Ό,τι κάνετε σ' έναν απ' αυτούς τους ελαχίστους
το κάνετε σε μένα. Και αν αυτός δεν είναι ο Παύλος, όμως είναι κάποιος πιστός,
κι αν ακόμα είναι ασήμαντος, όμως "ο Χριστός δι' αυτού παραγίνεται".
Όποιος δέχεται αυτούς τους ελάχιστους για το
Χριστό και όχι για κάποιον άλλο λόγο, δέχεται το Χριστό.
Όποιος λοιπόν πέφτει στα πόδια των αδελφών,
αγγίζει το Χριστό, παρακαλεί το Χριστό. Με τον ίδιο τρόπο, όταν εκείνοι χύνουν
δάκρυα, γι' αυτόν είναι ο Χριστός που υποφέρει και που προσεύχεται γι' αυτόν
στον Πατέρα.
Ο Αβραάμ αναζητώντας ξένους να τους
φιλοξενήσει δεχθηκε και περιποιήθηκε αυτόν τον ίδιο το Θεό και ο Λώτ δέχθηκε
τους αγγέλους και εμείς αν θα δεχθούμε τους ανθρώπους, θα δεχθούμε το Χριστό.
Οι μοναχοί που γνώριζαν καλά πώς θα
συναντούσαν ασφαλώς το Χριστό αν πλησίαζαν με αγάπη το συνάνθρωπο, όταν τους
ρωτούσαν πώς κατόρθωναν να υπηρετούν με τόση προθυμία τους ανθρώπους,
απαντούσαν: "Ουδέποτε ανθρώποις με δουλεύειν εννενόηκα, αλλά τώ Θεώ".
Αυτοί λένε και σε μας: "Δει ερχομένους τους αδελφούς προσκυνείν· ού γάρ
αυτούς αλλά τον Θεόν προσεκύνησας είδες γάρ φησιν τον αδελφόν σου, είδες τον
Θεόν σου".
Πραγματικά, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να
συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό. Πολύ συχνά εμείς "οι χριστιανοί"
όταν αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που αρνιούνται ή αμφιβάλλουν για την Ανάσταση
του Χριστού τους βομβαρδίζουμε με διαλεκτικά πυροτεχνήματα χωρίς να
υποπτευόμαστε πόσο είμαστε, όταν το κάνουμε αυτό, κύμβαλα αλαλάζοντα, χωρίς να
υποπτευόμαστε ακόμη ότι αυτό που τους παρουσιάζουμε ως τον αναστημένο Χριστό
δεν είναι παρά ένα αξιοθρήνητο διανοητικό σχήμα, ένα παιδικό δημιούργημα της
φαντασίας μας, ένα θλιβερό είδωλο, γιατί τον πραγματικό Χριστό δεν τον έχουμε
δει, και δεν τον έχουμε δει γιατί δεν έχουμε κοιτάξει ποτέ βαθιά στα μάτια το
συνάνθρωπό μας. Τα διανοητικά μας επιχειρήματα είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι
δεν έχουμε πραγματικά συναντήσει το Χριστό, γιατί αν τον είχαμε πραγματικά
συναντήσει θα τον συναντούσαμε και πάλι στο πρόσωπο αυτού του αρνητή ή του
αμφισβητία και αντί να τον αντιμετωπίζουμε σαν εχθρό που πρέπει να
κατατροπώσουμε θα τον αποκαλούσαμε, σαν τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, "χαρά
μου" και τότε αυτός θα ένιωθε ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπουμε τον
αναστημένο Χριστό και θα τον έβλεπε και εκείνος.
