- Με την πίστη, παιδί μου Ανάργυρε, μπορείς να
κάνεις τα αδύνατα, δυνατά. Βέβαια, εμείς δεν έχουμε τόσο μεγάλη πίστη, για να
μετακινήσουμε ακόμη και βουνά. Ούτε να κάνουμε μεγάλα θαύματα, που κάνουν οι Άγιοι
του Θεού, με την Χάρη του καλού μας Θεού.
Μπορούμε, όμως, και εμείς οι αμαρτωλοί, όπως είμαι εγώ, όταν ακουμπήσουμε τις
ελπίδες μας στο Χριστό, να πετύχουμε θαυμαστά πράγματα και να αντιμετωπίσουμε
καταστάσεις και γεγονότα, που αφήνουν ακόμη και τους επιστήμονες άναυδους και
σηκώνουν ψηλά τα χέρια!
Αυτά και άλλα πολλά, μου ’λεγε σε μία συζήτηση που κάναμε μία ημέρα στο
Μοναστήρι τού Αγίου Νικολάου στα
Καλλίσια Αττικής, η οποία είχε σαν θέμα την δύναμη της Πίστεως στον Χριστό μας.
Και ενώ ο άγιος πατέρας συνέχιζε να μου
αναπτύσσει το θέμα κι εγώ τον κοίταζα κατάματα, ως συνήθως, προσπαθώντας να
διαβάσω τη σκέψη του, ο μακαριστός Γέροντας με παρατήρησε, γιατί τον κοιτάζω
έτσι στα μάτια. Και πρόσθεσε:
-Δεν με πιστεύεις; Άκουσε να σου διηγηθώ κάτι που συνέβη σε μένα τον ίδιο και
θα δεις πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της Πίστεως: Είχα βγάλει στο κεφάλι μου μία
μεγάλη ελιά, σαν ρεβύθι, η οποία συνεχώς μεγάλωνε και πονούσα πολύ. Γνώριζα, με
την Χάρη που μου έχει δώσει ο Θεός, ότι έπρεπε να αφαιρεθεί, γιατί θα
εξελίσσετο σε κακοήθη.
Συμφώνησαν μαζί μου και οι γιατροί και γι’
αυτό μου έκλεισαν ημερομηνία για χειρουργείο. Στο χειρουργείο, όμως, εγώ
διεφώνησα μαζί τους. Εκείνοι
επέμεναν να γίνει αφαίρεση της ελιάς με τοπική νάρκωση, γιατί και η διάρκεια
της επέμβασης θα ήταν μεγάλη, και οι πόνοι της επέμβασης αφόρητοι.
Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι, ούτε αφαίρεση
θα κάνετε, ούτε νάρκωση. Αλλά θα την καυτηριάσετε με διαθερμοπληξία. Οι γιατροί
τρόμαξαν και μου είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι επιστημονικώς αδύνατον. Εγώ,
όμως, επέμενα και επειδή ήσαν δικά μου παιδιά, δεν ήθελαν να με στενοχωρήσουν
και μου είπαν: «Θα την κάνουμε με δική σας ευθύνη».
Έκαναν τον σταυρό τους και άρχισαν. Εγώ
έκλεισα τα μάτια μου και μπροστά μου φαντάστηκα τόν Εσταυρωμένο
Ιησού σε ένα μεγάλο Σταυρό και με
μεγάλη πίστη έλεγα, συνεχώς μέσα μου: Κύριε ημών Ιησού
Χριστέ, ελέησόν με. Οι γιατροί με αγωνία και με χέρια που έτρεμαν συνέχιζαν την
καυτηρίαση, ενώ το χειρουργείο είχε «ντουμανιάσει» από καπνό και οσμή ψημένου
κρέατος!
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η πίστη μου και έφθασα
σε τέτοιο σημείο, που δεν αισθανόμουν σχεδόν τίποτε! Αντίθετα, τους γιατρούς
τους είχε κόψει κρύος ιδρώτας. Δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Συνέχεια με ρωτούσαν, εάν αισθάνομαι καλά και εγώ τους έλεγα: Προχωρήστε. Η
επέμβαση διήρκεσε περισσότερο από 3/4 της ώρας. Όταν
τελείωσε, σηκώθηκα ήρεμος και γελαστός και αφού ευχαρίστησα τον Θεόν και τους
γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα!
Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ανάργυρε, τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος, όταν έχει
πίστη στο Θεό; Γι’ αυτό και εσύ να πιστεύεις και να μη φοβάσαι τίποτε στη ζωή
σου, γιατί ο Θεός είναι μεγαλύτερος από όλους και από όλα!
ΠΗΓΗ
