγοπότι, διώχνοντας ἔτσι ἀπὸ πάνω τους τὰ χαρίσματα
τῆς Θ. Κοινωνίας! «Μὴ ρίψης χαρὰν τοσαύτην, μὴ ἐκχέης, τὸν θησαυρὸν ,μὴ ἐπεισαγάγης
μέθην τὴν τῆς ἀθυμίας μητέρα, τὴν τοῦ διαβόλου χαράν, τὴν μυρία τίκτουσαν κακά.
Τὸν δὲ Χριστὸν ἔνδον ἔχων τολμᾶς ,εἰπὲ μοί, τοσαύτην ἐπεμβαλεῖν μέθην;» ( P.G.
61: 232 ) .
Καὶ ἂν ἀπὸ μόνη της ἡ τρυφὴ προκαλεῖ τὸν πνευματικὸ θάνατο ( Ἃ΄ Τιμ. 5:6
) πόσο μᾶλλον μετὰ τὴ Θ. Κοινωνία! «Καὶ εἰ ἐν ἄλλω καιρῶ τοῦτο γινόμενον ἀπολλυσι,
πολλῶ μᾶλλον μετὰ τὴν τῶν μυστηρίων κοινωνίαν». ( P.G. 61: 231 ). Ἔλαβες «ἄρτον
ζωῆς», καὶ κάνεις πράγματα ποῦ ἐπιφέρουν τὸν θάνατο; Δὲν φρίττεις, «Σὺ δὲ ἄρτον
ζωῆς λαβῶν, πράγμα θανάτου ποιεῖς, καὶ οὐ φρίττεις;». ( P.G. 61:231 ) . Γι’ αὐτὸ
καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης συνιστᾶ ἀκόμα καὶ νηστεία καὶ μετὰ τὴν Θ. Κοινωνία! Γράφει:
«Πρὶν κοινωνήσεις , νηστεύεις γιὰ νὰ κοινωνήσεις ἄξια. Ἀφότου ὅμως μεταλάβεις,
θὰ πρέπει νὰ αὐξήσεις τὴν ἐγκράτεια, γιὰ νὰ μὴν φανεῖς ἀνάξιος γι’ αὐτὸ ποὺ ἔλαβες.
Τί λοιπόν; Πρέπει νὰ νηστεύουμε καὶ μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία; Καλὸ εἶναι αὐτό, ἀλλὰ
δὲν θὰ σᾶς ὑποχρεώνω νὰ τὸ κάνετε. Ἁπλά σας συμβουλεύω νὰ μὴν τὸ ρίχνετε στὸ
φαγοπότι καὶ στὴν ἀπληστία» ( PG 61:231) .
Ἐλεημοσύνη.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τὸ θεωρεῖ ἀδιανόητο , νὰ ἔχεις κοινωνήσει, καὶ νὰ ἀδιαφορεῖς
γιὰ τὸν πλησίον σου! Νὰ βλέπεις μπροστά σου τὸ Χριστὸ γυμνὸ καὶ πεινασμένο στὸ
πρόσωπο τοῦ ἄλλου, καὶ σὺ νὰ μὴν τοῦ δίδεις σημασία! «Τί λέγεις; Ἀνάμνησιν
Χριστοῦ ποιεῖς, καὶ πένητας παρορᾶς καὶ οὐ φρίττεις;» ( P.G. 61:229 ) . «Ἂν ἔκανες
μνημόσυνο τοῦ παιδιοῦ σου ἢ τοῦ ἀδερφοῦ σου, καὶ δὲν ἔκανες, ὅπως λέει τὸ ἔθιμο,
«τραπέζι» στοὺς φτωχούς, δὲν θὰ σὲ ἔτυπτε ἡ συνείδησή σου; Ὅμως τώρα ποὺ
γίνεται «ἀνάμνηση» τοῦ Δεσπότου σου καὶ δὲν κάνεις τὸ παραμικρό!» (P.G. 229-
230 ) . «Θρέψωμεν τὸν Χριστόν, ποτίσωμεν, ἐνδύσωμεν? ταῦτα τῆς τραπέζης ἐκείνης
ἄξια» (P.G. 61: 232 ). Συνιστοῦσε μάλιστα στοὺς πιστοὺς νὰ φέρνουν τοὺς ἀρρώστους
