Αββάς Ζωσιμάς:"Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε να αγαπάμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο…χάσαμε την φρόνησή μας"
Είπε ο αββάς Ζωσιμάς:
Κάποτε ένας από τους αδελφοὺς ποὺ ἔμεναν μαζί μου καὶ
εἶχαν πάρει ἀπ’ τὰ χέρια μου
τὸ μοναχικὸ σχῆμα, ἀφοῦ καταρτίστηκε ἀρκετὰ κοντά μου
καὶ μάλιστα ἦταν ἀπὸ τοὺς «καλομαθημένους» καὶ συγκατέβαινα στὴν ἀδυναμία τοῦ κάποια μέρα μου λέει:
- Ἀββᾶ μου πολὺ σὲ ἀγαπῶ!!!
- Δὲν βρῆκα ἀκόμη κάποιον
ποὺ νὰ μὲ ἀγαπάει, ὅπως τὸν ἀγαπῶ ἐγώ. Τώρα λὲς : σὲ ἀγαπῶ καὶ σὲ πιστεύω, ἐὰν ὅμως
συμβεῖ κάτι ποὺ δὲν σοῦ ἀρέσει, δὲν θὰ παραμείνεις ὁ ἴδιος, ἐνῶ ἐγὼ ὁτιδήποτε
κι ἂν πάθω ἀπὸ μέρους σου,τίποτε δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ μὲ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
σου.
Λίγος χρόνος πέρασε καὶ δὲν ξέρω τί τοῦ συνέβη καὶ ἄρχισε νὰ λέει ἐναντίον
μου πολλά, ἀκόμη καὶ αἰσχρὰ λόγια, ὅλα λοιπὸν τὰ μάθαινα καὶ ἔλεγα μόνος μου:
«Αὐτὸς εἶναι καυτήρας τοῦ Ἰησοῦ καὶ μοῦ τὸν ἔστειλε γιὰ νὰ γιατρέψει τὴν
κενόδοξη ψυχή μου. Ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους
μπορεῖ κανείς, ἐὰν εἶναι ἄγρυπνος νὰ κερδίσει ὅσα χάνει ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ τὸν
καλοτυχίζουν. Αὐτὸς εἶναι ἀληθινὸς εὐεργέτης».
Καὶ τὸν μνημόνευα σὰν γιατρὸ καὶ εὐεργέτη καὶ σ’ αὐτοὺς πού μου ἀνήγγελλαν
τὰ ὅσα διέδιδε ἐναντίον μου, τοὺς ἔλεγα: «Αὐτὸς γνωρίζει μόνο τα φανερά μου κακὰ
καὶ ὄχι ὅλα, παρὰ ἕνα μέρος, ἐνῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι κρυμμένα δὲν μετριῶνται»!
Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα μὲ συναντᾶ στὴν Καισάρεια κὰ ὅπως
τὸ συνήθιζε πάντοτε, ἔρχεται μ’ ἀγκαλιάζει καὶ μὲ κατασπάζεται καὶ ἐγὼ αὐτόν, σὰν
νὰ μὴ συνέβη τίποτε. Καὶ ἐνῶ συνέχιζε νὰ μοῦ σέρνει τὰ ἴδια, ὅσες φορὲς μὲ
συναντοῦσε μὲ ἐναγκαλίζονταν θερμά. Κι ἐνῶ ἐγὼ δὲν τοῦ ἔδινα καμία ἀφορμὴ ὅτι τὸν
ὑποπτευόμουν οὔτε ἴχνος λύπης δὲν ἔδειχνα, ἂν καὶ τὰ ἄκουα ὅλα, ὅμως κάποια φορᾶ
πέφτει μπροστά μου καὶ κρατώντας τὰ πόδια μου λέει:
- Συγχώρεσε μὲ ἀββᾶ μου,
γιὰ χάρη τοῦ Κυρίου, γιατί πολλὰ καὶ φοβερὰ εἶπα ἐναντίον σου!
Ἐγὼ ἀφοῦ τὸν καταφίλησα τοῦ εἶπα χαριτολογώντας:
- Θυμᾶται ἡ θεοφιλία σου,
πού μου εἶπες: πολὺ σὲ ἀγαπῶ, καὶ σοῦ ἀποκρίθηκα ὅτι δὲν βρῆκα ἀκόμη κάποιον ποὺ
νὰ μὲ ἀγαπᾶ, ὅπως ἐγὼ τὸν ἀγαπῶ καὶ ὅτι, ἐὰν συμβεῖ κάτι ποῦ δὲν θὰ σοῦ ἀρέσει,
δὲν θὰ παραμείνεις ὁ ἴδιος ἐνῶ ἐγὼ ὅτι κι ἂν πάθω ἀπὸ σένα, τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ
μὲ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου; Πληροφορήσου τὸ λοιπὸν ὅτι τίποτε ἀπ’ ὅσα εἶπες
ἐναντίον μου δὲν μοῦ διέφυγε, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ποὺ τὰ εἶπες καὶ σὲ ποιούς, ὅλα τα
ἄκουσα καὶ καμία φορᾶ δὲν εἶπα πὼς δὲν εἶναι ἔτσι οὔτε μὲ ἔπεισε κανένας νὰ πῶ ἐναντίον
σου κακὸ λόγο. Ἀντίθετα ἔλεγα ὅτι ὅσα λέει εἶναι ἀληθινὰ καὶ ἀπὸ ἀγάπη τὰ λέει,
γιατί μὲ νιώθει δικό του ἄνθρωπο, καὶ δὲν παρέλειψα νὰ σὲ μνημονεύω στὴν
προσευχή μου. Καὶ γιὰ νὰ σοῦ φέρω μιὰ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μου, κάποτε πόνεσε
πάρα πολύ το μάτι μου καὶ σὲ θυμήθηκα…ἔκανα τότε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ εἶπα:
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, χάρις στὶς προσευχὲς τοῦ ἀδελφοῦ θεράπευσε μέ, καὶ ἀμέσως
θεραπεύτηκα!!!
Συχνὰ ἔλεγε ὁ μακάριος: «Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουμε νὰ ἀγαπᾶμε καὶ
νὰ ἐκτιμοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο…χάσαμε τὴν φρόνησή μας. Χρειάζεται νὰ ἀντέξει κανεὶς
λίγο τὸν ἀδελφό του, ὅταν εἶναι θυμωμένος ἢ στεναχωρημένος. Γιατί μετὰ ἀπὸ λίγο
θὰ συνέλθει ἐκεῖνος καὶ ἀντιλαμβανόμενος πὼς τὸν ἄντεξε, θὰ εἶναι ἕτοιμος καὶ τὴν
ἴδια τοῦ τὴ ζωὴ νὰ δώσει γιὰ χάρη του».