ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

... Το τρίτο ότι «εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10,36). Η αδυναμία πολλές φορές, τόσο η δική μας, όσο και των άλλων χριστιανών, να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο. Να συμπαρασταθούμε. Να έχουμε κοινή πορεία. Να προσανατολίσουμε τη ζωή στο Χριστό και στην αγάπη. Βλέπουμε ο καθένας τον εαυτό του να σκέπτεται διαφορετικά. Να μην είναι σε θέση να ακούσει τον αδελφό του. Να μην είναι σε θέσει να κατανοήσει και να θελήσει να συνάρει τον σταυρό του. Να βιώνουμε μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα μια μοναξιά. Να μην υπάρχει η θυσιαστική αγάπη, αλλά να πρυτανεύει ο εγωισμός. Και πρωτίστως, ο καθένας να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, την καθημερινότητά του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, χωρίς να είναι σε θέση η να θέλει να μοιραστεί με τον άλλο ο,τι τον βαραίνει, αλλά και την ίδια στιγμή να φορτωθεί λίγο από το φορτίο που βαραίνει τους άλλους. Γιατί, εδώ βρίσκεται και το κέντρο της αμαρτίας. Στο να μεριμνούμε μόνο για το «εγώ». Κι αυτή η μέριμνα μας γεμίζει π...

...Τὸ πρῶτο ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Αυτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση μᾶς κοινωνεῖ μὲ τὴν Θεία στὸ πρόσωπό Του.  Δεν πιστεύουμε σὲ μιὰ Ἰδέα, σὲ ἕνα κήρυγμα, σὲ μιὰ διδασκαλία περὶ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὸν Ἴδιο το Θεὸ ποὺ εἶναι πρόσωπο, προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν θέωση, στὴν αἰώνια κοινωνία μαζί Του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτὸς ὁ δρόμος βίωμα, χρειάζεται νὰ θυμίζουμε στοὺς ἑαυτοὺς μᾶς τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα ποὺ ἔχουμε λάβει ἀπὸ Αὐτόν. Τὸ κατ’ εἰκόνα μας. Τὴν πορεία πρὸς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν. Αὐτὴ ἡ πορεία ὅμως προϋποθέτει ὑπέρβαση τῆς θέασης τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς μὲ γνώμονα τὸν ὀρθολογισμὸ καὶ τὶς αἰσθήσεις μας. «Δὲν βλέπω τὸ Θεό». «Ὁ Θεὸς εἶναι δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ». Εἶναι δύο προτάσεις ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ τὰ στόματα καὶ τὶς καρδιὲς πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα. Ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ στὴ λογική. Ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ στὴ γνώση διὰ τῶν αἰσθήσεων. Καὶ ἔχουν ἀφήσει στὴν ἄκρη τὸ ἄνοιγμα ποὺ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καλεῖτα...

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός Το περιεχόμενο του Κανόνος.  Ο κανόνας του Λασκάρεως είχε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, για να περάσει από το χώρο της προσωπικής ποιήσεως στη λειτουργική ποίηση του εκκλησιαστικού σώματος. ‘Η κατανυκτικότητά του, ο εξομολογητικός και θρηνητικός τόνος του, τα ενδιαφέροντα κάθε ψυχή αιτήματά του, ο υμνητικός και ικετευτικός παλμός του, γίνονται μέσα εκφραστικά σε κάθε ανθρώπινη καρδιά και προσευχή όλης της Εκκλησίας. Μια συνοπτική θεώρηση, της θεματικής του Κανόνος μπορεί να συνοψισθεί στις ακόλουθες επισημάνσεις: Το θέμα του Ποιήματος, το οποίο αποτελεί σύνοψη της ορθοδόξου ανθρωπολογίας, είναι ο προ του Θεού ιστάμενος «ταλαίπωρος άνθρωπος» (Ρωμ. 7,24), γεμάτος τραύματα ψυχικά και σωματικά, ανίκανος να βρει τη λύτρωση και την απαλλαγή εκ των δεινών. Γι’ αυτό και καταφεύγει στη Χάρη του Θεού, που μόνη μπορεί να τον οδηγήσει τόσο στην πρόσκαιρη (σωματική), όσο και στην αιώνια (ψυχική) σωτηρία. Θλίψεις, ανάγκες, πειρασμοί...

