ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ομιλία που πραγματοποιήθηκε από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Δαλαγιώργο την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019 στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Τρικάλων με θέμα: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ copyright 2019 ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ https://salpismata.blogspot.com/

Ερμηνεύοντας το Ησαΐας 1.8: «εγκαταλειφθήσεται η θυγάτηρ Σιών ως σκηνή εν αμπελώνι και ως οπωροφυλάκιον εν σικυηράτω, ως πόλις πολιορκουμένη·» ο Αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: Ελεεινή η κατάσταση. Πως δηλαδή δεν είναι άξια για θρήνους και κραυγές; Γιατί εκείνη που ήταν κόρη στο παρελθόν και είχε τιμηθεί με αυτή την ονομασία και ήταν κατά κάποιο τρόπο κάτω από την προστασία του φιλοστοργότατου Πατέρα, του Θεού, εκείνη που μεθούσε από την φροντίδα και την αγάπη του και ήταν στεφανωμένη από αυτόν με ατέλειωτες τιμές και δόξες και νικούσε εκείνους που την αντιμάχονταν και αποτελούνταν από το αμέτρητο πλήθος εκείνων που κατοικούσαν σ’ αυτήν, η παμμακάρια και περιβόητη Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ, λέγει ότι θα εγκαταλειφθεί, δηλαδή θα γίνει έρημη. Και θα μείνει γυμνή κι από την δύναμη εκείνου που την έσωζε κι από τους κατοίκους της. Και θα εγκαταλειφτεί έτσι, σαν καλύβα στο αμπέλι και αποθήκη οπωρικών στο μποστάνι και σαν πόλη που πολιορκείται. Οι ορισμένοι δηλαδή φύλακες του αμπε...

ΚΥΡΙΑΚΗ πρὸ τῶν Φώτων σήμερα, ἀγαπητοί μου, καὶ τὸ εὐαγγέλιο προβάλλει τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ποῦ ἀξιώθηκε νὰ βαπτίση τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.  Τί ἦταν ὃ Ἰωάννης; Ἄνθρωπος ὅπως κ' ἐμεῖς. 'Ἀλλὰ Τί ἄνθρωπος! Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἄγριοι σὰν τὰ θηρία καὶ ἀσεβεῖς σὰν τοὺς δαίμονες• «ὁ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ἕνας ἱερὸς πατήρ, μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ γίνεται ἢ «θηριώδης» ἢ «δαιμονιώδης». Ἀλλ' ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι χαριτωμένοι, ὅπως λέει καὶ ὃ ἀρχαῖος ποιητής• «Ἡ χαρίεν ἒστ' ἄνθρωπος, ἂν ἄνθρωπος ἢ» (Μένανδρος). Εἶναι ὅσοι ἔφτασαν σὲ ὕψος ἀρετῆς. Αὐτοὶ ἀξίζει νὰ ὀνομάζονται ἄνθρωποι. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἦταν καὶ ὃ Ἰωάννης ὃ βαπτιστής. Μὲ τὴν ἄσκηση τοῦ ἔγινε ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος, ἕνας ἔνσαρκος ἄγγελος! Εἶναι ἀξιοθαύμαστος γιὰ τὸν βίο του, ἀξιοθαύμαστος καὶ γιὰ τὸ κήρυγμά του. Ποιὸς ὃ βίος του; Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ υἱὸς τοῦ Ζαχαρίου καὶ τῆς Ἐλισάβετ διακρίθηκε. Γεννήθηκε θαυματουργικὸς ἀπὸ μητέρα στείρα. Ἀπὸ παιδὶ δόθηκε στὸ Θεό. Ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο, ποῦ εἶναι τὸ πανεπιστήμι...

