Προσμένωντας την Χριστού Γέννησιν!

Ομιλία που εκφωνήθηκε την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019 στο Πνευματικό κέντρο της Ι.Μ. Τρίκκης & Σταγών "Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Αλέξιος" στην Εκδήλωση "Βηθλεέμ ετοιμάζου" από τον Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Δαλαγιώργο

Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα της Ι.Μ. Τρίκκης & Σταγών κ.κ. Χρυσόστομε, Σεβαστοί συνπρεσβύτεροι και Διάκονοι των Ιερών Μυστηρίων, Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί,

Ο Μέγας Βασίλειος, θαυμάζοντας το γεγονός της Γεννήσεως του χριστού, θέτει στο στόμα της Παναγίας μας τα ακόλουθα λόγια:

«Πώς να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος;

Τι θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος;

Να σου προσφέρω θυμίαμα ή γάλα;

Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες ή να πέσω στα πόδια Σου και να Σε λατρεύω;

Τι ανεξήγητη αντίθεση!

Ο ουρανός είναι ο θρόνος Σου κι εγώ σε τοποθέτησα στα γόνατά μου.

Σε βλέπω στη γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό .

Ο ουρανός Χριστέ μου είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ.»

Την απορία αυτή και την έκπληξη της Παναγίας συμμερίζεται ο Άγιος Ιεράρχης Βασίλειος .  Και προσπαθώντας να βρει το μυστικό που πέτυχε την ένωση τόσο αντίθετων πραγμάτων, καταλήγει ότι είναι η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!

Από ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ο Θεός έγινε άνθρωπος!

Από ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ Του, η γη έγινε ουρανός!

Δεν ανέβηκε ο άνθρωπος στον ουρανό.

Κατέβηκε ο Θεός στη γη.

Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα, πως μπορεί η γη από τόπος εξορίας να γίνει Παράδεισος.

Γι’ αυτό και πρώτοι που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν ήταν οι ταπεινοί ποιμένες.

Οι γεμάτοι Ταπεινό φρόνημα.

Λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης:

«Μερικοί σκέπτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο ˙  επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους αυτή την αγάπη, διαλογίζονται πως αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε.

Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, ο γνησιότατος, ο πλησιέστατος, ο πιο αγαπημένος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν’ αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου.

Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή μας, όλα γιορτάζουν.»

Ο Χριστός γεννιέται και ανακλίνεται πραγματικά μέσα στην Εκκλησία και στο λίκνο της καρδιάς μας, που είναι λίκνο των αλόγων παθών.

Η Εκκλησία είναι το μυστήριο της Βασιλείας. 

Η ουσία της Ορθόδοξης αναβίωσης πρέπει να είναι η μαρτυρία της Βασιλείας, η πρόσκληση των ανθρώπων στη Βασιλεία του Θεού. 

Τα πάντα βρίσκονται εκεί ˙ 

υπέρβαση της εκκοσμίκευσης ˙

απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα του πολιτισμού, της ιστορίας, της θρησκείας κ.λ.π.

Κάθε χρόνο, που ακούγετε στην Εκκλησία να ψάλλετε το «Χριστός γενάται , δοξάσατε…», μεταρσιώνουν τον άνθρωπο σε μια ιεροπρεπή μυστικότητα, οδηγώντας την ψυχή ως τις πόρτες του Παραδείσου.

Ο ενεστώς χρόνος του «γενάται», και όχι «εγεννήθη», δηλώνουν σε κάθε χριστιανό που το ακούει, το διαβάζει ή το ψάλει, μια καινούργια γέννηση του Χριστού μέσα του.

Τώρα, αυτή την στιγμή «γενάται» ο Χριστός, ετοίμασε το σπήλαιό σου, διώξε από μέσα σου κάθε αμαρτωλή σου πράξη ή σκέψη και τρέξε να Τον προϋπαντήσεις.

Κι εμείς, μαζί με τους Μάγους, ανοίγουμε τους θησαυρούς μας και προσφέρουμε εν πνεύματι ΧΡΥΣΟ, σημείο ότι ο Χριστός είναι για μας πολυτιμότερος απ’ όλα τα πλούτη και όλα τα εγκόσμια αγαθά ˙  σημάδι της δικής μας απαγκίστρωσης από τα εγκόσμια αγαθά ˙

Προσφέρουμε εν πνεύματι ΛΙΒΑΝΟΝ, σημείο λατρείας, γιατί ο Ιησούς δεν είναι μόνον ο Βασιλεύς του σύμπαντος κόσμου,  αλλά και ο ΘΕΟΣ μας.

Του προσφέρουμε εν πνεύματι ΣΜΥΡΝΑ, τα μύρα μας, με τα οποία τιμούμε εκ των προτέρων τον Θάνατο και την Ταφή Του ˙  μ’ αυτά δηλώνουμε την παραίτηση μας από τις σαρκικές απολαύσεις.

Αν δεν έχεις όμως τίποτε άλλο να του προσφέρεις για δώρο, βγάλε από πάνω σου τις αμαρτίες και πρόσφερέ τες, ώστε ν’ αδειάσει ο τόπος «εν τω καταλύματι» σου, για να φιλοξενήσεις τον Ερχόμενον ως νήπιον.

Σεβασμιώτατε, Σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί εν Κυρίω Αδελφοί ˙

«…ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».

Το υπερφυές τούτο και υπέρ λόγον ιστορικό γεγονός εορτάζουσα η Αγία μας Εκκλησία, δια ψαλμών και ύμνων, μυσταγωγεί τους πιστούς όχι μόνο εις ανάμνησιν της Θείας Γεννήσεως, αλλά και εις αναπαράσταση και βίωση αυτής, στις καρδιές μας.

Όταν ψάλλουμε «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει…»  τούτο νοούμε και τούτο εκφράζουμε, ότι «σήμερον» δηλώνεται μυστικά η κατ’ έτος γέννηση του Σωτήρος εντός μας και άρα και της δικής μας αναγέννησις εν Χριστώ.

Αυτό εύχομαι δια πρεσβειών του Σεπτού μας Ποιμενάρχου να γίνει σήμερον ακούγοντας την υμνολογία της Εκκλησίας μας μέσω του Συλλόγου Ιεροψαλτών Τρικάλων Ιωάννης ο Δαμασκηνός αλλά και της Χορωδίας της Ιεράς Μητροπόλεως που η πατρική αγάπη και μέριμνα του Σεπτού μας Ποιμενάρχου προσφέρει σήμερα σε όλους μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ!