Αυτό είναι το µεγάλο θέµα και δεν είναι τα τόσα άλλα µέ τα οποία ασχολούµεθα. Εδώ
είναι η ουσία, εδώ είναι το παν. Θεός συγκαταβαίνων, ταπεινούµενος, παροικών εν
τω Σπηλαίω και εν τη Φάτνη, για να ενωθεί µαζί µας, για να µάς ανεβάσει σε κάτι
καλύτερο. Το τονίζουµε αυτό και σήµερα, επειδή µάς το τόνισαν το Ευαγγέλιό µας και
η Υµνολογια µας, ότι αυτό είναι το Ευγγέλιο, δηλαδή το άγγελµα το µοναδικό για
τον άνθρωπο, να νοιώσουµε την αγάπη του Θεού.
Είµαστε προσκολληµένοι, εµείς οι άνθρωποι, και δεµένοι µέ πολλά πράγµατα, µέ
πολλά είδωλα. Έστω κι αν λέµε ότι δεν προσκυνούµε τα είδωλα, στην
πραγµατικότητα πολλοί από µάς λατρεύουµε µέ απέραντη αφοσοίωση ποικίλα είδωλα,
την σάρκα µας, το εγώ µας, το χρήµα µας. Έχουµε τόσες θρησκείες! Αλλά το ζήτηµα
είναι ότι είναι καµουφλαρισµένες, και ο πονηρός µάς κάνει να µή λέµε ότι
είµαστε ειδωλολάτρες, αλλά µάς κάνει στην πράξη τέτοιους. Λατρεύουµε λοιπόν τις
ανέσεις, τις συµβατικότητες, τις µικρότητες, την σχετικοκρατία, την
συµφεροντολογία. Αυτά είναι τα κάστρα, τα οποία έχουµε µέσα µας οχυρωµένα, τα
οποία δεν εννοούµε να τα αφήσουµε πολλές φορές, παρ’ όλο που στην επιφάνεια
βάζουµε ένα επίχρισµα ευλαβείας και µιά συµβατικότητα θρησκευτικοφανείας.
Η µεγάλη γιορτή έρχεται να µάς πει, µέσα στην συγκλονιστική απλότητα του
Σπηλαίου, ότι στην καινούρια κτίση, στην νέα θρησκεία, που λέγεται
Χριστιανισµός, δεν έχουν τόπο οι συµβατικότητες, η σχετικοκρατία των τύπων. Για
να µπείς στο Σπήλαιο, χρειάζεται αγνή καρδιά. Το µονοπάτι της αγνότητος της
ψυχής και των διαθέσεων, αυτό µάς προσεγγίζει προς την Βηθλεέµ. Και µόνο
εκείνοι οι οποίοι έχουν το σθένος, τη δύναµη, την ειλικρίνεια να ξεκολλήσουν το
άτοµό τους απ’ τα είδωλα, να απαλλαγούν από την λατρεία του Εγώ και του
χρήµατος, αυτοί µπορούν ν’ αντικρύσουν το Βρέφος, αυτοί µπορούν να συλλάβουν το
νόηµα της πίστεως και της υπάρξεως του ανθρώπου, το νόηµα της ζωής εν τελευταία
αναλύσει, που βρίσκεται υπό την πνοήν του Θεού.
Και δεν µπορεί η ζωή να κυβερνάται απ’ αυτά τα τόσο ψεύτικα και αµφίβολα
είδωλα. Όπως τα µάτια µας είναι πλασµένα για να αντικρύζουν το φως, τα αυτιά
µας να ακούν τους ήχους, η µύτη µας για να εισπνέει το οξυγόνο, έτσι και οι
ψυχές µας είναι να νοιώθουν τον Θεό. Το νόηµα της ψυχής µας δεν είναι άλλο, δεν
είναι να χορταίνει επίγεια, σχετικά και βρωµερά πολλάκις αγαθά. Αλλά να µπορεί
µέ ειλικρίνεια να εισέρχεται στην ατµόσφαιρα της αγάπης του Θεού. Να µπορεί να
αναπνέει το µέγα γεγονός της θεϊκής συγκαταβάσεως, της απόλυτης αγάπης, η οποία
είναι θυσία και την οποία µάς δείχνει σήµερα η σάρκωση του Υιού του Θεού.[…]
Δεν µπορεί η ζωή µας επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη να βαδίσει αληθινά, σε µιά
τροχιά πραγµατική, εάν δεν εισέλθει στην σφαίρα αυτή του µυστηρίου του Θεού, ο
Οποίος σαρκούται για να σταυρωθεί µεθαύριον. Του µυστηρίου, που αρχίζει από την
Βηθλεέµ και κορυφώνεται στον Γολγοθά. Του µυστηρίου µιάς τέτοιας συγκλονιστικής
θυσίας, η οποία είναι ξεχείλισµα ειλικρινούς αγάπης, είναι δόσιµο για τον αγαπώµενο,
είναι προσφορά για την εξύψωση του πλάσµατος.
