"Η πορεία του Χριστού προς την Ανάσταση"

Του πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου

«Η πορεία του Χριστού προς την Ανάσταση»

Ψηλαφώντας την τραγική εικόνα και τον πόνο που αντίκρισε και ένιωσε ο Κύριος μας στην πορεία προς την Αναγέννηση της Κτίσεως.  Από τις πρωτοκαθεδρίες που ζήτησαν οι μαθητές, το πλήθος ανθρώπων που υποδέχονται τον Κύριό μας στα Ιεροσόλυμα και μετά από τρεις ημέρες φώναζαν να σταυρωθεί, η προδοσία  του Ιούδα, ο οποίος όχι απλώς υπέδειξε τον διδάσκαλό του προκειμένου να συλληφθεί, αλλά τον παρέδωσε με ένα φίλημα, με το δείγμα δηλαδή της αγάπης, υποδεικνύοντας τον Χριστό που είναι η όντως Αγάπη.  Η άρνηση του Πέτρου, ο οποίος παρίστατο στη δίκη του Χριστού και έβλεπε όλη την παρωδία, ο οποίος του είχε υποσχεθεί ότι θα δώσει και την ψυχή του ακόμη για Εκείνον, αυτός ο ίδιος τον αρνείται τρείς φορές, ερωτούμενος όχι από στρατιώτη αλλά από μια υπηρέτρια που ήταν εκεί εάν έχει σχέση με Εκείνον που δικάζετε, ακούγοντας τον πετεινό να λαλεί προειδοποιώντας τον να προσέχει και ο μαθητής να καταναθεματίζει  ότι δεν τον γνωρίζει και ατενίζοντας το βλέμμα του Κυρίου που γύρισε και τον κοίταξε στην Τρίτη άρνηση, σε απόσταση «ωσεί λίθου βολήν» ενθυμούμενος τους λόγους του Πατέρα του και εξερχόμενος έξω απαρηγόρητος, έραναν τους οφθαλμούς και την καρδίαν του δάκρυα μετανοίας.  Μερικοί από εμάς εύχονται να μπορούσαν να ζήσουν στην εποχή του Χριστού, για να είναι κοντά με τον Κύριό μας, από αγάπη για Εκείνον,  όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα ήμασταν στο πλήθος της Κυριακής των Βαΐων ή στο πλήθος του Πιλάτου.  Πάντως δεν χρειάζεται να ζήσουμε στην εποχή του Χριστού για να τον σταυρώσουμε διότι σε οποιαδήποτε εποχή και αν ζούμε τον Σταυρώνουμε άνετα με την συμπεριφορά μας απέναντι στον Θεό και στον αδελφό μας.

Ο Χριστός έδωσε υπόδειγμα με την αγία ζωή του και το παράδειγμά του για να ζήσουμε με θάρρος και υπομονή σε ότι ανακύπτει.  Διότι φαινομενικά φαίνεται ότι ο Κύριός μας απέτυχε, καθότι ο ένας μαθητής τον πρόδωσε, ο άλλος τον αρνήθηκε και οι υπόλοιποι τον εγκατέλειψαν, μένοντας μόνος του να τον χτυπούν και να τον εξευτελίζουν. Όμως ο Χριστός δεν εμφανίστηκε στον Πιλάτο μετά την Ανάσταση ούτε στους αρνητές της διδασκαλίας του∙  δεν ασχολήθηκε καθόλου με όλους αυτούς, αλλά εμφανίσθηκε στους μαθητές του και σε όσους ήταν άξιοι να τον δουν, μέσα στην σχέση αγάπης που ανέπτυξαν με τον Κύριό τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.  Από αυτό διδασκόμαστε κι εμείς, διότι στην ζωή μας θα συναντήσουμε ανθρώπους που σήμερα μας αγαπούν, μας είναι φίλοι, μας δέχονται με χαρά, μας ακούν, ενώ μετά θα μας μισήσουν θανάσιμα, θα μας συκοφαντήσουν, θα μας κακοποιήσουν θανάσιμα.  Η εικόνα όμως αυτή του Χριστού, ο οποίος εγκαταλείφθηκε, έρχεται σαν παρηγοριά για να είμαστε έτοιμοι για όλα στην ζωή μας και να μην κάνουμε είδωλα (ανθρώπους, ιδεολογίες κ.α.) γιατί όλα θα συντριβούν στην πορεία της ζωής μας. 

Μπορεί φαινομενικά να βρεθεί κάποιος και να πει ότι το μαρτύριο ενός Αγίου είναι μεγαλύτερο από το μαρτύριο του Χριστού, όμως στην πραγματικότητα ο Κύριός μας πόνεσε περισσότερο και σωματικά και ψυχικά (προδοσία λαού και Ιούδα, άρνηση Πέτρου κ.α.) διότι κανένας δεν αγάπησε περισσότερο τον άνθρωπο από τον ίδιο τον Θεό μας «αγαπήσας τους ιδίους, μέχρι τέλους τους ηγάπησεν αυτούς». Η άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο έκανε τα τραύματά του να είναι το μεγαλύτερο μαρτύριο, διότι όπως συμβαίνει ακόμα και στον άνθρωπο, όσο ποιο πολύ αγαπάς τόσο ποιο πολύ πληγώνεσαι.  Γι’ αυτό να μην ταυτιζόμαστε ούτε με το «Ωσαννά» και να λέμε ποιοι είμαστε εμείς και τι καταφέραμε, αλλά ούτε να στενοχωρούμεθα όταν μας σταυρώνουν. Να ξέρουμε ότι και το ένα θα περάσει και το άλλο θα περάσει, αυτό που δεν θα περάσει είναι η παρουσία του Θεού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.  Γι’ αυτό μην «ταρασσέσθω ημών η καρδία» λέγει Κύριος ο Θεός.  Να μην ταράζεσθε με αυτά τα οποία αντιμετωπίζετε καθημερινά.  Να τα βλέπετε όλα σαν ένα θέατρο που θα περάσει.  Εκείνο που θα μείνει πρέπει να είναι ο Θεός και η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.  Στα μάτια των ανθρώπων που φώναζαν το «ωσαννά» ο Κύριός μας φαίνεται ως αποτυχημένος και κακομοίρης ενώ στα μάτια των πιστών, των αγαπόντων τον Κύριο, φαίνεται ως Νικητής του Θανάτου ως ο Θεός που δωρίζει την ζωή σε όλον τον κόσμο. Γι’ αυτό να μην πνιγόμαστε με αυτά που συμβαίνουν σήμερα, αλλά να βλέπουμε την ζωή μας με την προοπτική της Ανάστασης, διότι μετά το Χριστός Ανέστη όλα καθαρίζουν και ο καθένα πηγαίνει εκεί που πρέπει. Και είναι φυσικά τραγικό η Εκκλησία να λέγει την προφητεία «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού» και κρατώντας τις λαμπάδες να αποχωρούν, όμως τελικά στο τέλος μένουν όσοι πραγματικά θέλουν τον Χριστό, όσοι τον αγαπούν, όσοι θέλουν να κοινωνήσουν του Σώματος και του Αίματος σε αυτήν την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Καλή κι Ευλογημένη Ανάσταση σε όλους!