ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ    Οι διάφοροι πειρασμοί μας παραχωρούνται για να ταπεινωθούμε, και αφού συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας με την εξομολόγηση να αποκτήσουμε χαριτωμένη όψη.  (Ισαάκ ο Σύρος) Μετάνοια είναι να μην ξαναπέφτουμε στα ίδια λάθη.  (Ιωάννης ο Χρυσόστομος) Είδα άνθρωπο που φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετανόησε. Και αυτόν που εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον θεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοιά του Τον είχε εξευμενήσει πλήρως.  (Ιωάννης της Κλίμακος) Κανένας δεν πρέπει να απογοητεύεται για την σωτηρία του… Αμάρτησες; Μετανόησε. Χιλιάδες φορές αμάρτησες; Χιλιάδες φορές μετανόησε. (Ιωάννης ο Χρυσόστομος) Η μετάνοια είναι το πλοίο. Ο θείος φόβος οι κωπηλάτες. Και η αγάπη είναι το θεϊκό λιμάνι. (Ισαάκ ο Σύρος) Προτιμώ άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά γνωρίζει ότι αμάρτησε και μετανοεί, περισσότερο από άνθρωπο που δεν αμάρτησε και θεωρεί τον εαυτό του ως δίκαιο. (Αββάς Σαρματάς) Αν βλέπεις τον αδελφό σου στον δρόμο της αμαρτίας, ρίξε στο...

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)) Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού  και του Αγίου Πνεύματος Δύο εβδομάδες πριν ακούσαμε στο Ευαγγέλιο την ιστορία του Βαρτίμαιου και την προηγούμενη εβδομάδα την ιστορία του Ζακχαίου. Ο Βαρτίμαιος ήταν τυφλός, ίσως όλη του τη ζωή, η ίσως κάποια συγκεκριμένη στιγμή είχε εικόνα όλης της ομορφιάς του κόσμου, των ανθρώπινων προσώπων, την ομορφιά από κάθε τι που τον συνέδεε κατευθείαν μέσω της κτίσης με τον Θεό που δημιούργησε τα πάντα. Ήταν ένας τυφλός άνθρωπος.  Μιαν ημέρα ένα πλήθος πέρασε δίπλα του, ένα παράξενο πλήθος - όχι απλά ένα θορυβώδες πλήθος περαστικών, αλλά ένα πλήθος που είχε έναν πυρήνα, και ο πυρήνας αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Βαρτίμαιος αντιλήφθηκε την ιδιαιτερότητα αυτού του πλήθους και ρώτησε ποιός ήταν εκείνος που το ένωνε σε ένα σύνολο· και τότε άρχισε να κραυγάζει για βοήθεια, για να ελευθερωθεί από την...

Από τότε που εμφανίστηκαν σε μας οι εφημερίδες, η ανάγνωση δηλαδή των εφημερίδων, έγιναν η «πρωινή προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου». Αυτός ο «μοντέρνος» άνθρωπος μεταλλάσσεται γοργά σε «υπάνθρωπο» του οποίου ο πρόγονος μα και ο έσχατος απόγονος είναι ο «απάνθρωπος». ΠΗΓΗ

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)) Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού  και του Αγίου Πνεύματος.    Στο ταξίδι μας προς την Τεσσαρακοστή και το Πάσχα, συναντούμε έναν αριθμό παραβολών που πρέπει να μας προετοιμάσουν στο ταξίδι μας. Και η σημερινή παραβολή μας μιλάει για τον Τελώνη και τον Φαρισαίο.     Ο Τελώνης εισήλθε στην εκκλησία γνωρίζοντας ότι δεν έχει δικαίωμα να βρίσκεται εκεί. Με ποιά έννοια; Η εκκλησία είναι ένα μικρό μέρος στη γη που είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένο στον Θεό, που ανήκει στον Θεό, εκεί όπου έχει δικαίωμα να ζει, εκεί όπου ερχόμαστε να συναντήσουμε Αυτόν και κανέναν άλλο. Ω, φυσικά, όλους τους άλλους, αλλά μαζί μ’ Εκείνον. Και ο Τελώνης στάθηκε στην πόρτα γνωρίζοντας ότι είναι ένας ξένος και ότι η μόνη του ελπίδα βρισκόταν στο γεγονός ότι ο Θεός αγαπά. Είχε πει στην Παλαιά Διαθήκη, « Παιδί μου, δώσε μου την καρδιά σου - όλα τα υπόλοιπα είναι δικ...

