Αρχή της Ινδίκτου
Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Αρχή
της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους. Για την περίπτωση
αυτή, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
«Πρέπει να ηξεύρωμεν, αδελφοί, ότι η του Θεού
αγία Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρία αίτια. Πρώτον, επειδή
και αυτή είναι αρχή του χρόνου. Δια τούτο και κοντά εις τους παλαιούς Ρωμάνους
πολλά ετιμάτο αυτή εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι
λατινικήν γλώσσαν, θέλει να ειπή ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η
Εκκλησία, επειδή και κατά την σημερινήν ημέραν, επήγεν ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το Βιβλίον του
Προφήτου Ησαΐου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. δ ). Το οποίον
Βιβλίον ανοίξας ο Κύριος, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι
την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαΐου, εις το οποίον είναι
γεγραμμένον δια λόγου του τα λόγια ταύτα: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου ένεκεν
έχρισε με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκε με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους
την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς αναβλέψιν, αποστείλαι
τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Αφ’ ου δε ανέγνωσεν ο
Κύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, εσφάλισε το Βιβλίον και το έδωκεν εις τον
υπηρέτην. Έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν «ότι σήμερον ετελειώθησαν οι λόγοι
της Προφητείας ταύτης εις τα εδικά σας αυτία». Όθεν ο λαός ταύτα ακούων,
εθαύμαζε δια τα χαριτωμένα λόγια, οπού εύγαινον εκ του στόματός του, ως τούτο
γράφει ο αυτός Ευαγγελιστής Λουκάς (αυτόθι).
Είναι δε και τρίτη αιτία, δια την οποίαν η
Εκκλησία του Χριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Ινδίκτου, και εορτάζει την
αρχήν του νέου χρόνου: ήγουν, ίνα δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, οπού
προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γένη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και
ευλογήση τον νέον χρόνον, και χαρίση τούτον εις ημάς ευτυχή και γεμάτον από όλα
τα σωματικά αγαθά. Και ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον
τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τω
Θεώ, με την φύλαξιν των εντολών του. Και ούτω να τύχωμεν των εν Ουρανοίς
αιωνίων αγαθών».
Όσιος Συμεών ο Στυλίτης
Έζησε στα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ., επί
αυτοκράτορας Λέοντος του Μεγάλου και Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου. Ο Συμεών
γεννήθηκε στο χωριό Σισάν της Κιλικίας το 389 μ.Χ., από γονείς βοσκούς. Βοσκός
ήταν και αυτός στα νεανικά του χρόνια. Από μικρός ήταν αφοσιωμένος με όλη του
την ψυχή στα θεία. Τόσο θερμές ήταν οι προσευχές του προς το Θεό, ώστε πολλές
φορές λουζόταν από δάκρυα. Κάποια μέρα, του έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια του
Χριστού, «μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται. Μακάριοι οι
καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθαίου, ε' 4,8). Δηλαδή,
μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν για τις αμαρτίες τους και για το κακό που
επικρατεί στον κόσμο, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό. Μακάριοι, επίσης,
είναι εκείνοι που έχουν την καρδιά τους καθαρή από κάθε μολυσμό αμαρτίας, διότι
αυτοί θα δουν το Θεό. Ποθώντας, λοιπόν, και ο Συμεών να κάνει τέτοια ζωή, πήγε
κοντά στον όσιο Ηλιοδώρο, όπου έμεινε 10 χρόνια, και έγινε μοναχός.
Επιθυμώντας, όμως, περισσότερη ησυχαστική ζωή, αποσύρθηκε σε ένα κελί στο χωριό
Τελανισό, όπου ασκήτεψε τρία χρόνια. Η φήμη της αγίας του ζωής έκανε να
συρρέουν πλήθη λάου κοντά του. Αλλά ο Συμεών, αποφεύγοντας την ακατάπαυστη
εκείνη κοινωνικότητα και θέλοντας ακόμα περισσότερη ασκητική ζωή, εγκαταστάθηκε
επάνω σ' ένα στυλό 36 πήχεων! Με τον ιδιόρρυθμο αυτό τρόπο ασκήτεψε 37 χρόνια.
Αλλά και με τη χάρη του Θεού έκανε τελικά τη ζωή που επιθυμούσε και που
μακαρίζει ο Κύριος. Κοιμήθηκε το 459 μ.Χ. και κηδεύτηκε από τον πατριάρχη
Αντιόχειας Μαρτύριο στη μεγάλη εκκλησία της Αντιόχειας.
Άγιος Αγγελής ο Νεομάρτυρας που
μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη
Ο Άγιος Αγγελής ήταν χρυσοχόος στο
επάγγελμα. Κάποτε διασκέδαζε στην Κωνσταντινούπολη με γνώριμους εξωμότες
χριστιανούς. Και χάριν αστείου, φόρεσε στο κεφάλι του τούρκικο σαρίκι. Οι
Τούρκοι, θεώρησαν αυτή την ενέργειά του σαν άρνηση της χριστιανικής θρησκείας
και αποδοχή του μουσουλμανισμού. Γι' αυτό και τον πίεζαν να εξισλαμιστεί. Ο
μάρτυρας απέκρουσε με αποστροφή τις δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και
δέχτηκε για την αγάπη του Χριστού το μαρτύριο, χωρίς να υπολογίσει τη γυναίκα
του και τα έξι παιδιά του. Είπε μάλιστα στον Βεζίρη· «Ο,τι θέλεις κάμε, δέρνε,
κόβε, σφάζε, κάψε με στη φωτιά, ρίξε με στα θηρία, πνίξε με στη θάλασσα, και
ο,τι μπορείς κάμε σ' αυτό το πήλινο σώμα μου, εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι,
εγώ την πίστη μου δεν αλλάζω, εγώ Τούρκος δεν γίνομαι». Έτσι στις 1 Σεπτεμβρίου
1680 μ.Χ. μπροστά στο παλάτι, κοντά στην Αγία Σοφία, τον αποκεφάλισαν και
δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το λείψανο του αγοράστηκε από τους
χριστιανούς, αντί 300 γροσιών, που το ενταφίασαν στο Μοναστήρι της νήσου Πρώτης.