ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

https://www.youtube.com/embed/uluS9qeIpHs " frameborder="0" allowfullscreen>

  Μια φορά, ο Αββάς Αγάθωνας, πήγαινε στην πόλη να δώσει το εργόχειρό του και να προμηθευτεί το λίγο ψωμάκι του, βρήκε κοντά στην αγορά ένα πτωχό γέρο ανάπηρο. -Για την αγάπη του Θεού, Αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον Όσιο, μη με αφήσεις και εσύ αβοήθητο τον δυστυχή, πάρε με κοντά σου. Ο Αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του εκεί που αράδιασε τα καλάθια του για να τα πουλήσει. -Πόσα λεπτά πήρες, Αββά; Τον ρωτούσε ο γέρος κάθε φορά που έδινε ένα καλάθι. -Τόσα, του έλεγε ο Όσιος. -Καλά είναι. Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίττα, Αββά; Έτσι για να δεις καλό, που έχω από χθες βράδυ να φάγω. -Μετά χαράς, έλεγε ο Όσιος και έκανε αμέσως την επιθυμία του. Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι σε κάθε καλάθι που πουλούσε εξόδευε τα χρήματα, χάρη του προστατευόμενού του, εώς ότου έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα ο Όσιος χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του ούτε δίλεπτο. Και το σπουδαιότερο πως το έκανε με μεγάλη προθυμία, ενώ ή...

Βολιδοσκοπήσατε από που ξεκινάει η υπακοή. Από την Τριαδική Θεότητα. Ο Χριστός λέει ότι «ήρθα να κάνω όχι το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντος με» (Λουκ. 22, 42). Από εκεί αρχίζει η υπακοή. Γι’ αυτό και οποίος κάνει υπακοή, γίνεται μιμητής του Χριστού! Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη  (Λόγοι Διδαχής περί υπακοής) ΠΗΓΗ

   Μια μέρα, καθώς προσευχόταν [ο Άγιος Συμεών]  με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε  ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός! και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και  νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του  το φως εκείνο που του  εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται  πιο λαμπερός κι αισθανόταν  τον εαυτό του μ’ ολόκληρό το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.    Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος...

Είπε ο αββάς Ησαϊας: «Τη σιωπή να την αγαπάς περισσότερο από το λόγο, γιατί η σιωπή φέρνει θησαυρό ,ενώ η ομιλία τον διασκορπίζει». Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της Σκήτης: «Γιατί οι δαίμονες σε φοβούνται τόσο πολύ;» Του απαντά ο Γέροντας: «Από την ώρα που έγινα μοναχός προσπαθώ να μην επιτρέπω την οργή να ανέβει στο στόμα μου (Πρβλ.Ψαλμ. 149, 6.)». Έλεγε πάλι ότι τριάντα χρόνια έχει από τότε που αντιλαμβάνεται την παρουσία της αμαρτίας στη σκέψη του, ποτέ όμως δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του ούτε σε επιθυμία ούτε σε οργή. Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους». Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν):«Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά». Είπε ακόμη ο Γέροντας ότι ένας αδελφός ρώτ...

  ΤΟΝ 4ο αιώνα στις ερήμους της Θηβαϊδος και της Νιτρίας ζούσαν περίφημοι και πνευματοφόροι ασκητές. Ένας απ' αυτούς ήταν και ο πρεσβύτερος Ευλόγιος. Αυτός, όταν λειτουργούσε, έπαιρνε τόση χάρη γνώσεως, ώστε καταλάβαινε την ψυχική κατάσταση κάθε μοναχού, πού πλησίαζε για νά μεταλάβει, και ανάλογα τον συμβούλευε: Πώς τόλμησες νά προσέλθει ς στα άγια Μυστήρια έχοντας τη διάνοια μολυσμένη; Εσύ αυτή τη νύχτα είχες λογισμούς πορνείας". Εσύ πάλι", έλεγε σε κάποιον άλλο, "σκεφτόσουνα πώς δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον αμαρτωλό και στο δίκαιο, όταν προσέρχεται στη θεία χάρη". Κι εσύ", παρατηρούσε έναν τρίτο, "αμφέβαλλες αν θα σε αγιάσει ή θεία Κοινωνία". Απομακρυνθείτε λοιπόν από τα άγια Μυστήρια και μετανοήστε ολόψυχα, για νά συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας και νά γίνετε άξιοι της Κοινωνίας τού Χριστού. "Αν δεν καθαρίσετε τις ψυχές σας, δεν μπορείτε νά πλησιάσετε τη χάρη τού Θεού". Ένας άλλος πρεσβύτερος, ο Πιαμμωνάς, πού κατοικούσε κοντά στη Διο...

  ΤΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΛΑΓΙΩΡΓΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2023 ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ Του 2ου ΚΥΚΛΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ****************** COPYRIGHT 2023 ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ------------------------------------ https://salpismata.blogspot.com/ ----------------------------------- ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ **************

  Οι Νέοι Μάρτυρες της εκκλησίας του Χριστού πρόσφεραν το είναι τους και το αίμα τους για να γιγαντώσει το αειθαλές δένδρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια και για την ορθοδοξία και για το ελληνικό γένος ο Θεός οικονόμησε και εμφανίστηκαν οι γίγαντες αυτοί άνδρες και γυναίκες και βροντοφώναξαν με τα έργα τους «Χριστιανοί γεννηθήκαμε και Χριστιανοί θέλουμε να πεθάνουμε». Μαρτύρησαν για την πίστη, την αγάπη στον Χριστό, τον θείο νυμφίο και αρχηγό της Ζωής. Στο μαρτύριο τους οδήγησε η ακλόνητη πίστη και υπέροχη αγάπη στον Κύριο Ιησού Χριστό. Η πίστη στην ορθοδοξία ήταν η κινητήριος δύναμη που τους παρακινούσε να πολεμήσουν για   την ελευθερία της πατρίδος. Δεν προδίδουμε τον Χριστό ,δεν αλλαξοπιστούμε, έλεγαν. Πολεμούμε για την Ελευθερία της Ελλάδος.            Επικρατεί μια σύγχυση. Πολλοί συγχέουμε δυο έννοιες: Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες. Δικαιολογημένα γιατί και οι δυο...

Αθανάσιου Γκάτζιου  Πατέρας και γιος συμμετείχαν στη θεία Λειτουργία ο ένας δίπλα στον άλλον. Ξαφνικά ο γιος σκουντά το πατέρα και γελά. «Μπαμπά, κοίτα αυτόν τον κύριο, τον πήρε ο ύπνος!» Ο πατέρας ρίχνει ένα αυστηρό βλέμμα στο γιο του και τού λέει: «Θα ήταν προτιμότερο να κοιμάσαι βαθιά παρά να μιλάς άσχημα για τους άλλους.»                                                            ● Μερικοί μοναχοί επισκέφτηκαν κάποτε τον αββά Ποιμένα και τον ρώτησαν: «Αββά, κατά τη γνώμη σου, αν ο αδελφός κοιμηθεί στην Εκκλησία στην ώρα της ακολουθίας, θα πρέπει να τον σκουντήσουμε για να ξυπνήσει;» Περιμένοντας την απάντηση, τα μάτια των αδελφών ανοίχτηκαν διάπλατα και τα αυτιά τεντώθηκαν ...

... Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία. Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη». Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας. Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει. Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν. Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτ...

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου.   Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πως ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία. Ε, όλο το νευρικό σύστημα το δικό της επηρέασε το νευρικό σύστημα του εμβρύου της. Οπότε, όταν γεννηθεί το παιδί και μεγαλώσει, παίρνει μέσα του και τα βιώματα της μητέρας του, δηλαδή άλλου ανθρώπου.  Δημιουργείται μια κατάσταση στην ψυχή του ανθρώπου εξαιτίας των γονέων του, που την παίρνει μαζί του σ  ὅλη του τη ζωή, αφήνει ίχνη μέσα του και πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή του είναι απόρροια της καταστάσεως αυτής.  Τα φερσίματά του έχουν άμεση σχέση με την κατάσταση των γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, αλλά δεν διορθώνεται. Εδώ βρίσκεται μεγάλο ...

Η προσευχή είναι μία εσωτερική κίνηση τής ψυχής για επικοινωνία μέ τον Θεό… Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά «να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του» και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του. Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής: Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας, γιατί μή ξεχνάμε ότι και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό… Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους.Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς ...