  Όταν μετά από πραγματικά ευλογημένο γάμο -όχι σύντομο ούτε απλώς σαρκικό, αλλά με βαθειά προσωπική αγάπη-, κάποιος από τους συζύγους πεθαίνει αφήνοντας τον άλλο μόνο, τότε αυτός που μένει αισθάνεται τον εαυτό του χαμένο, διαλυμένο, «μισό». Ο κόσμος γι’ αυτόν αδειάζει. Και μόνο μερικοί με φλογερή προσευχή υπερνίκησαν τη μοναξιά τους, βγήκαν στην ελευθερία για καλύτερη ανάβαση προς τον ουρανό. Συνεπώς, ο γάμος, ακόμη και στην καλύτερή του μορφή, ενέχει τον κίνδυνο της στενώσεως της ανθρωπινής προσωπικότητος. Ο μοναχισμός προφυλάσσει από παρόμοια υποβάθμιση. Η ακατάπαυστη στροφή προς τον Ουράνιο Πατέρα, χωρίς την ανάγκη για επικοινωνία στα χαμηλότερα επίπεδα της υπάρξεώς μας, πλαταίνει την καρδιά του μοναχού για την πρόσληψη της κοσμικής ζωής, που δεν μπορεί να του αφαιρεθεί με τον φυσικό θάνατο. Το πρόσωπό του αναπτύσσεται και προσλαμβάνει χαρακτήρα χριστοειδούς παγκοσμιότητας. Στον μοναχό δίνεται άνωθεν να αισθανθεί τους λόγους του Κυρίου, την ανταύγεια του Άναρχου Είναι. Ο ίδ...

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)) Εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Με τὴν φαντασία μας, ἄς πᾶμε πίσω 2.000 χρόνια. Τὶ θαυμάσιο μᾶς συμβαίνει: σὲ μιὰ ἑβδομάδα κι ὁ κόσμος εἶναι διαφορετικός. Ὁ κόσμος ἦταν γιὰ χιλιάδες χρόνια σὰν ἕνα χαμένο πρόβατο, καὶ τὸ χαμένο πρόβατο τώρα βρέθηκε καὶ τὸ πῆρε στοὺς ὤμους Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σὰν τον υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἀγεφύρωτο κενό, ποὺ ἡ ἁμαρτία δημιούργησε ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, ἄρχισε ἐπιτέλους νὰ γεφυρώνεται· ὁ Θεός μπῆκε στὴν ἱστορία, ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Θεός ἔλαβε σάρκα καί ὅλα ἔγιναν ὁρατά, αὐτό που ἀντιλαμβανόμαστε μεσ’ τὴν τυφλότητα μας σὰν κάποιο ἀδιάφορης σημασίας γεγονός μπορεί μέσα ἀπό Κεῖνον νὰ τὸ δούμε σαν δόξα. Κάτι ἀπόλυτα νέο συνέβη· ὁ κόσμος δὲν εἶναι πιά ὁ ἴδιος. Ὡστόσο, ὑπάρχει καὶ μιά ἄλλη διάσταση στὴν Ἐνανθρώπιση. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός σὰν Χριστός εἶπε ἀλήθειες καταλυτικές, ποὺ σταδιακά σὰν μαγιά ἔπεσαν στήν...

(Στην αγαπημένη μου Σ.) Τα αγαπημένα παιδιά τρέχουν στα λιβάδια, κόβουν λουλούδια , τραγουδούν και χαίρονται , γιατί τα κάνει και χαίρονται η χάρη του Θεού. Αλλά, να, είδαν τα παιδιά κάποιον μοναχό και του λένε… -Κοίτα, ο Κύριος στόλισε τον ουρανό με αστέρια και την γη με ποτάμια και κήπους. Οι αετοί πετούν πάνω στα σύννεφα και απολαμβάνουν το κάλλος της φύσεως. Τα πουλιά κελαηδούν εύθυμα στα δάση και στις πεδιάδες και εσύ, μοναχέ, κάθεσαι στο κελλί σου και δεν βλέπεις όλη την ωραιότητα του Θεού. Κάθεσαι και κλαις. Γιατί κλαις στο μικρό κελλί σου, όταν ο ήλιος λάμπει και ο κόσμος όλος στολίζεται με ομορφιά , και όλοι πάνω στη γη χαίρονται; Έτσι ρωτούσαν τα παιδιά τον μοναχό και αυτός αποκρίθηκε: -Παιδιά, εσείς δεν καταλαβαίνετε τον θρήνο μου.  Η ψυχή μου κλαίει για εσάς, γιατί δεν γνωρίζετε τον Θεό , που δημιούργησε αυτή την ωραιότητα. Η ψυχή μου τον γνωρίζει και ποθώ αυτή την γνώση για όλους σας, και γι΄αυτό  θλίβομαι και παρακαλώ τον Θεό για εσάς ώστε και εσείς ν...

