Χρόνο με το χρόνο και από γενιά σε γενιά διαβάζουμε το Ευαγγέλιο σε νέα πλαίσια και υπό το πρίσμα σημερινών καταστάσεων, είτε είναι προσωπικές η ιστορικές. Και κάθε φορά το ένα η το άλλο εδάφιο μπορεί με διαφορετικό τρόπο να προκαλεί την προσοχή μας.
Σήμερα διαβάσαμε τήν περικοπή για τόν χορτασμό του πλήθους από τόν Χριστό. Και πιο συχνά έχουμε διαβάσει στα κείμενα τών Πατέρων και σε πνευματικούς συγγραφείς για το αίσθημα τής κατάπληξης στο έλεος του Θεού και τής δύναμης που μπορούσε να θρέψει τόσους πολλούς με τόσο λίγα, που πράγματι κάνει θαύματα σ’ έναν κόσμο τόσο πολύ αποξενωμένο από Εκείνον, όταν μοναχά μια υποψία πίστης, μια ρωγμή στήν αρματωσιά τής απιστίας μας θα του επέτρεπε να ενεργήσει.
Και σήμερα διαβάζοντας την Ευαγγελική περικοπή
με ξάφνιασαν ξανά τα λόγια του Χριστού. Οι μαθητές του κάνουν έκκληση να διώξει
τα πλήθη, επειδή η μέρα έφθασε στο τέλος της, επειδή η απόσταση από το μέρος
που βρίσκονται μέχρι τα γειτονικά χωριά είναι μεγάλη, η κούραση και το σκοτάδι
θα τους καταβάλλουν εάν παραμείνουν εκεί περισσότερο. Και όμως, έμειναν χωρίς
φαγητό μια ολόκληρη μέρα, ακούγοντας τον ζωηφόρο λόγο του Χριστού.
Και ο Χριστός λέει στους μαθητές: Όχι, δεν
χρειάζεται να φύγουν· δώστε τους εσείς να φάνε.. Πως μπορούν να θρέψουν ένα
πλήθος τόσο μεγάλο; Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ενώ το μόνο που έχουν
είναι πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Και εδώ είναι η πρόκληση που απευθύνει ο
Χριστός σ’ εκείνους και σ’ εμάς. Ναι - ο Θεός μπορεί να πραγματοποιήσει αυτό το
θαύμα· αλλά όχι αν δεν συμβάλλουμε σ’ αυτό απλόχερα και μ’ ανοιχτή καρδιά. Δεν
είπε στους μαθητές Του: Κρατήστε όσο περισσότερα τρόφιμα μπορείτε για σας, και
δώστε τα υπόλοιπα, ο,τι απέμεινε στους άλλους. Τους λέει: Πάρτε ο,τι έχετε και
δώστε τα όλα…
Αυτό δεν μας λέει ο Χριστός, με πολύ ιδιαίτερο
τρόπο, σε εποχές που είμαστε τόσο ασφαλείς, τόσο πλούσιοι, και όταν καθημερινά
ακούμε για πείνα, δυστυχία, για θάνατο από ασιτία εκατοντάδων ανθρώπων. Και
αυτό που απλά μας λέει ο Θεός είναι: δώστε ο,τι μπορείτε και άφηστε με μετά να
ενεργήσω· μην μου ζητάτε να κάνω ένα θαύμα, ενώ μπορείτε να το κάνετε μόνοι
σας.
Οι Απόστολοι μπορούσαν να κάνουν λίγα
πράγματα· μπορούσαν να μοιράσουν πέντε άρτους και δύο ψάρια· αλλά εμείς
μπορούμε να μοιράσουμε τόσα πολλά! Εάν οι καρδιές μας ήταν ανοιχτές, ο Θεός θα
έκανε τις πέτρινες καρδιές μας καρδιές ζωντανές, αν είχαμε μάθει τι σημαίνει να
είμαστε γενναιόδωροι και υπεύθυνοι ο ένας προς τον άλλον, αν είχαμε μάθει λίγο,
τόσο λίγο! – ν’ αγαπάμε στην πράξη τον πλησίον μας, τότε δεν θα υπήρχε πείνα
στον κόσμο.