   Κάποια φορά ο Γέρων Πορφύριος ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά τέκνα του να πάνε σ’ ένα μοναστήρι, για να τελέσουν ένα Εσπερινό. Αρχικά, είπαν να πάνε με τα πόδια. Αφού, όμως, περπάτησαν κάποια απόσταση κι επειδή ο Γέρων Πορφύριος ήταν κουρασμένος, σκέφτηκαν, μια και το μοναστήρι εκείνο ήταν κάπως μακριά, να βρουν ένα μεταφορικό μέσον, αντί να πάνε με τα πόδια. Εκείνη την ώρα φάνηκε από μακριά ένα ταξί. Είπαν τότε στον Γέροντα οι συνοδοί του – και οι τρεις λαϊκοί, όχι κληρικοί– να κάνουν ένα νεύμα στο ταξί να σταματήσει, για να ρωτήσουν τον οδηγό αν μπορούσε να τους μεταφέρει στο μοναστήρι. «Μη φοβάστε», τους είπε, «θα σταματήσει μόνος του ο οδηγός του ταξί. Αλλά, όταν θα μπούμε στο ταξί, να μη μιλήσει κανένας σας στον οδηγό, μόνο εγώ θα του μιλήσω». Έτσι κι έγινε. Σταμάτησε ο οδηγός του ταξί, χωρίς αυτοί να του κάνουν νεύμα, μπήκαν μέσα και ο πατήρ Πορφύριος είπε στον οδηγό τον προορισμό τους. Μόλις ξεκίνησαν, ο οδηγός του ταξί άρχισε να καταφέρεται εναντίον τω...

Η ανθρώπινη αντοχή δεν επιτρέπει στην ψυχή και στο σώμα συνεχή ένταση.  Αυτό η Εκκλησία ως μάνα το γνωρίζει καλά.  Κάποιες όμως φορές χρειάζεται η έντονη προσοχή, η προσεκτική ακρόαση και θέαση των τελουμένων. Μια τέτοια στιγμή είναι, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η Αγία Αναφορά. Το μέρος εκείνο που αρχίζει μετά το «Πιστεύω..» και τελειώνει με το «Άξιον Εστίν…» Ο Κύριος Ιησούς, κινούμενος από τη χωρίς όρια αγάπη Του, έρχεται προς εμάς, προσφέροντας για «βρώσιν και πόσιν» τον εαυτό Του. Η επαναλαμβανόμενη θυσία του Γολγοθά, είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας, πάνω στην Αγία Τράπεζα, στην κάθε Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Κι όμως … η άγνοια, η αδιαφορία ή η επιπολαιότητά μας, κάνει το νου να μη συμμαζεύεται και την καρδιά να περιπλανιέται.  Άλλα σκεφτόμαστε κι άλλα ποθούμε, ακόμα και την πανίερη αυτή ώρα. Η κλήση του διακόνου, όπως τότε του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, να σταθούμε με την πρέπουσα προσοχή και να είμαστε εκεί με το σεβασμό που αρμόζει γί...

  Πολλές εἶναι οἱ παγίδες που στήνει ὁ διάβολος, για να πιάσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί νά τίς ὁδηγήσει στόν ὄλεθρο. Δυό ἀπ᾿ αὐτές εἶναι ἡ ἀργία καί ἡ πολυπραγμοσύνη. Καί ἡ ἀργία, δηλαδή τό νά κάθεται κανείς καί νά σαπίζει σέ μιά ἀξιοκατάκριτη ἀπραξία, καί ἡ πολυπραγμοσύνη, δηλαδή τό νά μπλέκεται κανείς μέ χίλιες ὑποθέσεις καί δουλιές, εἶναι ἐμπόδια γιά τή σωτηρία. Πολλοί χριστιανοί, προπαντός οἱ νέοι, περνᾶνε τή μέρα τους χωρίς ἐργασία. Περπατᾶνε στίς πλατεῖες, μιλᾶνε γιά τά διάφορα νέα, κοροϊδεύουν τούς διαβάτες, καί ὅταν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία, τό κάνουν γιατί δέν ἔχουν νά κάνουν τίποτ᾿ ἄλλο. Ἔτσι σπαταλᾶνε τό χρόνο τους χωρίς κανένα κέρδος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα στή Σοφία Σειράχ λέει, ὅτι «πολλήν κακίαν ἐδίδαξεν ἡ ἀργία»1. Θά λέγαμε, ὅτι ὁ διάβολος ἄνοιξε ἕνα σχολείο πονηρίας καί κακίας, καί ἐπειδή εἶδε πώς δέν ἐπαρκοῦσε ὁ ἴδιος γιά ὅλα τά μαθήματα τοῦ κακοῦ, ἔβαλε τήν ἀργία σάν βοηθό-δάσκαλο, γιά νά κάνει αὐτή ὅσα μαθήματα δέν πρόφταινε νά κάνει ἐκεῖνος! Σ᾿ αὐτό λοιπόν τό σχολείο ...