Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου
Δαλαγιώργου
Μεγάλο και αιώνιό το πρόβλημα του πόνου και
της θλίψεως. Το μελέτησαν φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και άλλοι
πολλοί ωστόσο όμως δεν βρήκαν απάντηση τι δημιουργεί αυτό τον πόνο στον
άνθρωπο. Ωστόσο την αυθεντικότερη απάντηση τη δίνει ο χριστιανισμός, η πίστη, ο
νόμος του Θεού. Διότι η απάντηση είναι Θεολογική είναι συνέπεια της πτώσεως,
όπως όλα τα κακά., είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας, είναι
καρπός της παρακοής. Ηθικά δε ο πόνος στον άνθρωπο είναι ευκαιρία και μέσον
αρετής και τελειώσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει «Θα σέβομαι πάντα τον
Θεό όσα ενάντια και αν επιτρέπει να με βρουν». Η θλίψης είναι δύσκολο πράγμα.
Αλλά πίσω απ' αυτό, πίσω από τον πόνο, πίσω από την θλίψη, πίσω από την
δοκιμασία, κρύβεται η ευλογία του Θεού, κρύβεται η αναγέννησης, η ανάπλασις του
ανθρώπου, της οικογενείας. Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε
κάποια δοκιμασία. Νομίζουν ότι πηγαίνουν όλα ωραία? τους παίρνει ο Θεός το
παιδί? κλάμματα κακό, κ.λ.π. Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του θεού και
ειρηνεύουν οι άνθρωποι? και πλησιάζουν την εκκλησία, πλησιάζουν την
εξομολόγηση, πλησιάζουν τον ιερέα. Χάριν του παιδιού πάνε στην εκκλησία ο πόνος
τους κάνει ν' αναζητήσουν, να προσευχηθούν υπέρ αναπαύσεως, να κάνουν τις
λειτουργίες. Η ασθένεια και η θλίψη είναι το κατ' εξοχήν φάρμακο της πρόνοιας
του Θεού να φέρει τον άνθρωπο κοντά Του και να αυξήσει την αρετή του. Ο Ιώβ
ήταν ο καλύτερος άνθρωπος πάνω στη γη, αλλά ο Θεός ήθελε να τον κάνει ακόμα
καλύτερο. Και από τότε που δοκιμάστηκε, από τότε και δοξάστηκε. Ήταν καλός
άνθρωπος και ευσεβής κ.λ.π. αλλά χωρίς δοκιμασία δεν ήταν ονομαστός ο Ιώβ. Αφ'
ης στιγμής όμως δοκιμάστηκε και πολέμησε και αγωνίστηκε και στεφανώθηκε και
πλούτισε, από κει και ύστερα άρχισε η δόξα του, και απλώθηκε μέχρι σήμερα. Το
παράδειγμά του, είναι φωτεινότατο και ενισχύει κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται. Αν
αυτός δοκιμάστηκε που ήταν ένας άγιος, πολύ περισσότερο εμείς που είμαστε
αμαρτωλοί.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον
διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:
Πρώτη αιτία,
είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την
εμπειρία αυτού του πολέμου.
Δεύτερη αιτία,
είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και
ακλόνητα στην αρετή.
Τρίτη αιτία, για
να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε
εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του
Θεού.
Τέταρτη αιτία, για
να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε
(εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία
πειρασμών.
Πέμπτη αιτία, για
να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν
προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή.
Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. Ας
μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας
του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να
συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση
στην αιώνια ζωή.
Σε τελευταία ανάλυση, ο
διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’ όλες τις μηχανουργίες του εναντίον
μας, εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία! Όπως η
σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή
του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από
τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο
διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία
μας. Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε
πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και
υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)