  Αδιανόητο για την σκέψη του Ιωσήφ ότι η μακρινή συγγενής του η δεκατετράχρονη κοπέλα, που του εμπιστεύθηκαν οι επικεφαλής της κοινότητας των Ιεροσολύμων να την πάρει στο σπίτι του, να την αρραβωνιαστεί και στη συνέχεια να την παντρευτεί, όπως όριζε ο νόμος για τη θέση της γυναίκας που δεν είχε γονείς, θα μπορούσε να μείνει έγκυος, παραβιάζοντας τους νόμους Θεού κι ανθρώπων. Επτά παιδιά είχε ο ίδιος. Ήταν χήρος και ως δώρο Θεού δέχτηκε την απόφαση να έχει γυναίκα που θα γινόταν δεύτερη μάνα γι’ αυτά. Νοικοκυρά η Μαριάμ. Με επίγνωση της πίστης, αφού είχε μεγαλώσει και ένδον του ναού. Κι εκείνος, όντας μαραγκός, θα της εξασφάλιζε τις συνθήκες όπου η ζωή της θα είχε σταυρούς, αλλά όχι μόνο. Διότι όταν υπάρχει αγάπη, τότε ο σταυρός αλαφρώνει. Τώρα, τι είναι αυτό που έγινε;                 Καμιά εξήγηση, καμιά απάντηση από την Μαριάμ. Σιωπηλή. Ταπεινή. Συνεχίζει να διακονεί τον μνηστήρα της και τα επτά παιδιά του σαν να μην τρέχει τίποτα. Μόνο π...

Μια συγκλονιστική μαρτυρία από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, που δίνει πολλά μαθήματα σε όλους μας! Το απόσπασμα είναι από την ομιλία που δόθηκε στους προσκυνητές της Μονής, την Παραμονή των Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου/6 Ιανουαρίου 2013)  ΠΗΓΗ

    Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου    Ακούγοντας όλο και περισσότερο την υμνολογία «Χριστός Γεννάται δοξάσατε…», αλλά και ψηλαφώντας την προετοιμασία μέσα στους υπέροχους ύμνους και στις εικόνες που μας παρουσιάζονται για την μεγάλη ημέρα των Χριστουγέννων, σκεφτόμουν πως πραγματικά, μέσα στην Εκκλησία βιώνουμε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού.  Το ερώτημα είναι γιατί εμείς οι Χριστιανοί το ξεχνούμε και πως μπορούμε να επιστρέψουμε σ’ αυτό; Αυτό συμβαίνει επειδή δεν αγαπούμε τον Θεό «…εν’ όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή  και εν όλη τη διανοία και τον πλησίον ως σεαυτόν» (Ματθ. 22-37).  Παραβαίνουμε δηλαδή την πρώτη μεγάλη εντολή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να υπακούσουμε σε άλλη εντολή, διότι σε αυτές τις «δύο» εντολές «…όλος ο Νόμος και οι προφήται κρέμανται» (Ματθ. 22-40).  Λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: «Μερικοί σκέφτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον...

1.  Όταν προσκομίζω , έλεγε ο Γέροντας, βλέπω τις ψυχές που περνούν από μπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω, και να θέλω να τις ξεχάσω δεν μπορώ. 2.   Έλεγε ο Γέροντας πολύ να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τον Θεό, γιατι παραδείγματος χάρη δεν ξέρουμε, όταν του ζητήσουμε δοκιμασία και μας τη δώσει,αν θα την αντέξουμε. 3.   Έλεγε επισης ο Γέροντας. Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν.  Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση. 4.   Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν  Αγια γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκει που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου ε...

