Δεν μπορεί ο άνθρωπος όμως να επιστρέψει στο
Θεό και να τον συναντήσει χωρίς προηγουμένως να συναντήσει το συνάνθρωπο, γι'
αυτό το επόμενο βήμα στην πορεία για τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό
είναι ακριβώς η συνάντηση με το συνάνθρωπο.
Θέμα της τρίτης Κυριακής του Τριωδίου είναι η
κρίση που θα βασιστεί αποκλειστικά στην αγάπη που ο άνθρωπος έχει δείξει για το
συνάνθρωπό του και που τελικά μεταβαίνει σ' αυτόν τον ίδιο το Θεό· "ἐφ' ὅσον
ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου, ἐμοί ἐποιήσατε" ( [=αφού το κάνατε
σε έναν από αυτούς τους αδελφούς μου, σε μένα το κάνατε] Ματθ. 25,40).
["Νεκρός": το ευαγγέλιο που διαβάζουμε αυτή την Κυριακή εδώ (αρχαίο
και μετάφραση). Για τις παραπομπές στην Καινή Διαθήκη, μπείτε εδώ].
Η αγάπη είναι από το Θεό και όποιος αγαπάει το
Θεό είναι παιδί του Θεού και γνωρίζει το Θεό, εκείνος που δεν αγαπά, δεν
γνωρίζει το Θεό γιατί ο Θεός είναι αγάπη (Α' επιστολή Ιωάννου, 4, 7-8).
Αποκτούμε επίγνωση των μυστηρίων του Θεού όταν είμαστε ενωμένοι με την αγάπη
(προς Κολοσσαείς 2,2). Ο Θεός μένει μέσα μας όταν αγαπιόμαστε μεταξύ μας (Α'
Ιωάν. 4, 12). Μόνο ενωμένοι γινόμαστε κατοικητήριο του Θεού (Έφ. 2,22). Αν το
να μείνουμε στο Θεό εξαρτάται από την αγάπη και η αγάπη από την τήρηση των
εντολών και η εντολή είναι να αγαπούμε ο ένας τον άλλο, το να μείνουμε κοντά
στο Θεό εξαρτάται από την αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλο.
"Ὅθεν ὅποιος ἔχει αὐτήν τήν εὐλογημένην ἀγάπην πρῶτον εἰς τόν Θεόν καί
δεύτερον εἰς τόν ἀδελφόν του τόν χριστιανόν, αὐτός ἀξιώνεται καί δέχεται τήν
Παναγίαν Τριάδα μέσα εἰς τήν καρδίαν του".
Υπάρχουν πολλά χωρία στη Γραφή όπου φαίνεται
να απαιτείται για την τελειότητα μόνο η αγάπη για τον πλησίον ενώ η αγάπη για
το Θεό παρασιωπάται, αν και ο νόμος και οι προφήτες κρέμονται και από τις δυο
αυτές εντολές. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή αυτός που αγαπάει τον πλησίον πρέπει
πάνω από οτιδήποτε άλλο να αγαπάει αυτή την ίδια την αγάπη. Όμως η αγάπη είναι
ο Θεός "και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ".
Αγκάλιασε την αγάπη του Θεού και αγκαλιάζοντας
την αγάπη αγκαλιάζεις τον ίδιο το Θεό.
Η αγάπη για το Θεό δεν μπορεί να τελειωθεί
παρά μόνο όταν ο άνθρωπος αγαπάει τον πλησίον του και πλησίον δεν πρέπει να
θεωρούνται μόνον οι φίλοι μας ή οι γνωστοί μας, αλλά όλοι οι άνθρωποι με τους
οποίους έχουμε κοινή φύση, είτε είναι εχθροί, είτε είναι σύμμαχοι, είτε ανήκουν
στην ίδια κοινωνική τάξη με μας, είτε όχι, γιατί μας έφτιαξε ο ίδιος δημιουργός
και μας έδωσε πνοή ζωής, γιατί όλοι χαιρόμαστε τον ίδιο ουρανό και την ίδια
ατμόσφαιρα, τις ίδιες ημέρες και τις ίδιες νύχτες, και αν και μερικοί είναι καλύτεροι
και άλλοι χειρότεροι, μερικοί δικαιότεροι και άλλοι λιγότερο δίκαιοι, ο Θεός
είναι πλουσιοπάροχος και καλός σε όλους.
