Κάθε διεθνὴς ἢ ταξικὴ πάλη συνδέεται μὲ τὴ βία: «Χτυπᾶτε
τοὺς ἐχθρούς». Ἡ ἐντολὴ ὅμως τοῦ Χριστοῦ λέει «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»
(Ματθ. 5,44). Ἡ τελευταία δὲν ἐπιτρέπει καθόλου νὰ ὑποβιβάσουμε τὸ Εὐαγγέλιο στὸ
ἐπίπεδό της ἀδελφοκτόνου διαιρέσεως τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ὅταν μποῦν στὶς τάξεις τῶν
μαχητῶν οἱ ἐπίσκοποι, οἱ θεολόγοι, οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ γενικά, θεωροῦν ἐκείνους
ποὺ ἀποφεύγουν τὴ συμμετοχὴ στὸ εἶδος αὐτὸ τῶν δραστηριοτήτων ὡς μικρόψυχους καὶ
δειλούς. Ὅσο πιὸ ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ συμπλοκὴ μὲ τοὺς καταπιεστές, τόσο
περισσότερο θεωρεῖται ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἀποστολὴ ὡς «μαρτύριο» γιὰ τὸν Χριστό.
Ἡ ἀποφυγὴ μᾶς ὑπαγορεύεται ἀπὸ τὴ συνείδηση ὅτι κάθε ἀλλαγὴ
καταστάσεως στὶς κοινωνικὲς σχέσεις μὲ ἐπαναστατικό, δηλαδὴ ἐκβιαστικὸ τρόπο, θὰ
ἀποδειχθεῖ τελικὰ ἀντικατάσταση τῆς μιᾶς βίας ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ἡ ἱστορικὴ πείρα τὸ
ἀπέδειξε αὐτό σε μεγάλο ἀριθμὸ περιπτώσεων. Ἤδη ἐμεῖς παρατηρήσαμε στὴ διάρκεια
τῆς ζωῆς μας πὼς ἡ ἰδέα τῆς δικαιοσύνης ἐνέπνεε τοὺς ἀνθρώπους στὴ μάχη μὲ τὸν
δεσποτισμὸ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση, γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὰ πλήρη δικαιώματα γιὰ ὅλους.
Ὡστόσο, οἱ ἐπαναστάσεις κατέληξαν ἢ μετατράπηκαν σὲ τρομοκρατικὰ καθεστῶτα μὲ τὴν
κατάπνιξη τεράστιων μαζῶν πληθυσμοῦ, μὲ τὴ στέρηση τῶν πιὸ στοιχειωδῶν
δικαιωμάτων καὶ τὰ παρόμοια. Ὅσο βαθειὰ καὶ ἂν εἶναι ἡ ταραχή μας γιὰ τὶς ἀδικίες
κάποιου συστήματος, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ πρέπει νὰ συνδέεται μὲ μακρὰ διαδικασία ἀνυψώσεως
τοῦ ἠθικοῦ ἐπιπέδου των ἀνθρώπων ἐν γένει. Δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ
πραγματοποιήσουμε ἐκβιαστικὲς πράξεις -ἀκόμη καὶ ἐπάνω στοὺς ἐκβιαστὲς- στὸ ὄνομα
τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἐλέγξουμε ὅμως τὴν ἀδικία, ζωντας μὲ ἔνταση, γιὰ νὰ φυλάξουμε τὴ
δικαιοσύνη πρὸς ὅλους, μποροῦμε καὶ τὸ κάνουμε, ὅταν βλέπουμε ὄφελος ἀπὸ τὸν
λόγο μας.
Ἡ τέλεση τῆς ἴδιας της Λειτουργίας, ἡ ὁποία εἶναι θυσία
γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων των ἀνθρώπων, εἶναι ἡ ὑψηλότερη ἀπὸ ὅλες τὶς συμμετοχὲς στὴ
δύσκολη διακονία πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα.
Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ παρεκκλίνουμε ἀπὸ τὸν σκοπὸ νὰ
παραμείνουμε στὸ φῶς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.
Ἂν γίνουμε μία ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις ποὺ πολεμοῦν γιὰ
τὴν ἐπικράτηση ἐπάνω στοὺς ἀδελφούς, θὰ ἐπισκιάσουμε τὸ φῶς ποὺ ἔφερε στὴ γῆ ὁ
Θεός. Αὐτὸ ἀσφαλῶς τὸ ἔγκλημα εἶναι πιὸ ἐπιζήμιο γιὰ μᾶς ἀπὸ κάθε ἄλλο.
Ὁ κόσμος δὲν χρειάζεται «πολιτικὴ Ἐκκλησία». Ὁ ὑποβαθμισμένος
χαρακτήρας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνες ὁδήγησε στὴν ἀπομάκρυνση
ἀπὸ αὐτὴν μεγάλου πλήθους πιστῶν. Μποροῦμε νὰ ἀποκαταστήσουμε τὴ μεγάλη λάμψη τῆς
Ἐκκλησίας μόνο μὲ τὴν ἀκραία προσπάθεια νὰ ζήσουμε χριστιανικά, εὐαγγελικά, χωρὶς
νὰ στρέφουμε τὴν προσοχή μας στὸ πῶς θὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν οἱ σύγχρονοί μας. Ἂν
δὲν ἀποκτήσουν οἱ χριστιανοὶ τὰ γνήσια πνευματικὰ χαρίσματα, καὶ πρωτίστως τὴν ἁγιότητα,
τὸ κήρυγμα μὲ τὰ λόγια θὰ παραμένει ὡς «κύμβαλον ἀλαλάζον».
Ἡ ὁλοκληρωτικὴ στροφὴ πρὸς τὴ γῆ δὲν ἐπιτρέπει στοὺς ἀνθρώπους
νὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία στὴν αὐθεντική της οὐσία· ὡς Βασιλεία τῆς Πατρικῆς Ἀγάπης,
ὡς χῶρο ἐπιλάμψεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς ὁδὸ πρὸς ἐξομοίωση μὲ τὸν Παντέλειο
Θεάνθρωπο Χριστὸ-Ἰησοῦ.
Δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τὴν πρόσκαιρη ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων
ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐγκαταλείφθηκε ἐντελῶς μόνος
κατὰ τὴν ἥμερά του Γολγοθά του, ἃς μᾶς ἐνισχύει νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη του. Αὐτὸς
μόνος στάθηκε καταδικασμένος ἀπὸ τὸ Ρωμαϊκὸ Κράτος τοῦ δικαίου, ἀπὸ τὸ Νομικὸ
Συνέδριο, καὶ ἀκόμη ἀπὸ τὸν ὄχλο τοῦ λαοῦ. Συνεπῶς, ἂν θὰ μᾶς ἐγκατέλειπαν οἱ
πάντες, καὶ τότε δὲν θὰ ἄξιζε νὰ ὑποβιβάσουμε τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις τῆς
Καινοδιαθηκικῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ μᾶς δόθηκε μὲ τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ στὸ ἐπίπεδό
της «ἠθικῆς», στὸ ἐπίπεδό του «ἄθεου οὐμανισμοῦ», στὸ ἐπίπεδο «κάθε τόπου καὶ εἴδους
διασκεδάσεως». Ἐνδέχεται ἡ ἀποστασία νὰ λάβει ἀκόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δὲν
ἀποκλείεται ὁ καθένας ἀπό μας, γιὰ νὰ σταθεῖ στὴν πίστη, νὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος
νὰ ἀντισταθεῖ σὲ ὅλο τὸν ὑπόλοιπο κόσμο…
Ἀρχιμ. Σωφρονίου, «τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς», Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ, 2010
