Του Πρωτοπρεσβυτέρου
Νικολάου Δαλαγιώργου
Πολλοί άνθρωποι στρέφονται στον Θεό σε στιγμές φόβου, δυστυχίας ή πόνου, αναφέρει σε κείμενό του «Περί Πίστεως» ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν. Όμως όταν αυτές οι στιγμές περάσουν, επιστρέφουν σε μια ζωή που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πίστη, και ζουν σαν ο Θεός να μην υπήρχε. Επίσης, πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν τόσο πολύ στον Θεό όσο στη θρησκεία. Τους αρέσει απλά να βρίσκονται στην Εκκλησία, και πολλοί από αυτούς έχουν εξοικειωθεί από την παιδική τους ηλικία με την ιερότητα της Εκκλησίας και των τελετουργιών.
Γιατί όμως πρέπει να πιστεύω; Τί σημαίνει ο Θεός για μένα;
Αυτό μου αφήνει μια απάντηση. Πιστεύω γιατί ο Θεός μου έδωσε αυτή την πίστη και την δίνει συνεχώς.
Γιατί αυτό το χάρισμα, αυτό το δώρο της πίστεως, δεν δίνεται σε όλους;
Γιατί συμβαίνει να πιστεύουν μερικοί και άλλοι όχι;
Όταν η πίστη δεν γίνεται προϊόν ανάγκης για εξηγήσεις, ούτε γίνεται από φόβο, τότε γίνετε μια ανταπόκριση, μια απαντητικὴ κίνηση όπως ο Πασκάλ είπε τόσο υπέροχα: Ο Θεός μας λέει: «Δεν θα με αναζητούσες εκτός αν δεν με είχες ήδη βρεί».
Και τι μπορώ να κάνω;
«Μπορείς ν’ ανάψεις τις καρδιές στο δρόμο…». Στη φράση «μπορείς ν’ ανάψεις» βρίσκουμε το κλειδί της απάντησης στις αμφιβολίες της «σώφρονος» λογικής. Τι θα συνέβαινε αν ο καθένας που έχει ζήσει τη χαρά της ανάστασης, που έχει ακούσει για τη νίκη της, που πίστεψε σ’ αυτό που επιτελέστηκε, αν ο καθένας μας, μετέδιδε αυτή τη χαρά και αυτή την πίστη μόνο σε έναν άλλον άνθρωπο, άγγιζε μόνο μια άλλη ανθρώπινη ψυχή; Αν αυτή η πίστη και η χαρά μπορούσε να είναι μυστικά παρούσα σε κάθε συζήτηση, ακόμη και στην πιο ασήμαντη, στις κοινές πραγματικότητες της καθημερινής μας ζωής, θα άρχιζε αμέσως, εδώ και τώρα, σήμερα να μεταμορφώνεται ο κόσμος και η ζωή. Ο Χριστός είπε, «ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως» (Λουκ.17,20). Η Βασιλεία του Θεού έρχεται με δύναμη, φως και νίκη κάθε φορά που οι πιστοί τη μεταφέρουν μαζί τους από την εκκλησία στον κόσμο, και αρχίζουν να τη ζουν στη ζωή τους. Τότε τα πάντα, πάντοτε και κάθε στιγμή «μπορούν ν’ ανάψουν τις καρδιές στο δρόμο…» Αμήν.
