...Τὸ πρῶτο ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ
Θεάνθρωπος. Αυτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση μᾶς κοινωνεῖ μὲ τὴν Θεία στὸ
πρόσωπό Του. Δεν πιστεύουμε σὲ μιὰ Ἰδέα, σὲ ἕνα κήρυγμα, σὲ μιὰ
διδασκαλία περὶ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὸν Ἴδιο το Θεὸ ποὺ εἶναι πρόσωπο, προσέλαβε τὴν
ἀνθρώπινη ὑπόσταση καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν θέωση, στὴν αἰώνια κοινωνία μαζί Του στὴ
ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτὸς ὁ δρόμος βίωμα, χρειάζεται νὰ
θυμίζουμε στοὺς ἑαυτοὺς μᾶς τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ ἔχουμε λάβει ἀπὸ Αὐτόν.
Τὸ κατ’ εἰκόνα μας. Τὴν πορεία πρὸς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν. Αὐτὴ ἡ πορεία ὅμως
προϋποθέτει ὑπέρβαση τῆς θέασης τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς μὲ γνώμονα τὸν ὀρθολογισμὸ
καὶ τὶς αἰσθήσεις μας. «Δὲν βλέπω τὸ Θεό». «Ὁ Θεὸς εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπινου
νοῦ». Εἶναι δύο προτάσεις ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ τὰ στόματα καὶ τὶς καρδιὲς πολλῶν
ἀνθρώπων σήμερα. Ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ στὴ λογική. Ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ στὴ γνώση διὰ
τῶν αἰσθήσεων. Καὶ ἔχουν ἀφήσει στὴν ἄκρη τὸ ἄνοιγμα ποὺ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου
καλεῖται νὰ κάνει, γιὰ νὰ συναντήσει τὸ Θεό. Ἄνοιγμα προσευχῆς. Ἄνοιγμα ἀγάπης.
Ἄνοιγμα ἐμπιστοσύνης. Ἄνοιγμα ὑπέρβασης τοῦ ἐγώ.
Τὸ δεύτερο ὅτι δὲν μᾶς ἔταξε κάποια ἐξουσία. Δὲν
μᾶς ἔταξε τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μαρτύριο ἦταν καὶ εἶναι
ὁ δρόμος στὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ προχωρήσουμε, ἂν Τὸν ἀποδεχθοῦμε. Μαρτύριο ἀπὸ
τὶς ἐπιθέσεις τῶν λογισμῶν τῆς ἀμφιβολίας. Μαρτύριο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν
δικαιωμάτων. Μαρτύριο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος. Μαρτύριο ἀπὸ τὸ
μίσος τῶν ἀνθρώπων πρὸς Ἐκεῖνον, ἐξαιτίας τοῦ πονηροῦ καὶ ἀπὸ τὴν μεταφορὰ αὐτοῦ
του μίσους καὶ πρὸς ἐμᾶς. Μαρτύριο ἀπὸ τὴν δυσκολία τοῦ ἐαυτοῦ μας νὰ ἐπιλέξει
τὸ δρόμο τῆς συγχώρεσης, τοῦ μὴ καταλογισμοῦ καὶ τῆς μὴ ἀπόρριψης τῶν ἄλλων.
Μαρτύριο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ θανάτου, μὲ ὅλες του τὶς μορφές, σωματικές,
πνευματικές, κοινωνικές, ὑλικές, πνευματικές, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ ἀναρωτιόμαστε
«ποῦ εἶναι ὁ Θεός». Μαρτύριο ἀπὸ τὶς ἀγωνίες ποὺ μᾶς προσθέτουν οἱ βιοτικὲς
μέριμνες καὶ ἡ διάσπαση ἀπὸ τὸν χρόνο. Μαρτύριο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν Ἰσχυρῶν
ποὺ ζητούν να μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν πίστη μας, ἀντὶ
πινακίου φακῆς. Μαρτύριο μοναχικότητας σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ δὲν θέλει Θεό. Καὶ ἡ
φύση μᾶς ἀρέσκεται στὴν ἐξουσία. Στὴν καταξίωση. Τὴν ἀποδοχή. Κι αὐτὸ αὐξάνει τὴν
ἔνταση τοῦ μαρτυρίου. Όμως αὐτὸ τὸ μαρτύριο ἐμπεριέχει τὴν χαρὰ τῆς δικῆς
Του συμπαράστασης. Τῆς δικῆς Του φώτισης. Τῆς δικῆς Του παρουσίας, ποὺ μᾶς
δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ἀντέχουμε. Αρκεί νὰ Τὸν ζητοῦμε καὶ νὰ Τὸν ἐμπιστευόμαστε. ...
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