   Μέχρι πότε θα είμεθα απρόσεκτοι και θα δαπανώμεν το παν εις καθημερινάς διαμάχας και φιλονεικίας και λόγους ανωφελείς, τρέφοντες την γην, παχαίνοντας το σώμα, και αδιαφορούντες δια την ψυχήν, δια μεν τα αναγκαία μη κάμνοντες κανένα λόγον, δια δε τα περιττά και ανώφελα δεικνύοντες πολλήν φροντίδα;    Με όσον περισσότερα περιβάλλεσαι, τόσον περισσότερον δουλικώτερος γίνεσαι· διότι όσον περισσότερα χρειάζεσαι, τόσον περισσότερον μειώνεις την ελευθερίαν σου· καθ̉ όσον η μεν πλήρης ελευθερία συνίσταται εις το να μη έχωμεν καμμίαν ανάγκην, ενώ εκείνη που ακολουθεί αυτήν συνίσταται εις το να έχωμεν την ανάγκην ολίγων πραγμάτων, την οποίαν έχουν οι άγγελοι προ πάντων και οι μιμηταί αυτών, όμως το να το κατορθώσουν αυτό άνθρωποι που μένουν μέσα εις θνητόν σώμα σκέψου πόσον μεγάλον έπαινον έχει αυτό το πράγμα.    Δια τούτο ονομάζονται χρήματα, δια να τα χρησιμοποιούμεν όπου χρειάζονται, όχι δια να τα φυλάσσωμεν και να τα κρύπτωμεν μέσα εις την γην· διότι...

Schmemann Alexander (Protopresbyter (1921-1983))    Η επόμενη Κυριακή ονομάζεται «Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου». Την παραμονή της ημέρας αυτής, δηλαδή στον Εσπερινό του Σαββάτου εμφανίζεται για πρώτη φορά το λειτουργικό βιβλίο της Μεγάλης Σαρακοστής που λέγεται Τριώδιο. Απ’ αυτά διαβάζονται διάφορα κείμενα που τα προσθέτουμε στους συνηθισμένους ύμνους και τις ευχές της εβδομαδιαίας αναστάσιμης ακολουθίας. Όλα αυτά τα κείμενα παρουσιάζουν την επόμενη μεγάλη πλευρά της μετάνοιας: την ταπείνωση. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ. 18, 10-14) περιγράφει έναν άνθρωπο που είναι πάντα ευχαριστημένος με τον εαυτό του και που νομίζει ότι συμμορφώνεται με όλες τις απαιτήσεις της θρησκείας. Είναι βέβαιος για τον εαυτό του και πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Στην πραγματικότητα όμως έχει παραποιήσει το νόημα της θρησκείας. Την έχει περιορίσει σε εξωτερικούς τύπους και μετράει την ευσέβειά του με το ποσόν των χρημάτων που συνεισφέρει στο ναό. Όσο για τον Τελώνη, αυτός ταπεινώνει το...

   Μία φορά σκανδαλισμένος με έναν πνευματικό που ήθελε να επιβάλει τις πολιτικές του πεποιθήσεις σ’ ένα πνευματικοπαίδι του, πήγα να ρωτήσω σχετικά το γέροντα.  Για μένα χέρι που δεν κάνει το σταυρό, είτε «δεξιό» είτε  «αριστερό»… το ΙΔΙΟ είναι. Δεν έχουν καμία διαφορά. Να κοιτάτε να μαθαίνετε ποιοί είναι τίμιοι άνθρωποι, δίκαιοι και αυτούς να ψηφίζετε. Σήμερα έχουμε ανάγκη όχι από έξυπνους αλλά από τίμιους ανθρώπους. Εγώ, αν οι κομμουνιστές δεν ήταν άθεοι, και δεν κυνηγούσαν τον Χριστό, θα συμφωνούσα μαζί τους.Καλό είναι τα χωράφια, τα εργοστάσια να ανήκουν σε όλους… Όχι κάποιος να πεινάει και κάποιος να πετάει. Αν τα υλικά πράγματα δε μοιράζονται με το Ευαγγέλιο, στο τέλος θα μοιραστούν με το μαχαίρι. Απόσπασμα από το βιβλίο:  «Ο πατήρ Παϊσιός μου είπε» του Αθ. Ρακοβαλή, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ.  84 – 89 ΠΗΓΗ