  Πλησίασε και πάλι η μεγάλη και σωτήρια ημέρα των Χριστουγέννων. Σε λίγες μέρες, οι καμπάνες όλου του κόσμου θα διαλαλήσουν με τους ολόγλυκους ήχους τους πως «Χριστός γεννάται, λύτρωση στου κόσμου την ορφάνια»! Μα πολύ πιο νωρίς, εμείς, οι Ορθόδοξοι, έχουμε το προανάκρουσμα αυτής της μελωδίας, όχι μόνο με την περίοδο της Χριστουγεννιάτικης νηστείας, που αρχίζει από τις 15 Νοεμβρίου, ούτε μόνο από τις πάντερπνες Καταβασίες «Χριστός γεννάται, δοξάσατε• Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε• Χριστός επί γης, υψώθητε» και το γλυκύτατο Κοντάκιο «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως», που από μέρες τ’ ακούμε να ψάλλονται στις εκκλησιές μας, μα και από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής προ των Χριστουγέννων, που είναι το πρώτο κεφάλαιο της Καινής Διαθήκης, το πρώτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον αγίου Ευαγγελίου, και μας περιγράφει όχι μόνο το ανθρώπινο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού, μα και το ίδιο το κοσμοσωτήριο γεγονός της Γεννήσεώς Του. Έτ...

   Ο Χριστός με τα παραδείγματα που χρησιμοποίησε, με τις παραβολές του απολωλότος προβάτου, της απολεσθείσης δραχμής και του ασώτου υιού και με πολλούς άλλους τρόπους μετέδιδε διαρκώς με έμφαση αυτό το βασικό μήνυμα ότι: Ο Θεός μας αγαπά!   Ίσως ο Ιησούς Χριστός να επέμεινε τόσο πολύ σ’ αυτό, γιατί είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να το δεχθούν. Είναι δύσκολο πολλές φορές για μας να πιστέψουμε ότι θα μπορούσαμε να μετράμε για οποιονδήποτε που έχει κάποια αξία. Γνωρίζοντας τις ατέλειές μας δυσκολευόμεθα να δούμε πως είναι δυνατόν να μας αγαπούν ο\η σύζυγος και τα παιδιά μας με κάποια συνέπεια. Και παραξενευόμεθα πάντοτε όταν κάποιος που θαυμάζουμε δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για μας. αυτό είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και γι’ αυτό ίσως οι εραστές ρωτούν ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά. «μ’ αγαπάς;» Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι ο άλλος τους αγαπά και ζητούν διαρκώς διαβεβαίωση.   Ίσως η αίσθηση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ότι δεν μετρά,...

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων   Αφού οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεόν, εδημιούργησαν ανθρωπόμορφα είδωλα. Επειδή λοιπόν μέσα στην πλάνη τους οι άνθρωποι προσκυνούσαν ψευδή μορφήν ανθρώπου, έγινεν ο Θεός αληθώς άνθρωπος, ώστε να διαλυθή το ψεύδος. Ο διάβολος είχε χρησιμοποιήσει ως όργανον εναντίον μας την σάρκα. Και αυτό γνωρίζοντας ο Παύλος λέγει: «Βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου, αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με» και τα λοιπά. Με τα ίδια λοιπόν όπλα με τα οποία μας πολεμούσε ο διάβολος, με αυτά ακριβώς και έχουμε σωθή. Ανέλαβεν ο Κύριος από εμάς την ιδική μας φύση, ώστε να της δώση ό,τι της έλειπε, την πλουσίαν χάρη.Για να γίνη η φύσις των ανθρώπων η αμαρτωλός, Θεού κοινωνός. Και έτσι «όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Έπρεπεν ο Κύριος να πάθη υπέρ ημών. Δεν θα τολμούσε όμως ο διάβολος να τον πλησιάση, εάν τον ανεγνώριζε. Το σώμα δηλαδή έγινε δόλωμα για τον θάνατον, ώστε ο δράκοντας, ενώ ήλπιζε ότι θα τον καταπιή, να εμέ...

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, εις την Ιερά Μονή Ξηροποτάπου, επί τη Ιερά Πανύγηρι των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

   Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:  ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ. Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε: όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί; Ο άλλος φίλος απάντησε: «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει»… ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. ...

