"Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει;" Γυναίκα ανδρεία ποιος μπορεί να βρεί σήμερα;
Όλ’ αυτά τα παραδείγματα είναι ελάχιστα μπροστά σε όσα η ίδια η ιστορία
μας διδάσκει για το Ανδρείο φρόνιμα. Μέσα
στο Άγιον Ευαγγέλιον, αλλά και στα μαρτυρολόγια των Αγίων μας μπορούμε να
βρούμε πολλά παραδείγματα και ανδρεία παραστήματα.
Ένα τέτοιο ανάστημα θάρρους και υπομονής αναφέρετε σ’ ένα βιβλίο του
Παπαδιαμάντη στον «Γάμο του Καραχμέτη». Ο Κουμπής ένας από τους προεστούς ενός
χωριού στην Σκιάθω στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μετά από 15 χρόνια άτεκνου
γάμου με τη Σεραϊνώ αποφάσισε να παντρευτεί την Λελούδα και ζητά να φύγει από
το σπίτι η πρώην σύζηγός του. Όμως η
Λελούδω τον παρακαλεί να μείνει για να αναθρέψει τα παιδιά του. Έμεινε στο σπίτι 12 έτη και κοιμήθηκε εν
Κυρίω. Όταν πήγαν μετά τρία έτη για την
ανακομιδή των λειψάνων της, λεπτόν, θεσπέσιον άρωμα, ως βασιλικού, μόσχου και
ρόδου άμα ανήλθε εις τους μυκτήρας του Ιερέως, του σκάπτοντας εργάτου, της
Λελούδας και άλλων παρισταμένων γυναικών.
Τα λείψανά της είχαν ευωδιάσει.
Αλλά πολλά παραδείγματα θα βρούμε από την Ιστορία του Γένους των
Ελλήνων, όπως το κίνημα των Νεότουρκων στην Μικρά Ασία, όπου απέβλεπε στην
εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου, με την δήμευση της περιουσίας, την άσκηση
βίας και κυρίως με τις πορείες θανάτου που ήταν σκόπιμε πορείες του λαού προς
άγνωστη κατεύθυνση μέχρι να υποκύψουν από την πείνα, την άσκοπη οδοιπορία και
τις βάρβαρες κακοποιήσεις. Το παρακάτω γεγονός συνέβη στην Αμάσεια του
Πόντου:
«Ο μικρός Αναστάσιος Μεταλίδης πρίν γεννηθεί ακόμα έχασε τον πατέρα του
(τον οποίο κρέμασαν οι Τούρκοι). Σε
ηλικία 2 ετών εξορίζουν και την μητέρα του και τότε μία αδελφή του πατέρα του,
η θειά η μαρία, αναλαμβάνει την φροντίδα του μικρού Τασούλη και του αδελφού
του. Γρήγορα όμως αναγκάστηκαν να
κατεφύγουν στα βουνά. Κι επειδή
κινδύνεψαν να τους ακούσουν οι Τούρκοι, οι αντάρτες απέτισαν από τις μητέρες να
πετάξουν στο ποτάμι τα μικρά παιδιά που κλέγανε. Η θειά η Μαρία είχε και το δικό της το παιδί,
3 μηνών στην αγκαλιά της. Στην σκληρή
αυτή διαταγή ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση η γυναίκα σχετικά με ποιο από τα δυο
παιδιά να ρίξει στο ποτάμι. Το δικό της
ή του αδελφού της. Και η γεναία μάννα
έκανε την επιλογή της. Τύλιξε το δικό
της το μωρό και το έβαλε πίσω από ένα πουρνάρι για να πεθάνει από την πείνα,
γιατί δεν είχε δύναμη να το πετάξει στο ποτάμι. Ενώ έκρυψε τον ορφανό
Τασούλη. Λίγο αργότερα μόλις συνάντησε
τον άνδρα της και η πρώτη κουβέντα του ήταν: «Που είναι γυναίκα το παιδί μας κι
εκεινη του αποκρίθηκε. Συγχώρα με άνδρα
μου που παράτησα το δικό μας το παιδί. Σκέφθηκα
πως εμείς είμαστε νέοι, και όταν θα πάμε στην Ελλάδα θα κάνουμε κι άλλα
παιδιά. Αλλά ο αδελφός μου δεν είναι
πλέον στην ζωή.
Στην Ελλάδα μετά από περιπέτειες πολλές ο Αναστάσιος μεγάλωσε μέσα στον
χώρο της Εκκλησίας. Έγινε Κληρικός,
Αρχιμανδρίτης πήρε το όνομα του Ταξιάρχη Μιχαήλ, έκτισε Εκκλησιές, τιμήθηκε από
την Εκκλησία. Σε κάποια Αρχιερατική Θεία
Λειτουργία στον Ναό που ο ίδιος είχε χρίσει στον Πειραιά, των Αγίων Αναργύρων,
βρέθηκε και σε βαθύ γήρας ποια και ο σύζυγος της ηρωϊκής θείας Μαριός. Μπροστά στην τόση Ιεροπρέπεια ο θείος έμεινε
κατάπληκτος, και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στο Αρχονταρίκη διηγήθηκε
στον Επίσκοπο την ιστορία του μικρού Τασούλη.
Κι ενώ ο Επίσκοπος εξέφραζε τον θαυμασμό του, εκείνος πρόσθεσε βαθεια
συγκινησμένος: «Τώρα εξηγείτε Δεσπότη μου που βρήκε η γυναίκα μου τη δύναμη και
πέταξε ζωντανό το δικό μας το παιδί και κράτησε τον ανηψιό της. Έτσι ήταν θέλημα Θεού». (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