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός  Τα γλυκά βράδια του Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται στις Εκκλησίες μας εναλλάξ οι δύο κατανυκτικοί παρακλητικοί Κανόνες, ο Μικρός και ο Μέγας. Δυό ύμνοι πασίγνωστοι, δημοφιλείς, που έχουν καταστεί ηδύτατο «άκουσμα και λάλημα» των ελληνοφώνων Ορθοδόξων, ταπεινή εξομολόγηση αμέτρητων ψυχών, θρηνητική και παρακλητική αναφορά του πληρώματος των πιστών στην Κυρία και Δέσποινα του κόσμου, την Υπεραγία Θεοτόκο. ‘Ο δεύτερος από τους Κανόνες αυτούς, ο και Μέγας ονομαζόμενος, είναι ποίημα του Αυτοκράτορα της Νικαίας Θεοδώρου B   τοῦ Λασκάρεως, του Βασιλιά που τίμησε και ύμνησε όσο λίγοι την Παναγία. Αν ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων θεωρούσε ως πρώτιστο παράγοντα επιτυχίας του Βασιλιά της «Πολιτείας» του το «φιλοσοφείν», «η επώνυμος του Χριστού καινή πολιτεία» -η Εκκλησία- ανέδειξε αυτοκράτορες θεολόγους, που θεολογούσαν όχι ως φιλόσοφοι, στοχαστικά και διανοητικά, αλλά μέσα από την πράξη της ασκήσεως και μετανοίας, βάπτοντας τον κάλαμο στα νάμ...

Ένα από τα κορυφαία γεγονότα στην επίγεια ζωή του Χριστού είναι η Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ, ενώπιον των τριών μαθητών Του, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, αλλά και η συνομιλία Του με τους δύο προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τον Μωυσή και τον Ηλία. Κατά την Μεταμόρφωση οι μαθητές είδαν το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει όπως ο ήλιος και τα ενδύματά Του να γίνονται άσπρα σαν το φως ( Ματθ.  17, 2). Ο Χριστός φανέρωσε την δόξα Του στους μαθητές Του, κατά το μέτρο που εκείνοι μπορούσαν να την αντιληφθούν, να την κατανοήσουν, να την βιώσουν. Και έγιναν μάρτυρες και της Θεοφάνειας, της παρουσίας δηλαδή της Αγίας Τριάδος. Είδαν νεφέλη φωτεινή και άκουσαν τη φωνή του Θεού Πατρός να λέει: «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. Αυτού ακούετε» ( Ματθ.  17, 5). Προγεύτηκαν τη δόξα του Παραδείσου. Πήραν το μήνυμα πως τα πάθη, ο Σταυρός, ο θάνατος, η Ταφή, όσα δηλαδή θα απογύμνωναν τον Χριστό από τη δόξα των θαυμάτων, από το βάθος της διδασκαλίας, από την ελπίδα τ...

Ίσως η πιο δύσκολη κατάσταση στη ζωή μιας οικογένειας, όπως και κάθε ανθρώπου, είναι ο θάνατος, είτε με την μορφή της εξόδου από τον κόσμο είτε με την μορφή της οριστικής απώλειας μιας σχέσης που έχει περάσει κρίση. Στην πρώτη περίπτωση χάνεται κάθε ελπίδα. Στην δεύτερη μπορεί να διατηρείται στο πίσω μέρος του μυαλού ένα αίσθημα ότι κάπου, κάπως, κάποτε η σχέση θα επανέλθει, ωστόσο η διαχείριση έχει να κάνει με το “τώρα”. Ποιο νόημα ζωής μπορεί να μας δώσει δύναμη, ώστε να ξεπεράσουμε την λύπη που ο θάνατος φέρνει; Επιτρέπεται, αν θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί, να είμαστε λυπημένοι; Είναι σώφρον να προσπαθούμε να διαχειριστούμε μόνοι μας το γεγονός ή καλό είναι να το μοιραζόμαστε;   Ας λάβουμε υπόψιν μας ότι είναι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει περάσει αντίστοιχη δοκιμασία, να βοηθήσει, όχι γιατί δεν έχει τις θεωρητικές προϋποθέσεις, αλλά γιατί η στάση του έρχεται εκ του ασφαλούς. Πόσο πιστευτός μπορεί να γίνει ένας ιερέας ο οποίος, ασφαλώς από πίστη και ευλάβεια, διακηρύ...