Ἀγαπητὴ  ἐν Χω (Χριστῷ) ἀδελφὴ Παρασκευή! Χάρις καὶ εἰρήνη τοῦ Κυρίου πληθυνθείη ὑμίν. Καὶ  πρώτον -εὔχομαι Καλὰ Χριστούγεννα καὶ εὐλογημένον Νέον Ἔτος. Παρασκευή, ἄραγε ἔτυχε ποτὲ σ΄ἐσὰς ὁπότε εἴχατε κάμει κάτι τί σύμφωνον μὲ τὴν εὐλογίαν μου -καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦτον ἐπιβλαβές; Ἢ ἀπ’ ἐναντίας, ὅποτε εἴχατε κάμη κάτι τί σύμφωνα μὲ τὴν ἰδέαν σᾶς ἀφίνοντας τὸν λόγον μου καὶ τὴν ταπεινήν μου συμβουλὴν- τὰ πάντα ἦταν κατ’ εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιτυχημένα; Ὥστε καὶ τώρα ἀκούσατε μὲ παλαβόν, καὶ κάνετε ὅπως ἐγὼ σᾶς εὐλογῶ νὰ κάμνετε.  Ὁ μόνος τρόπος ποὺ θὰ εἶναι ὠφέλιμος καὶ δὶ΄ἐσὰς καὶ διὰ ἰδικούς σας --- νὰ τελειώσητε τὰς σπουδᾶς ἐργαζομένη ὅπως ἐργάζονται οἱ καλόγεροί μου ἀπὸ πρωὶ ἕως τὸ βράδυ μᾶλλον νύκτα.Διόξατε τώρα κάθε βιοτικὴν φροντίδαν διὰ τὴν (ΣτΈ: ἀφαιρέσαμε τὸ ὄνομα ποὺ γράφει ὁ Γέροντας ὥστε γιὰ εὐνόητους λόγους, νὰ μὴν ἀναγνωρισθεῖ τὸ 3ο πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλᾶ ὁ Γέροντας) καὶ τὴν οἰκογένειάν σας. Ὁ Ἀνάξιος Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Ἀγάπην σᾶς στέλνο...

Ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος την εορτή των Χριστουγέννων την ονομάζει «μητρόπολιν των εορτών», και αν δεν ήταν η Ανάσταση, θα λέγαμε, ότι η Γέννηση για την Εκκλησία είναι «εορτή εορτών και πανήγυρης πανηγύρεων». Πρώτη λοιπόν και μεγίστη εορτή στην ορθόδοξη Εκκλησία από άποψη σημασίας και τοποθετήσεως των γεγονότων μέσα στο μυστήριο της θ. οικονομίας είναι η Ανάσταση, δεύτερη η Γέννηση του Χριστού. Στη Δύση από την οποία τον Δ΄ αιώνα εισήχθη η γιορτή στην Ανατολή, ως ξεχωριστή γιορτή από τη γιορτή των Θεοφανείων, με την οποία γιορτάζονταν προηγουμένως, πρωτεία δίνονται όχι στην γιορτή της Αναστάσεως, αλλά στη γιορτή της Γεννήσεως του Χριστού, η οποία είναι κατ' εξοχήν γιορτή της οικογενειακής εστίας.   Βεβαίως δεν χωρίζονται τα γεγονότα, διότι οι θείες ενέργειες έχουν ίση θέση και σημασία στο μυστήριο της θ. οικονομίας και το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Ούτε η Γέννηση δικαιώνεται χωρίς την Ανάσταση ούτε η Ανάσταση νοείται χωρίς την Γέννηση. Η θέση και η σημασία...

 Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με περισσότερη κατάνυξη. Σ’ ένα μακρινό χωριό, λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή των Χριστουγέννων. Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν’ ακούσουν τη θεία λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους μπροστά στη φάτνη. Κάθε κεράκι έπρεπε να σβήσει από μόνο του, λιώνοντας σιγά σιγά, γι’ αυτό γύρω από τη φάτνη ήταν αμέτρητα κεράκια, όσα και οι πιστοί, κι η εκκλησία λαμποκοπούσε κι έφεγγε σαν να ήταν ο ήλιος μέσα της. Όταν η λειτουργία τελείωνε, ο κόσμος πήγαινε στα γύρω κεντράκια, για να φάει και να πιει, να γλεντήσει τη χαρά του για τη γέννηση του Χριστού. Οι χωριανοί άρχιζαν τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα εβδομάδες πριν. Οι νοικοκυρές έψηναν κουλούρια, πίτες και γλυκά κι οι άντρες έβαφαν την πλατεία του χωριού, την εκκλησία και τα σπίτια τους. Ο παπάς με τα παιδιά του σχολείου και τους δασκάλους σκάλιζε τα ζώα της φάτνης στο ξύλο, τους τρεις μάγους...