στὸ Ναό, ὥστε ἔχοντας (οἱ πιστοὶ) προηγουμένως κοινωνήσει, νὰ δείχνουν ἀμέσως
καὶ ἐμπράκτως τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν πλησίον, βοηθώντας τοὺς ἀρρώστους!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔφθασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ εἰπεῖ, πὼς ὅποιος ἔχει
κοινωνήσει καὶ δὲν βοηθᾶ τὸν πλησίον του, κάνει μεγαλύτερο ἔγκλημα ἀπὸ τὸν ἄσπλαχνο
δοῦλο τῆς παραβολῆς! ( Μτ. 18: 23-43 ). Ἐνῶ δηλαδὴ ὁ κύριός του τοῦ χάρισε δέκα
χιλιάδες τάλαντα, αὐτὸς (ὁ δοῦλος ) δὲν ἤθελε νὰ χαρίσει στὸν συνδουλό του οὔτε
ἑκατὸ δηνάρια! «Καὶ ὁ Κύριος ὀργίσθηκε καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς βασανιστὲς» ( Μτ.
18:34 ) . Καὶ ὁ Ἅγιος Ι. σχολιάζει: «Γεύθηκες τὸ Αἷμα Δεσποτικόν, καὶ δὲν
δίδεις σημασία στὸν ἀδερφό σου; ! Δὲν ἄκουσες τί ἔπαθε αὐτὸς ποῦ ἀπαιτοῦσε τὰ ἑκατὸ
δηνάρια; ! Ἀκύρωσε τὴ «δωρεὰ» ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ κύριός του! Δὲν καταλαβαίνεις πὼς
τέτοιος εἶσαι καὶ σὺ ἀκόμα καὶ χειρότερος! Ἤσουν πάμφτωχος (ἀπὸ ἀρετὲς) «μυρίων
γέμων ἁμαρτημάτων», καὶ ὅμως ὁ Θεός σου συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες σου, καὶ σὲ
δέχθηκε στὴν «Τράπεζά» Του. Καὶ σὺ οὔτε καν συγκινήθηκες , ὥστε νὰ γίνεις πιὸ
φιλάνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον! Λοιπὸν τίποτε ἄλλο δὲν ἀπομένει καὶ γιὰ σένα, παρὰ
νὰ σὲ παραδώσουν στοὺς βασανιστές!» ( P.G.61, 230 , ἐλεύθερη ἀπόδοση ) .
Ὁ «δίσκος» στὶς ἐκκλησίες.
Ἤδη στὴν πρώτη Ἐκκλησία μετὰ τὴ μετάληψη τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἔβγαινε
«δίσκος» ὑπὲρ τῶν πτωχῶν. Καὶ ὁ «προεστῶς» «διαμοίραζε» τὰ χρήματα, εἴτε στὶς χῆρες,
ἢ στὰ ὀρφανά, ἢ στοὺς φτωχούς, ἢ στοὺς φυλακισμένους, ἢ στοὺς ξένους, ἢ στοὺς ἀρρώστους».
( Ἅγιος Ἰουστίνος , P.G. 6:429, & A΄Κορ. 16:2 -8 & Ρωμ. 15:23- 30 ) . Θὰ
θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι πὼς ὁ δίσκος στὴν ἐκκλησία ἔβγαινε ἀμέσως μετὰ τὸν
«καθαγιασμό» , στὸ «Ἀξιον Εστί», λίγο δηλαδὴ πρὸ τῆς Θ. Κοινωνίας.
Εἶχε καὶ αὐτὸ τὴ σημασία του: Τώρα ποὺ ὁ Χριστὸς θὰ σοῦ «δώσει» τὸ Σῶμα
Του, δῶσε καὶ σὺ «κάτι»!