Όταν αγαπάει κανείς πραγματικά δεν εξαρτάται η
διάθεσή του για τους ανθρώπους από τις απόψεις τους αλλά, αποβλέποντας στην
ανθρώπινη φύση που όλοι έχουμε κοινή, αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους.
Το όραμα του αγίου Μακάριου του Αιγύπτιου,
όπου η Κόλαση συνδέεται με τη μοναξιά (λεπτομέρειες εδώ)
Εκείνος που αγαπάει το Θεό δεν μπορεί να μην
αγαπάει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Εκείνος που αγαπάει το Θεό έχει
προαγαπήσει τον αδελφό του, γιατί η δεύτερη αγάπη είναι απόδειξη της πρώτης.
Εκείνος που λέει ότι αγαπάει τον Κύριο και οργίζεται κατά του αδελφού του
μοιάζει με υπνοβάτη.
Εκείνος που έχει συνηθίσει να αγαπάει το Θεό
στο συνάνθρωπο, επεκτείνει σ' αυτόν τις εκδηλώσεις της αγάπης του με την ίδια
διάθεση με την οποία πλησιάζει το Χριστό.
Φαντάσου έναν κύκλο σημειωμένο πάνω στο χώμα,
λέει ο (άγιος) Δωρόθεος. Υπόθεσε ότι ο κύκλος είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο
του κύκλου είναι ο Θεός. Ένας αριθμός γραμμών οδηγούν από την περιφέρεια στο
κέντρο και αυτές οι γραμμές αντιπροσωπεύουν τους δρόμους της ζωής που οι
άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν. Στην επιθυμία τους να πλησιάσουν το Θεό οι
άγιοι προχωρούν ακολουθώντας αυτές τις γραμμές προς το κέντρο του κύκλου. Έτσι,
όσο πιο πολύ προχωρούν τόσο πιο πολύ πλησιάζουν ο ένας τον άλλο και το Θεό. Όσο
πιο κοντά έρχονται στο Θεό τόσο πιο κοντά έρχονται στον άνθρωπο. Αυτή είναι η
φύση της αγάπης, όσο πιο πολύ ενωνόμαστε με το συνάνθρωπο τόσο περισσότερη
είναι η ένωσή μας με το Θεό.
Δείχνουμε αγάπη στο συνάνθρωπο όταν του
δίνουμε κάτι που έχουμε εμείς και που εκείνος το έχει ανάγκη· "επείνασα
και εδώκατέ μοι φαγείν" (Ματθ. 25, 35).
"Εγώ έχω ένα ψωμί να φάω, εσύ δεν έχεις.
Ανίσως και σου δώσω κομμάτι και εσένα όπου δεν έχεις, έ, τότε φανερώνω πως σε
αγαπώ. Αμή εγώ να φάω όλο το ψωμί και εσύ να πείνας, τι φανερώνω; φανερώνω πώς
η αγάπη όπου έχω εις εσένα είναι ψεύτικη. Έχω δυο ποτήρια κρασί να πιω, εσύ δεν
έχεις. Ανίσως και σου δώσω και εσένα, από αυτό να πιεις, τότε φανερώνω πως σε
αγαπώ, αμή ανίσως και δεν σε δώσω εσένα, είναι κάλπικη η αγάπη. Αμή εγώ να έχω
τα φορέματα μέσα εις το σεντούκι φυλαγμένα να τα τρώγει το σκουλήκι και εσύ να
περιπατείς γυμνός, είναι κάλπικη η αγάπη. Εσύ είσαι λυπημένος, απέθανε η μητέρα
σου, ο πατέρας σου ή το παιδί σου ή άρρωστος είσαι. Ανίσως και έλθω να σε
παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή η αγάπη. Αμή ανίσως εσύ κλαίης και θρηνείς, και
εγώ κάθομαι τρώγω, πίνω, χορεύω, τραγουδώ, ξεφαντώνω, είναι ψεύτικη η
αγάπη" [άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός]. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