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)) Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού  και του Αγίου Πνεύματος Πόσο μικρή και γνωστή είναι η σημερινή παραβολή και πόσο δυνατό και προκλητικό είναι το μήνυμά της. Είναι δυνατό και φαίνεται μέσα από τα ίδια τα λόγια του κειμένου. Δύο άνδρες ήλθαν στην εκκλησία του Θεού, σ’ έναν χώρο ιερό, στο Βασίλειό Του, που σ’ έναν κόσμο που χάνεται μέσα στην παρουσία του Θεού, Του ανήκει ανεπιφύλακτα. Και ένας από τους άνδρες περπατά υπερήφανα προς τον ναό και παίρνει θέση μπροστά στον Θεό. Ο άλλος έρχεται και ούτε καν τολμά να διασχίσει το κατώφλι του ναού: είναι αμαρτωλός και ο χώρος είναι ιερός, όπως ο χώρος γύρω από την Φλεγόμενη Βάτο στην έρημο όπου ο Μωυσής δεν μπορούσε να εισέλθει χωρίς να λύσει τα υποδήματά του, παρά μόνο με λατρεία και φόβο Θεού. Και πόσο διαφορετικά είναι τα λόγια που ειπώθηκαν! Προφανώς ο Φαρισαίος προσεύχεται στον Θεό, Τον δοξάζει - αλλά για π...

   Η Νηστεία, έλεγεν ο Αββάς Υπερέχιος, είναι χαλινάρι που συγκρατεί τις κατώτερες ορμές. Όποιος την περιφρονεί, μοιάζει με αχαλίνωτο άλογο. Ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά: Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλη εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνει από τον αγωνιστή. Και το πανίσχυρο λιοντάρι, τούς έλεγε άλλη φορά, συχνά από τη λαιμαργία του πέφτει στην παγίδα κι’ όλη του η δύναμη κι’ η μεγαλοπρέπεια εξαφανίζονται. Ανέβασαν κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωση, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένο...

 

  Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου      Ο κάθε άνθρωπος θέλει να είναι χαρούμενος και όχι λυπημένος με όσα ανακύπτουν στην ζωή του.  Ο Χριστός, μας έδωσε την δυνατότητα τις λύπες να τις μεταποιήσουμε σε χαρές, φτάνει να είμαστε ενωμένοι μαζί Του.  Πως; Με την αδιάλειπτη προσευχή .      Στον Παράδεισο λόγω χάρη, ο άνθρωπος ενωμένος με τον Θεό είχε μια αδιάλειπτη χαρά, ενώ με την παρακοή και την έξοδο «εκ του Παραδείσου» εκάθησε κι έκλαιε και λυπόταν.  Άρα το πρώτο μέλημά μας είναι να είμαστε αδιάλειπτα ενωμένοι με τον Καλό Θεό δια της προσευχής και των μυστηρίων της Εκκλησίας.     Ο Χριστός μας στην Αρχιερατική Του προσευχή προς τον Θεό Πατέρα, φροντίζει για τα παιδιά του, τους μαθητές του, αυτοί που θα τον ακολουθήσουν και δεν θα τον βρίζουν, λέγοντας χαρακτηριστηκά: «…όσα αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δώσει υμίν…αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη.» (Ιωαν.16. 23-24)  ...

Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης (Μητροπολίτης Φλωρίνης (+)) «Ελέησόν με, Κύριε...» (Ματθ. 15, 22)    Μία, αγαπητοί μου, μία από τις μεγαλύτερες κακίες που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι η αχαριστία. Αντιθέτως μία από τις μεγαλύτερες αρετές είναι η ευγνωμοσύνη, να αισθάνεσαι τον εαυτό σου υποχρεωμένο να πει ένα ευχαριστώ στους ευεργέτες σου. Ευγνωμοσύνη ο άνθρωπος οφείλει στον πατέρα που τον γέννησε, στη μάνα που τον ανέθρεψε, στο δάσκαλο που τον δίδαξε, στον ιερέα που τον ευλογεί, σε κάθε ευεργέτη του. Αλλά τι είναι οι ευεργέτες αυτοί; Μικροί και ασήμαντοι. Ένας είναι ο μέγας ευεργέτης –που δυστυχώς δεν το αισθανόμεθα· και αυτός ο μέγας ευεργέτης είναι ο Θεός, ο Κύριος του παντός. Οι ευεργεσίες του Θεού, υλικές και πνευματικές, είναι αμέτρητες. Αν μπορείς να μέτρησης τα άστρα του ουρανού, θα μετρήσης και τις ευεργεσίες που απολαμβάνουμε συνεχώς. Ευεργεσίες την ημέρα, τη νύχτα· το χειμώνα, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο... Όπως το ψάρι που πάει να κο...

  Ο Κύριος είπε ότι «κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του»(Ιω.15,13) Κι εμείς είμαστε οι φίλοι του (Ίων.15, 14-5), οι αγαπημένοι του, που «δεν αντέχει να ζει χωρίς εμάς» (Ευδοκίμωφ). Ευρισκόμενοι μέσα στην τραγικότητα του θανάτου κάθε μορφής, έρχεται Εκείνος μέχρις εμάς, θυσιάζοντας τον εαυτό του και μας ανεβάζει στη ζωή. «Ελάτε, πάρτε, φάτε, πιέτε, » το Σώμα και το Αίμα μου, εμένα τον ίδιο. Σας καλώ, το θέλω, γι’ αυτό υπάρχω. Για σας φίλοι μου, για σας αγαπημένοι μου.» Δεν πρόκειται για οίκτο, ούτε για ελεημοσύνη. Είναι έκφραση πάθους μεγάλης αγάπης, άνευ ορίων και υπολογισμών. Αν νιώθαμε τούτη την αγάπη! Αν συλλαμβάναμε τη θεϊκή συγκατάβαση! Θαρρώ πως το παράπονο του Κυρίου είναι η αδιαφορία που δείχνουμε σ’ αυτή την αγάπη, σ’ αυτό το μεγαλειώδες Του δόσιμο. Κι όμως ο ίδιος εξακολουθεί να προσφέρεται, να προσμένει, να πορεύεται προς εμάς. Αναμένοντας την ώρα της ανάνηψής μας. Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ Π...

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+)) 25 Σεπτεμβρίου 1966 Αγαπητοί χριστιανοί, Γνώρισμα και χρέος των χριστιανών είναι η αγιοσύνη. Χριστιανός θα πη άνθρωπος άγιος. Και άγιος θα πη αγνός, καθαρός, ειλικρινής και φωτεινός στο σώμα και στην ψυχή, δηλαδή στα φρονήματα και τα αισθήματά του, στα λόγια και τις πράξεις του, στις επιθυμίες και τους πόθους του, στις αναστροφές και τις σχέσεις του. Ο χριστιανός, κάθε ημέρα που λέγει το «Πάτερ ημών...», θυμάται το χρέος του να είναι άγιος· γιατί όποιος θέλει να είναι παιδί του Θεού δεν πρέπει να ξεχνά πως ο Θεός δεν ξέρει για παιδιά του εκείνους που αμετανόητα αμαρταίνουν. Ας ακούσουμε τώρα στο σημερινό Ανάγνωσμα πως ο Απόστολος ομιλεί για την αγιοσύνη των χριστιανών, σύμφωνα με τις επαγγελίες του Θεού. Αδελφοί, εσείς είσαστε ναός του Θεού που ζει στους αιώνας, καθώς το είπεν ο Θεός, ότι δηλαδή θα κατοικήσω ανάμεσα σ' αυτούς και θα περπατήσω μαζί τους και θα είμαι Θεός τους κι αυτοί θα είναι λαός μου....