Και αυτό που μας λέει σήμερα το Ευαγγέλιο,
είναι , «κοιτάξτε γύρω σας»· σε κάθε πρόσωπο που πεινάει, που δεν έχει στέγη,
που βρίσκεται σε ανάγκη και θυμηθείτε ότι καθένα από αυτά τα πρόσωπα είναι δική
σας ευθύνη, η πείνα τους, η έλλειψη στέγης, η δυστυχία τους είναι αποτέλεσμα
του πλούτου, της άνεσης, και της άρνησής σας να μοιραστείτε, να προσφέρετε, όχι
να δώσετε περισσότερο απ’ ο,τι έχετε -απλά να δώσετε.
Αν μοναχά θυμόμασταν, καθώς ένας Άγιος, του
οποίου το όνομα δεν θυμάμαι τώρα, γράφει σ’ ένα κείμενό του, ότι όποτε τρώει
μια μπουκιά που δεν του είναι απαραίτητη, όποτε αποκτά η κατέχει ο,τιδήποτε
πέρα από τις απόλυτες ανάγκες του, το κλέβει από τους πεινασμένους, από τους
άστεγους, από αυτούς που δεν έχουν ρούχα – είναι κλέφτης.
Δεν απευθύνεται ακριβώς αυτό σε μας απ’ ότι
στον ασκητή;
Ας προβληματιστούμε, επειδή συμπεριφέρομαστε
σαν ανόητοι, ανάξιοι οικονόμοι· υπάρχει κάτι παρόμοιο όπως η διαχείριση του
πλούτου- πνευματικού, συναισθηματικού, ηθικού και υλικού. Θυμάστε πιθανόν την
ιστορία του ανάξιου, απίστου οικονόμου που γέλασε τον κύριο του, τον έκλεψε,
και όταν επρόκειτο ν’ απολυθεί επειδή ο κύριος του ανακάλυψε την ατιμία
του,κάλεσε τους ανθρώπους που του χρωστούσαν χρήματα και μείωσε το χρέος τους.
Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε να μάθουμε. Στράφηκε στους ανθρώπους, και
έδωσε όποια βοήθεια μπορούσε· εμείς δεν το κάνουμε. Ας μας προβληματίσουν τα
λόγια του Χριστού: Δεν χρειάζεται να φύγουν μακρυά μου για να φάνε· δώστε τους
ο,τι χρειάζονται.. Και αν κοιτάξουμε γύρω μας, όχι μακρυά, αλλά ακριβώς δίπλα
μας, τις ανάγκες των ανθρώπων που πεινάνε, που είναι άστεγοι, που είναι
στερημένοι από δικαιώματα, η απλά τους γείτονες μας που είναι κάποιες φορές
τόσο μοναχικοί, που χρειάζονται έναν λόγο παρηγοριάς, φιλία, αλληλεγγύη, θα
μπορούσαμε να κάνουμε πράξη την εντολή του Χριστού.
Ας μην ξεγελιόμαστε, δεν θα γίνει αυτό με
λόγια παρηγοριάς, μ’ ευγενικές χειρονομίες. Ο Χριστός είπε: Δώστε ο,τι έχετε
και ίσως θα πει σε μας εκτιμώντας την λιγοστή πίστη που έχουμε, την στενότητα
και την σκληρότητα της καρδιάς μας: Δώστε ο,τι είναι περιττό στη ζωή σας, ο,τι
ξοδεύετε για τον εαυτό σας χωρίς να χρειάζεται, δίχως ν’ αντλείται απ’ αυτά
αληθινή χαρά και ικανοποίηση- δώστε τα και τότε αφήστε το Θεό να ολοκληρώσει το
δώρο Του, να κάνει τα υπόλοιπα.
Αυτή είναι η κρίση του Θεού επάνω μου· είναι
επίσης το κάλεσμα που απευθύνει στον καθένα από σας. Αμήν.
